Als je geen groepje hebt

Van de ene op de andere dag was ze veranderd van een vrolijke brugklasser naar een stil en verdrietig meisje. Het groepje waar ze al maanden bij had gehoord, was niet meer haar groepje. Waarom, dat wisten we niet. Zij ook niet, hoe we ook visten.

Ach, het draait wel weer bij, dacht ik. Maar de dagen gingen voorbij en nog steeds was ze alleen. We spraken er wel over natuurlijk: bij wie is het nog wél leuk, bij wie kun je wél aansluiten? Maar het was gewoon een vervelende situatie.

Machteloos

Wat kun je je als moeder machteloos voelen dan! Ik herinner me nog hoe míjn moeder vroeger een paar pesters in haar auto achtervolgde, terwijl ze wegrenden… dat heeft erg veel indruk op me gemaakt. Ik voel haar pijn nu ook. Ons meisje, dat altijd gezellige afspraken na school had en daarvan vrolijk thuis kwam, werd steeds onzekerder en hing alleen maar op haar kamer. Ze vertelde dat ze in de pauze maar op de wc bleef zitten, want bij wie zou ze anders moeten zitten… Au.

Meiden kunnen keihard zijn

Toen er weer iets voorgevallen was, schakelde ik de mentor in: blijkbaar komen die meiden er onderling niet uit. Maar helaas, uit zijn gesprek met de dames kwam ook geen oorzaak of oplossing: vriendschap kun je ook niet afdwingen. Meiden van deze leeftijd kunnen keihard zijn onderling…

Je wilt het zo graag fixen

En wat doe je dan als ouder? Er speelde van alles door elkaar: natuurlijk had ik liever mijn vrolijke onbezorgde meisje van een paar maanden terug. Wat gúnde ik het haar om zich weer zo te voelen, om zo’n fijne schooltijd te hebben. En wat had ik er veel voor over, om te voorkomen dat ze zich naar zou voelen, zoals ik vroeger had meegemaakt. Wat wilde ik het graag fixen voor haar, uit liefde.

Maar het is haar proces… zij moet leren om met dit soort dingen om te gaan en keuzes maken: blijf ik afwachten, of zoek ik de confrontatie; blijf ik verdrietig, of zoek ik nieuwe contacten… En ze moet leren dat ze zelf goed genoeg is, los van hoe anderen tegen haar doen.

Er is altijd wel een groepje waar je bij hoort

“Er is altijd wel een groep waar je wél bij hoort”, is een gevleugelde uitspraak in mijn praktijk. Hoor je niet bij dit groepje, val je buiten de boot in je klas, dan hoor je er misschien wél bij in je sportteam, of op paardrijden of schaakles. Of thuis, bij je familie.

De belangrijkste les voor een kind is dat het soms gewoon Vette Pech is, als je ergens niet bij hoort, hoe graag je het ook zou willen, en hoe erg je je best ook doet. En dat je er ergens anders wél bij past.

De put in

Maar ik ben haar coach niet… ik ben haar moeder. En als ik zelf bijna in tranen op de rand van haar bed zit, en met haar mee voel, en oplossingen aandraag… En elke dag vraag hoe het vandaag is gegaan op school… dan maak ik het voor haar niet makkelijker. Ze gaat zich nog rotter voelen omdat ík me ook rot voel. Zo praat ik haar helemáál de put in.

Vanaf nu doe ik het anders

Dus op een dag besluit ik dat het anders moet: ik vraag er niet meer naar. We praten over andere dingen, doen leuke dingen, maar ik geef geen aandacht meer aan het vriendinnengedoe. Langzaam maar zeker zie ik haar weer uit haar schulp kruipen. En hier en daar afspreken met andere meisjes.

Vrolijk en hyper

Tijdens het kampeerweekend met onze hele familie heeft ze de grootste lol met haar even oude nichtje, en speelt ze urenlang vol fantasie en overgave met haar met kleine achterneefjes en -nichtjes. Mijn hart springt op: mijn vrolijke meisje is weer terug.

En dat weekend worden de nieuwe teamindelingen voor het komende hockeyseizoen bekend gemaakt. Diezelfde avond hebben alle meiden van haar nieuwe team al een nieuwe app-groep opgezet. Ze is gek op verandering en is weer helemaal hyper: “Ik wou dat het al augustus was, ik heb zó’n zin in het nieuwe seizoen!”

Tenslotte…

Het is niet goed gekomen met dat ene groepje, en misschien gaat dat ook niet gebeuren. Het belangrijkste waar ik haar bij kan helpen, is het besef:

“Er zijn nog meer groepjes….”