De verbouwing van Het Ketelhuis (2)

De verbouwing van Het Ketelhuis (2)

Na weken wachten op de vergunning waren we in juli 2018 dan eindelijk eigenaar van dit rare oude gebouwtje met een hele hoge toren… (zie hier het verhaal dat eraan vooraf ging):

 

Slopen slopen slopen

De avond nadat ik het koopcontract getekend had, hebben we bij de hele buurt een brief in de bus gedaan: hier ben ik, dit kom ik doen, mocht je last van me hebben, dan kun je me zus en zo bereiken. Wát een lieve reacties kreeg ik van de verschillende buren! En ze hadden de brief nog niet gelezen, of de volgende ochtend kwam het sloopteam (man en broer) herrie maken.

In één dag hebben ze al hun oerkrachten losgelaten op verlaagde plafonds, tussenmuren, plafondplaten, inbouwkasten, berghokken, vastgeschroefde wandjes, en weet ik wat niet meer. Werkelijk alles is eruit gehaald.

Zelf had ik die dag andere plannen: via Marktplaats had ik een glazen systeemwand op de kop getikt, 6 panelen die wel even in Deventer opgehaald moesten worden. En die platen wegen nogal wat. Met mijn andere broer en een gehuurd busje ben ik die kant opgereden.

Aan het einde van de dag was het Ketelhuis zo goed als leeg. Alleen de WC-deur stond er nog in en de zware glazen panelen stonden nog wekenlang in een hoekje te wachten op hun nieuwe bestemming. We hadden nog geen idéé hoe we die zonder handleiding konden omtoveren in een mooie muur. Maar dat was voor latere zorg…

 

Het plafond…

En dan het plafond… uit de elektriciteitsbuizen die we eruit sloopten kwam stinkend water gestroomd… en in elke hoek van het plafond troffen we enorme vergane wespennesten aan, ieuw ieuw. Tijdens onze zomervakantie – een paar dagen na de aankoop gingen we nog 3 weken weg ook – heeft een handige buurman alle elektra opnieuw aangelegd, volgens een zorgvuldig uitgedacht plan: waar moeten stopcontacten komen en wat moet er op welke stoppengroep… En de waterleiding heeft hij netjes naar de keuken omgelegd en een afvoer van de keuken richting de WC gemaakt. Heerlijk om dat zo aan te treffen bij thuiskomst! Toen het plafond en de tussenmuren allemaal klaar waren, kon het systeemplafond ingebouwd worden. Dát hebben we maar uitbesteed… het is prachtig geworden!

Het schoorsteengat

Die acht meter lange schoorsteen die ooit dienst deed voor het Ketelhuis staat er nu verloren bij. Het gat voor de afvoerbuis was de afgelopen jaren verborgen geweest achter houten schotten. Toen we die eraf sloopten, bleek het in de buis vol te liggen met metershoog puin: aarde, takjes, geraamtes van vogels, zóveel, zelfs een paar oude werkschoenen vond ik ertussen! Wat een vieze klus om dat er allemaal uit te scheppen. Ik vond het al snel goed genoeg, maar manlief was streng, het moest he-le-maal leeg, anders zou het gaan stinken. Ondertussen moesten we bedenken wat we met dat ronde gat zouden doen. Ik wilde er een raampje voor en vond een 40 kg zware patrijspoort via Marktplaats. Ophalen in Den Helder, dat wel. En dat de diameter net kleiner was dan het gat, daar zou mijn man vast wel wat op verzinnen. En hoe… hij heeft er zelfs een lampje in bevestigd, heel spooky!

De muren

Alle muren en deuren waren eruit gesloopt, dus alles moest opnieuw opgebouwd worden. Mijn man en broer maakten het houten raamwerk, daarna moesten de gipsplaten ertegen… en uiteindelijk moesten ze ook gaan puzzelen hoe dat bouwpakket van een glaswand (zonder handleiding) in elkaar gezet kon worden. Ik zie ze nog zitten daar, puzzelend hoe ze dat moesten aanpakken. Ondertussen riep ik steeds tussendoor dat het wél geluiddicht moest worden. Van klussen had ik geen verstand, maar deze eis was heilig voor me: de privacy van de kinderen stond voorop.

En toen de glaswand eenmaal stond… wat een geweldig strak effect, de ruimte was nu netjes verdeeld met een wachtkamer en een lesruimte.

Zelf doen

Zélf doen of laten doen? Dat was continu de vraag, bij alle klussen op onze lijst. Nou heb ik in mijn karakter het ‘zelf doen’ hoog in het vaandel staan, maar ik kan al die dingen niet. Aannemers bleken helemaal geen tijd te hebben. En zo zag ik mijn man in allemaal onverwachte posities: hij bleek vloeren te kunnen egaliseren, tegels te kunnen leggen, zo stoer! Op een warme zomeravond, toen onze kinderen allebei op kamp waren, gingen we niet uit, maar lag hij met zijn neus onderin de toiletpot:

En ik… ik stortte me op het verven van de binnen- en buitenboel. Gaten dichten, houtrot wegbikken, schuren, gronden… ik was er dagenlang mee bezig. De buurmannen keken bezorgd toe. “Als ik jou was zou ik nu stoppen en eerst zorgen dat ik hier geld ga verdienen,” adviseerde er eentje.

Eenzame zomer

Van haar vader mocht ze zelfs de klopboor hanteren

Voor onze dochter was het een eenzame zomer. Lange dagen alleen thuis, en ‘s avonds vaak ook, dus die heeft wat uren boven een beeldschermpje gehangen… Ik heb me daar best schuldig om gevoeld. En aan de andere kant: onze kinderen hebben van dichtbij meegemaakt wat werken is. Ze hebben gezien dat je er iets voor moet doen om je doel te bereiken. Toen de opbouwfase eenmaal goed bezig was, hielp ze maar wat graag met schilderen en met inrichten. (De aardige buurman die haar bezig zag, kwam wat pakjes drinken brengen, ik bof echt enorm met de lieve buurt daar in Kalorama!)

De keuken / wachtruimte

Wat hebben we gepuzzeld en geschoven in het begin. Waar komt de wachtkamer, en hoe groot? En de keuken? Totdat we op het briljante idee kwamen dat dit allebei in dezelfde ruimte kon. Op de foto’s zie je eerst de schets van hoe we het bedacht hadden, toen de keuken tijdens de bouwfase… En uiteindelijk het resultaat:

  

 

Paarse krokodillen

Ik heb toch wel wat administratieve hobbels moeten overwinnen. Eerst de vergunning om te mogen werken in het Ketelhuis. Met een vurig betoog kreeg ik gelukkig de gemeente aan mijn kant. Toen mijn aanvraag voor een raamkozijn… dat ging niet zonder slag of stoot. In een naïeve bui had ik het kozijn al besteld en besloot daarna pas om die vergunning aan te vragen. Op ruitjespapier tekende ik mijn semi-bouwtekeningen. De lieve jongen accepteerde mijn gekrabbel gelukkig, maar de welstandscommissie vond witte kozijnen op een donkere gevel te gewaagd. Snel wijzigde ik mijn bestelling naar antraciet kozijnen (moest wel bijbetalen en een maand langer wachten). Toen suggereerde de vergunningman nog een andere maat raamkozijn (neeeee, ik heb het al gekocht!), maar gelukkig hoefde dat uiteindelijk niet.

Een ander probleem was dat ik onvindbaar was in Google Maps en maar niemand kon vinden die dat kon oplossen. Toen ik uiteindelijk iemand van Google op de chat kreeg, volgde er een discussie over een naambordje: “Alleen als u een naambordje van bv hout op uw deur heeft, kunnen wij uw bedrijf weer activeren op Google maps”. Mijn tijdelijke geprinte en geplastificeerde papiertje was niet genoeg. Ik pakte een stuk hout en schreef mijn naam erop en stuurde een foto naar Google. Geloof het of niet, maar dat was genoeg om mijn pagina weer te activeren!

Een paar weken later volgde dit sjieke bordje, dus ook dat punt kunnen we aftikken:

 

De werkruimte

En de lesruimte… Als je de voor- en nafoto ziet, dan zie je pas goed wat er gebeurd is… het plafond, de muren, de vloer… de meubels. We zijn er nog niet, komende week komt er nog een groot raamkozijn aan de voorzijde… Maar ik heb er nu al heel wat fijne lessen in gegeven!

Op 20 oktober 2018 vierde ik  de feestelijke opening van deze nieuwe praktijkruimte, met aansluitend ‘open huis’.
Het was een erg geslaagde dag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *