Bent u de kindercoach?

“Bent u de kindercoach? Mooi!”

Één voor één drommen ze lokaal 146 binnen. Vandaag ben ik op de middelbare school van onze zoon, in het kader van ‘Ouder in de klas’. Ouders vertellen over hun beroep, zodat leerlingen van 3 havo en 3 vwo zich kunnen oriënteren op hun profielkeuze. De leerlingen mochten zelf kiezen bij welke beroepen ze wilden komen luisteren. En dus ga ik zo 5 keer een presentatie van 25 minuten geven.

“Als je maar niet denkt dat ze geïnteresseerd zijn”, had zoonlief me gewaarschuwd.

Een deel zit daar omdat ze de andere beroepen nog stommer vonden.
Een ander deel omdat ze bij hun vrienden wilden zitten.
De rest zit er omdat ze bij je zijn ingedeeld, omdat ze niet op tijd hun keuze hadden doorgegeven.

Dus… ga ermaar aan staan!

Powerpoint

Ik heb een Powerpoint in elkaar gedraaid die een aantal aspecten behandelt:

• Hoe ging mijn eigen loopbaan, van studie tot nu?
• Wat doet een kindercoach?
• Wat voor opleidingen kun je allemaal doen, als je met kinderen wilt werken?
• Hoe is het om zelfstandig ondernemer te zijn?

Mijn hoofdboodschap is: maak je niet druk over je profiel of studie. Je kiest iets wat je nu leuk of handig vindt, en misschien kies je over tien jaar weer wat anders. Je hoeft niet te bedenken wat je de rest van je leven gaat doen.

Daar gaan we dan

De eerste groep begint ijverig te schrijven bij mijn presentatie. “We moeten een verslag maken van de beroepen”. “Zal ik jullie de presentatie mailen?” “Ooooh wilt u dat doen? Wat fijn!”. En ik liet een briefje rondgaan waarop ze hun mailadres schreven. Aan het einde van de les: “Dit moet u niet bij alle groepen doen hoor, alleen bij ons!”.

Groep 2 komt binnen: “Wilt u niet te snel van slide verwisselen, want we moeten alles opschrijven. Of vindt u het misschien goed dat we foto’s maken?”. Nog beter, dat scheelt mij een hoop typewerk straks.

Ik ben dus de moeder van…

Zoonlief was trouwens not amused dat ik hier ging staan, trouwens. “Waarom???? Je gaat NIET zeggen dat je mijn moeder bent hoor.” Gelukkig voor hem ‘doe’ ik 3H, terwijl hij op 3V zit.

Maar bij elke groep begin ik eigenwijs met: “Ik mag niet zeggen van wie ik de moeder ben, maar dit is hem” en dan hou ik mijn telefoon in de lucht met zijn foto. “Ooooh dieeeee!” giechelen de meisjes elke keer. Heerlijk dit. “Hij lijkt op u, mevrouw!” roept er een. Mijn dag kan niet meer stuk.

Wat doet een kindercoach?

Ik laat ze raden met wat voor problemen je bij een kindercoach terecht kunt. En leg daarna uit hoe het er in mijn praktijk aan toe gaat. Dat je op de opleiding leert wat voor soort vragen je stelt. En dat je leert om volgens een model te werken: wat is het probleem, hoe zou je het willen hebben, en wat moet je doen om daar te komen?

Leuke materialen

De materialen waarmee ik werk, vinden ze interessant. Nieuwsgierig luisteren ze wat ik met de cijferketting doe. Omdat ik veel met kinderen van hun leeftijd werk, spreekt het voorbeeld ook snel tot de verbeelding:

• Stel, ik praat met jou over je motivatie voor school. Wat voor cijfer geef je jezelf, op schaal van 1 tot 10? (gelach alom)
• Eeeh, een 4?
• Mooi. En vertel eens, wat maakt dat je geen 1, 2 of 3 zei? Wat gaat er al goed?
• Nou, bepaalde vakken gaan wel aardig. En maakwerk vind ik op zich wel ok. En als het écht moet, dan kan ik wel leren.
• En wat voor cijfer zou je moeten hebben voor motivatie om over te gaan?
• Ik denk een 6 of zo.
• En wat is er dan anders dan nu, als je een 6 hebt? Wat doe je dan wat je nu niet doet?

En zo komt er spontaan een leuk gesprekje over wanneer er wel motivatie is, en op welke vlakken er meer motivatie nodig is.

De leukste vragen

Wat stellen ze leuke vragen:

“Wat vindt u fijner, een kind coachen mét of zónder ouder erbij?”
“Mag ik misschien vragen hoeveel u verdient en of u hiervan kunt leven?”
“Welk profiel moet je kiezen om kindercoach te worden?”
“Welke opleiding adviseert u?”
“Wat doet u met die thermometer?

Je eigen bedrijf

Ik besteed ook aandacht aan het hebben van een eigen bedrijf: of je nou kindercoach bent, of financieel adviseur, of dat je nep-airpods importeert uit China… je moet wel ondernemen om aan klanten te komen. Je moet een website hebben, aan klanten komen, je financiën op orde hebben, iets weten van belastingen…

• Hoe denken jullie dat ik aan klanten kom?
• Adverteren!
• Waar dan?
• Nou op social media, op Insta.
• Maar wie denken jullie dat mijn doelgroep is?
• Wij?
• Nee, jullie ouders zijn mijn doelgroep. Díe moet ik bereiken, want die maken zich zorgen om jullie en zoeken hulp. En waar zitten jullie ouders op social media?
• (hard gelach) “Op Facebook” roepen ze in koor, want tja, daar zitten wij ‘bejaarde’ ouders. Hilariteit alom “Ja, daar zit mijn moeder ook”.
• Inderdaad! Op Facebook, dat is waar ik vaak adverteer!”.

“Sorry mevrouw”

In de laatste groep zitten paar druktemakers achterin, waardoor ik steeds harder ga praten. Het is dan ook al 17:30 en de kinderen zitten al sinds 8:30 verplicht op school. Geef ze eens ongelijk… Mijn respect voor de leraren groeit met de minuut: stel toch dat je dit dag in dag uit voor je neus hebt hebt… dat je altijd maar leuk en vindingrijk moet zijn, om goed contact te maken! Met een groepje in mijn trainingen gaat het prima, maar zo’n volle klas…

En toch, als de kinderen aan het slot weg mogen, komen juist die drukke jongens nog even bij me staan, en om de beurt zeggen ze: “Sorry mevrouw, dank u wel” voor ze weg lopen… Op naar de aula, waar een soepje en een drankje klaar staat.

Bekaf en met schorre stem voeg ik me in de aula bij de andere ouders, die soortgelijke ervaringen hadden: respect voor de leraren!
Meteen na deze enerverende ervaring rij ik door naar mijn praktijkruimte voor nog een coachsessie.

“Oh ja mam…”

Zodra ik uiteindelijk om half tien thuis ben, word ik uitgehoord door onze zoon. Hij heeft ook een middag vol sessies achter de rug, een paar leuke en een paar saaie verhalen aangehoord van andere ouders. “Soms was het echt gênant, dan vroegen ze of er nog vragen waren en dan zei echt niemand iets.”

Nieuwsgierig vraagt hij hoe ‘mijn’ kinderen zich hadden gedragen, en hoe ik alles vond.

En als hij uiteindelijk hij naar bed moet, roept hij vanaf de trap: “En oh ja mam, een paar meiden riepen op de gang tegen me dat ik een leuke moeder heb”.

En weg is hij. Alle vermoeidheid glijdt meteen van me af…