Buienradar: extreme driftbuien bij je kind

Buienradar: extreme driftbuien bij je kind


Vrijdag was een erg moeilijke dag, met minstens 6 driftbuien

Woensdag is er niet eens veel voorgevallen, maar ik heb de hele dag op mijn tenen gelopen en was doodop. Gewoon bang dat ik iets zou doen of zeggen dat hem boos zou maken.

Hij was zo boos dat hij met zijn nagels krassen maakte op de lak van mijn auto

Het lijkt wel of er een schakelaar in hem zit die hem soms poeslief maakt en dan binnen een minuut opeens laat doordraaien, en dan opeens weer kalmeert

buienradar driftbuien

Dit zijn fragmenten uit een dagboek dat ik bijhield toen onze zoon ruim vijf was. Ik was totaal uitgeput, alles wat ik deed veroorzaakte weer heibel in de tent. Gillen, stampvoeten, tafels en stoelen omgooien, met deuren slaan….  “Buienradar” had ik dit dagboek met enig gevoel voor humor genoemd. Met het beschrijven van onze dagen probeerde ik ergens een patroon te ontdekken. Ik schrik en slik als ik het na drie jaar teruglees. Wat hebben we het vreselijk zwaar gehad, maandenlang. En wat heerlijk om te kunnen zeggen dat het is goed gekomen. Natuurlijk mag een kind regelmatig boos zijn en dit uiten, graag zelfs. Maar zo extreem als in mijn dagboek van toen is het nooit meer geweest.

Waar komen driftbuien vandaan?

Over een kind met boze buien kun je hele boeken volschrijven. Je kunt het van allerlei kanten benaderen:

  • Is je kind een spiegel? In hoeverre is het jouw boosheid die je in hem terugziet? Mocht je eigen boosheid er vroeger zijn?
  • Is het een patroon geworden? Een gewoonte die het kind op een of andere manier ook vastigheid en aandacht geeft?
  • Wat is de onderliggende boodschap van de boosheid? Heeft het misschien juist meer ruimte en erkenning nodig? Of knuffels en bevestiging? Is het onmacht of frustratie?

“Soms is het net of er een raar clowntje in jou zit dat het overneemt”

Onze zoon had nooit zo’n zin in het nabespreken van z’n gedrag na een bui. Natuurlijk… Als je telkens met je verkeerde gedrag wordt geconfronteerd, ga je vanzelf denken: “Ik doe het nooit goed”. Daar werd hij alleen maar onzekerder van, hij wist zelf ook niet waar zijn gedrag vandaan kwam. Ik ontdekte dat het beter ging als ik verschillende delen in hem ging benoemen: het is net of er soms een raar clowntje in jou zit dat het overneemt met irritant uitdagend gedrag. En soms een boos jongetje. Voordeel hiervan is dat je hem niet als kind afwijst, maar wel dat deel van hem dat het even overneemt. Hij kon daar goed in meepraten: “Het clowntje nam het even over, maar nu ben ik er weer”.

Gradaties in een boze bui

Wat je in een coachingstraject aan een kind kunt leren, is hoe een boze bui ontstaat. Niet “De ander doet iets, en dan ontplof ik” maar tot in detail ontleden wat er gebeurt en waar je dat voelt. Bijvoorbeeld: “Eerst voelt het nog rustig, dan gaat het borrelen in mijn buik, dan kan ik nog weglopen uit de situatie. Als ik dat niet doe, dan kan mijn hoofd niet meer denken en nemen mijn armen en benen het over”. De kunst is om het kind te leren dat er altijd een moment is waarop het nog een andere keuze kan maken. Eerst het inzicht, en dan het oefenen, het trainen van de ‘hersenverbindingen’ die op tijd die keuze kunnen maken.

Wat kun je als ouders?

Uit ervaring weet ik hoe zwaar het is als je zo op eieren moet lopen. Daarom kan ik je op weg helpen met deze tips:

  1. Hou ook eens een dagboekje bij. Je ontdekt misschien wanneer een bui ontstaat: na een ruzie, na een standje, uit verveling, honger, als iets niet lukt… hoe meer je weet, je eigen buienradar, hoe gerichter je het kunt aanpakken.
  2. Als je een partner hebt: wissel elkaar op tijd af. Soms had ik engelengeduld en liet ik me niet op de kast jagen, maar dat kon opeens omslaan zodat ik uit mijn slof schoot. Soms helpt het ook om jezelf uit de situatie te halen!
  3. Blijf praten op de goede momenten, geef complimentjes, vertel waarom je trots bent.
  4. Doe dingen die je kind fijn vindt: knuffelen, stoeien, je weet zelf het beste wat werkt.
  5. Lees samen met je kind een boek over boosheid. Wij hadden erg veel aan de oefeningen in het boek Wat kun je doen als je te snel boos wordt? van Dawn Huebner.
  6. Vertel hoe je zelf met boosheid om hebt leren gaan, hoe jij op je werk doet als je boos bent.
  7. Aarzel niet om hulp te zoeken. Soms zit je zo vastgeroest in een patroon dat je niet meer weet hoe je eruit moet komen.
  8. Houd moed! Het is iets dat veel voorkomt tot een jaar of 6. Daarna leren kinderen steeds beter de verschillende emoties (angst, onmacht, frustratie) te voelen bij zichzelf en er woorden aan te geven.

26 gedachte over “Buienradar: extreme driftbuien bij je kind

  • c

    Pppffff hier zit ik middenin met mijn mannetje van 3. Hij laat je smelten maar ik ben ook steeds dat ik iets doe of zeg wat strijd oplevert. Dan breekt de hel los en gaat hij me uitdagen. Expres een beker melk omkeren of mij slaan…moedeloos voel ik me dan. En op sommige dagen helemaal leeggezogen door zijn gedrag. Mijn dochter was ook geen makkelijke peuter (en door haar weet ik dat het goed komt) maar deze….
    Ach en dan zegt ie weer “mama ik hou van jou heel veel van jou”

  • Melanie wuister

    Helaas zelfde cirkel neerwaarts, ik lijk er niet meer uit te komen met mijn zoontje v 6 jaar. Ik raak zo gefrustreerd omdat ik het goed wil doen maar soms verlies ik mij er totaal in zoals v huis uit ga ik schreeuwen. Hoe kan ik mijzelf leren te beheersen zodat het gewoon een fase is en dit geen gewoonte is om zo thuis met elkaar om te gaan. Want daar begint het wel bij ons steeds meer op te lijken. Ik vind dit zo erg en durf dit ook toezeggen tegen hem. Die van 4 begint het ook over te nemen. Help!

  • Esther

    Ik zit ook middenin de driftbuien et mijn zoons van 2 en 3. Moedeloos word ik er van en betrap mezelf er dagelijks op dat ik uiteindelijk terug schreeuw. Ik geef dus een goed voorbeeld…..

  • Ginger

    Ik heb een 2 jarige zoon die twee maanden te vroeg is geboren en vanaf het begin veel gehuild heeft..heb alles geprobeerd om het gehuil te minderen en hij heeft nu ook veel last van driftbuien n wil dan zijn zus die 3 is slaan en of bijten! Ik zit altijd met hun alleen n als hun vader er is begrijpt hij totaal niet dat ik verschrikkelijk moe ben en tijd voor mezelf nodig heb(ik heb nooit tijd voor mezelf) en of dat hij het van mij even overneemt zodat ik op adem kan komen! Hun vader vindt dat ik dan loop te zeuren en te klagen dat ik altijd moe ben! Ik heb tot ongeveer een maand geleden vaak met mn zoon tot half 3snachts en soms nog later wakker gezeten omdat hij niet wilde slapen dus ik was smorgens totaal niet uitgeslapen! Hun vader is vaak weg(soms dagen en of weken) en laat dan mij met hun zitten! Ik zoek iemand die mij kan adviseren of kan coachen met mn zoon zn driftbuien! Alvast bedankt

  • Wendy

    Hoi
    Mijn dochtertje heeft zulke driftbuien en ook best wel rare dingen waar ze dan last van heeft en als alleen staande in dit nauwelijks vol te houden

  • Lotte

    Mijn zoontje van bijna 2,5 heeft extreme driftbuien uit het niets… Het lijkt dat er iets in hem kruipt, je kan hem niet benaderen en heeft een hele wazige waas in zijn ogen… Hij slaat met zijn hoofd flink op de grond & laag zichzelf expres vallen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, ik merk dat mijn engelen geduld steeds sneller opraakt en ook ik moet bekennen dat ik terug begin te schreeuwen uit wanhoop….

    • Hoi Lotte, lastig is dat he, op die leeftijd kunnen ze ook nog niet goed in woorden uitdrukken wat ze bedoelen, hoe frustratie voelt, hoe boosheid en moeheid voelt. Blijf je er bewust van dat hij dat nog moet leren, en dat jij hem daarbij kunt helpen. Hoe is het als je hem in zo’n bui stevig vasthoudt en zachtjes tegen hem praat? Je kunt benoemen wat je denkt dat hij voelt, erkennen dat hij boos is omdat iets niet mag of lukt en dat dat niet leuk is. En een zachtjes wiegen zodat hij rustiger wordt. Dit helpt niet bij alle kinderen, bij een van onze kinderen ontaarde dat in een soort worstelpartij omdat het kind van je schoot wil kronkelen. En blijf je bewust van jouw innerlijke staat: hij spiegelt ook jouw onrust en jouw rust. Dus adem in… adem uit… sterkte! En als je nog vragen hebt, stuur me gerust een mailtje.

  • Sarie

    Mijn dochter is 2 jaar en 5 maanden en heeft altijd al een pittig karaktertje gehad. Maar nu komen er ook die hevige driftbuien bij. Het gaat niet zozeer over iets dat ze niet krijgt, maar vooral als ik iets die zonder haar of niet op ‘haar’ manier. Bijvoorbeeld alleen naar het toilet gaan of boven iets halen zonder haar, dan moet ik die handeling herhalen mét haar of het kot is te klein. Als ik haar jas niet uitdoe op de juiste manier of haar haar per ongeluk wat natmaak in bad… het kan vanalles zijn. Ze heeft het vooral bij mij. In mindere mate bij oma en opa. Herkent iemand dit? Wat doe ik??

  • P. van Graven

    Bij onze zoon is het juist begonnen toen hij 6 was. Zo gauw we ergens nee op zeggen ontploft hij meteen en begint te slaan enz. Vaak lukt het rustig te blijven maar wij zijn ook maar mensen en soms schiet je dan zelf ook uit je slof. Hij zegt zelf er niet mee te kunnen stoppen… Wil er ook liever niet over praten. Verder is het een lieve slimme jongen maar dit put ons en hem volledig uit….

      • Hoi Stefanie, ik weet niet of degene op wie je reageert het nog leest/een alert krijgt op jouw reactie. Dus ik ga ook maar reageren. Onze zoon waarover dit blog ging, is inmiddels 17. En echt het gaat voorbij. Als ik dit blog niet had geschreven was ik deze fase haast vergeten ook. Blijf het zien als onmacht: je kind kan zich nog niet op een andere manier uiten. Het moet nog iets leren. Dat is enerzijds een stukje hersenontwikkeling, en anderzijds bepaalde vaardigheden: hoe kun je op een andere manier boos zijn. En soms is het ook spiegelgedrag, hoe ga je zelf om met boosheid en grenzen, of zijn vader, dat is ook interessant om uit te zoeken.
        Maar als jij voor ogen houdt wat hij nog moet leren, bv ‘reactie inhouden’ dan kun je van daaruit kijken hoe je hem daarbij kunt helpen. Bv via spelletjes, maar ook als hij speelt met anderen en je ziet het een keer goed gaan: hem erop wijzen hoe goed hij het al kan. Hij moet gaan leren aanvoelen dat zijn emmertje vol zit, bv als er op school al van alles gebeurd is, waar hij dat voelt in zijn lijf. Want als die laatste druppel dan gebeurt (iets irritants/uitdagen/etc) dan is het te laat en heeft hij geen controle over zichzelf. Stuur me anders maar een mail met wat meer info, als je nog meer tips wilt!

  • Lotte

    Ik heb geprobeerd om hem vast te houden en rustig te blijven, maar dit werkt inderdaad niet bij hem. Nu leg ik alles uit wat we gaan doen en wat we daarna gaan doen. Vanmorgen in de supermarkt lag hij weer op de grond, ben gewoon in de rij gaan staan, afgerekend en op me gemak de spullen in mijn tas gedaan! En hij kwam zelf (wel huilend) naar me toe! Het heeft lang geduurd en geloof ook niet dat dit altijd zo gaat.. Maar merk wel dat als ik zelf rustig blijf (heel moeilijk als het heel lang duurt) hij ook rustiger blijft .. Ik hoop dat we nu de oplossing gevonden hebben. Dan alles maar 100 x uitleggen. Dankjewel voor je antwoord en heb me aangemeld voor je mailtjes! Hopelijk gaan we een leuke tijd tegemoet met niet al te veel driftbuien.

  • Pietsje

    Hallo, mijn dochtertje van bijna 3 heeft op het moment echt extreme driftbuien.
    Het was de afgelopen weken wat beter geworden , maar nu is het ronduit verschrikkelijk.
    Ze wordt om het kleinste dingetje al boos, ze luistert niet naar mij. En als ik haar op de trap zet voor een time out, flipt ze compleet.
    Ze schreewt, stampt en slaat haar hoofd tegen de muur. Ze gooit met spullen en trekt haar eigen kleren uit. Ook plast ze soms zomaar neer, terwijl ze overdag al droog is.
    Ze roept alleen maar : nee en : ga weg.
    Deze buien duren nu soms wel meer dan een uur.
    Ik ben nu 34 weken zwanger van ons tweede kind.
    Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik uit onmacht tegen haar terug geschreeuwd Heb, en ze heeft ook al een paar keer een klap voor haar billen gehad.
    Ik ben echt op.
    Ik weet niet meer wat ik met haar aan moet.
    Als ze een driftbui heeft zet ik haar boven op haar kamer om rustig te worden. Maar dit schijnt op dit moment niet te werken.

    • Hoi Pietsje, wat een heftige fase zitten jullie in, met je zwangerschap en een ‘peuterpuber’ in huis. Wat veroorzaakt haar buien? Ik zou graag wat voorbeelden lezen, zodat ik mee kan denken of je iets kan doen om te voorkomen dat het telkens escaleert. Niet dat je haar altijd haar zin moet geven, maar je innerlijke houding kan al heel erg bepalen hoe ze op je reageert (als je zelf stijf staat van de spanning of ze weer ontploft, zal ze dat feilloos oppikken). Wat bijvoorbeeld helpt is als je benoemt waar ze niet blij mee is: je wilde het blauwe bordje he? Je wilt nog niet slapen he? Je bent boos omdat je niet mee mag he?
      Verder ben ik zelf niet zo van apart zetten. Probeer eens iets totaal anders, bv (even diep ademhalen voor je jezelf zo rustig krijgt): kom eens even bij mama zitten. Of zelfs gewoon stevig vasthouden, zachtjes wiegen. Soms helpt zelfs even de houdgreep als een kind echt aan het flippen is. Ze hebben je op zo’n moment harder nodig dan als ze rustig zijn. En met apart zetten doe je juist het tegenovergestelde. Uiteindelijk moet ze leren met haar gevoelens van boosheid om te gaan. En jij kunt haar het goede voorbeeld geven, door rustig te blijven, zachtjes te praten, of op rustige toon zeggen ‘als je zo weer rustig bent praat ik weer met je’.
      Je mag me best mailen met wat meer details, zodat ik nog gerichtere tips kan geven! mariette@dietzcoaching.nl.

  • An

    Hier hetzelfde, zoontje wordt zondag 3 jaar, kan soms echt ontploffen uit het niets, dan smijt hij met alles, slaat iedereen die in de buurt komt, krijst de hele buurt samen…..en dat meermaals per dag, behalve op school, daar is hij een voorbeeldkind….echt frustrerend, niks helpt tot nu toe, in de hoek zetten, een tik op de poep, slaat hij gewoon terug. Eten is hier een ramp. En met broer spelen gaat ook nooit goed….ja een paar minuten en dan gaat het fout, hij neemt alles weg van zijn broer, gooit alles op de grond en wil daarna nooit opruimen. Het is nu al maanden zo en ik ben echt op……moe…..voel me een slechte moeder en weegt op mijn relatie met mijn echtgenoot…..ik wilde perse een tweede….. 🙁

    • Ach lieve Ann dat klinkt zo zwaar! Probeer het eens zonder straffen: waar wordt hij boos om? Waar heeft hij behoefte aan? Misschien aandacht, veiligheid, grenzen, voorspelbaarheid…? Hij kan nog zoveel niet met woorden uiten, probeer hem te helpen met het benoemen van zijn frustratie. En kijk eens hoe je hem gewoon even boos kunt laten zijn, zet hem op zijn kamer om te krijsen tot hij weer wat rustiger wordt, of neem hem juist even bij je.
      Laat ze niet lang samen spelen, blijf in de buurt, zodat je ziet wat er gebeurt.
      Het is zo zwaar, maar het gaat echt beter worden met de jaren!

      • Maria

        Ook ik heb een peuter van 2,5 waarbij ik me machteloos voel. Mijn man en ik altijd heel liefdevol geweest, naar mekaar en naar onze kinderen. Onze oudste van 2,5 heeft een ijzeren wil wat leidt tot extreme driftbuien. Zo erg dat ik hem uit pure wanhoop en reflex een tik in het gezicht heb gegeven en daar achteraf enorm veel spijt van heb gehad. Voorbeeld van vandaag, is dat hij weigerde naar huis te komen vanuit de PSZ. De hele rit naar huis zitten krijsen. Met zijn broertje van 1 op een arm en hem slepend de trap op moeten sjorren driehoog. Om eenmaal in huis uitgeput neer te vallen en in tranen uit te barsten en alle klappen van hem te incasseren. Zonder de puf er nog tegenin te gaan. Tot hij na een halfuur was uitgeraasd en weer zichzelf was. Lief, sociaal, slim en heerlijk om mee te stoeien en knuffelen. Maar de driftbuien vreten ons op, we zijn op die momenten wanhopig, hebben het idee niet aan opvoeden te komen en alleen maar bezig te zijn om de dag door te komen. Broertje van 1 is tegengestelde, super lief, flexibel, goede slaper, goede eter, altijd vrolijk etc. Oudste slaapt helaas nog altijd slecht, veel driftbuien, vaak extreem schreeuwen zonder echte reden, buren die dit horen, slechte eter, s nachts ook onredelijk en huilen en schreeuwen, als baby huilbaby etc. We zijn de wanhoop nabij..

        • Wat heftig voor jullie, zo loop je de hele dag op eieren he? Ik denk dat het belangrijk is dat je hem leert dat slaan een ‘no go’ is. Want als jij je een half uur laat slaan, dan gaat hij dat op de psz ook bij anderen doen. Hij moet leren waar de grens ligt. Als ouders moet je hier echt goed je autoriteit pakken, het heeft ook met je innerlijke energie te maken: jij bent de grote, hij is de kleine. Hij moet van jou leren hoe het hoort. En natuurlijk ook hoe hij moet omgaan met deze emoties die hem zo overvallen: geef hem erkenning, benoem wat je ziet en wat je denkt dat hij voelt. Zo leert hij er woorden aan geven. Bv “je wilde nog lekker blijven spelen he? Je wil nog niet naar huis!”
          Dus blijf erkenning geven maar bij slaan pak je zijn handen en zeg je met een strenge blik/stem: “dát mag niet. Slaan mag niet. Dat doet pijn. Je mag geen pijn doen.”
          Het gaat echt beter worden als hij meer gaat praten, als hij zijn gevoelens onder woorden kan brengen. Voor nu is het aan jullie om een beetje mee te bewegen, erkenning te geven, maar ook duidelijk grenzen aangeven.
          En: blijf de volwassene, ook als je moe bent en helemaal op… hij spiegelt ook jouw onrust. Adem in, adem uit… het is een uitdaging maar je kunt het!
          Wil je nog meer tips, mail me gerust!

  • Nici

    Weet me soms geen raad met de kleine man van 3. Zijn bevalling ging niet als gepland, en was hectisch. Daarna een stormachtige privé situatie meegemaakt met veel stress. Kleine heeft de eerste 2 jaar geen nacht doorgeslagen en veel gehuild. Vanaf zijn 2e tot heden ontzettende woede aanvallen die tot anderhalf uur kunnen duren. Schreeuwen, huilen, deuren slaan. Deze aanvallen heeft hij alleen thuis en 9 van de 10 keer alleen bij mij en een paar keer in de week. Soms slaat hij een week over. Wie heeft er tips en tools voor mij. Meeste dingen al geprobeerd. Vastpakken en knuffelen, rustig blijven en praten, op de gang zetten, terug schreeuwen, mezelf uit de situatie halen. Niets blijkt te helpen. Oorzaak is vaak niets……geen aanwijsbare oorzaak………help

    • Hoi Nici, wat een pittige situatie he? Blijf kijken naar de momenten waar het beter gaat, wat is er dan anders: zit jij dan lekkerder in je vel, slaapt of eet hij dan beter, reageer jij dan relaxter op hem, krijgt hij dan meer aandacht… het hoort echt bij de leeftijd, hij is aan het ontdekken wie hij is en wat hij wil, maar kan het allemaal nog niet goed benoemen. Probeer zelf vooral rustig te blijven, jij bent de volwassene waar hij zich aan spiegelt. Laat hem voelen dat je er voor hem bent, ook als hij zo boos is.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *