Rugzak over één of twee schouders?

Rugzak over één of twee schouders?

Persoonlijk
Er zijn twee soorten mensen: mensen die hun rugzak over twee schouders dragen en mensen die hun rugzak over één schouder dragen. In dit tijdperk van Het Nieuwe Werken dragen we massaal grote rugzakken om onze laptops in te vervoeren. Elke werkdag opnieuw vind ik het weer intrigerend, als ik beide soorten in de drukke stationshal voorbij zie haasten.  Natuurlijk is één schouder het meest cool, dat was het al toen ik 16 was. Maar wat maakt dat de een dit doet, en de ander dat?  De gedachte bekruipt me dan de ene groep uiterlijk belangrijker dan gezondheid vindt en dat de andere groep z’n gezondheid belangrijker vindt. Rugzak op één schouder: piekfijn en trendy? Zouden mensen die hun rugzak over één schouder dragen, nog meer menselijk ongerief voor lief…
Verder lezen
Dromen over toen en later

Dromen over toen en later

Persoonlijk
17 jaar was onze poes, toen we haar vorige week lieten inslapen. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd toen ik haar kreeg. Ik woonde in een Leids studentenhuis, waar ik tijdelijk voogd was van de poes van een Vlaamse huisgenoot. Als snel merkte ik dat deze poes niet stil had gezeten, want ze werd dikker en dikker. De Belg nam zijn hoogzwangere poes mee terug naar huis en beloofde dat ik een kleintje zou krijgen. Zo gezegd zo gedaan: op een dag stond hij voor de deur met een kitten van 2-3 maanden. Wát een schatje! Marco Borsato Ze kwam precies op tijd. Ik was 24 en had mijn eerste baan opgezegd voor een nieuwe baan die zó tegenviel dat ik na 2 dagen thuis bleef. Mijn eerste vriendje…
Verder lezen
Teder tafereel

Teder tafereel

Persoonlijk
Ze straalde van oor tot oor, terwijl ze in het zwembad achterover leunde tegen de knieën van haar dochter-op-leeftijd Heb je dat ook wel eens? Dat je een tafereel ziet dat je diep raakt? Waar je ogen steeds maar naar terugkeren? Ik had dat laatst in het zwembad van een bungalowpark. Eerder die middag had ik daar al 3 generaties vrouwen zien zitten in het ondiepe water: een oma met spierwit haar, met haar volwassen dochter, die met haar baby in een zwembandje speelde. Ze lachten en zwaaiden naar de kant, waar een nóg oudere mooie Indische dame zat toe te kijken. Tederheid ten top Toen ik even later weer keek, stond de oudere dame ook in het water, in badkleding, stevig ondersteund door haar dochter die ook niet piep…
Verder lezen
Moeder in oorlogstijd

Moeder in oorlogstijd

Persoonlijk
Wat we met Ferry doorstaan hebben, had ik nooit kunnen vermoeden, dat ik in dit schrift zou moeten beschrijven. Tot nu toe was alles zo prettig en mooi. Papa was wel weg, maar er waren geen zorgen. De oorlog is ook in ons land uitgebroken. Verhalen over de oorlog De eerste meidagen van 1940 waren angstig voor zowel mijn oma als mijn opa. Hij als soldaat gevangen en bedreigd door de Duitsers, zij met dreumes (mijn vader) gebombardeerd in Rotterdam. Een paar jaar terug ontdekte ik hun eigen getuigenissen. Oma's dagboek over het leven van haar kindje, waar opeens woest de oorlog doorheen walste. En mijn opa's militair verslag van zijn belevenissen. Vroeger vond ik het gewoon spannende verhalen. Nu ik moeder ben, raken ze me pas echt. Een moeder…
Verder lezen
Vliegangst? Weg ermee

Vliegangst? Weg ermee

NLP, Persoonlijk
Vanmorgen zag ik vanuit de auto een vliegtuig opstijgen. En wat voelde dat nu anders, vergeleken met eerst: jarenlang had ik vliegangst. Ik was zelfs bang als er een vliegtuig laag overvloog. Dan dacht ik: ‘Wat als het hier nu neerstort?’ of ‘Wat bezielt die mensen om daarin te gaan zitten?’ en nog meer van dat soort Mayday Mayday-gedachten. Niet zo handig als je vlakbij Schiphol woont! En ook nogal beperkend, als je nog eens verder weg op vakantie wilt. Maar vandaag werd ik overspoeld door een blij gevoel van trots: in zo’n ding heb ik afgelopen week zelf gezeten! Over grensoverschrijdend gedrag gesproken… Luchtzak Vroeger had ik geen vliegangst. Ik heb jarenlang gevlogen, binnen en buiten Europa. Soms wat gespannen, maar het was nooit zo erg dat ik er…
Verder lezen
Alice in Appleland

Alice in Appleland

Persoonlijk
Dit blog gaat 'slechts' over een kapotte iPhone. En toch gebeurde er bij mij ook van alles van binnen, dat interessant is om bij stil te staan... voer voor een coach! Wat doet het met je als je opeens zonder smartphone zit? Wat voel je en hoe gedraag je je als je een onbekende wereld in stapt, waar je de enige lijkt te zijn die er niets van snapt? Kun je je mening zo snel over iets of iemand bijstellen? Deze week gebeurde het Ergste: mijn iPhone luisterde niet meer naar mijn vinger. Gewoon zomaar gestopt. En mensen die mij kennen, snappen wat dat betekent. Ik heb tenslotte als levensmotto: 'ik ben online dus ik besta'. En dan zo afgesneden van de buitenwereld. Beam me up Vol verwachting ging ik…
Verder lezen