De vergeten zonnebril

De vergeten zonnebril

Terwijl het gezin met de skispullen uit de auto stapt bij de chaos van het dalstation, blijkt dat zoonlief zijn zonnebril heeft vergeten. Dikke oeps. We zijn op 10 minuten van ons appartement. Mijn man begint op hem te mopperen, het is niet het eerste incident deze ochtend. En net vandaag gaan ze de Sella Ronda doen, een tocht waar je 5,5 uur voor uit moet trekken. De bril is wel nodig om veilig te skiën, dus ik besluit dat ik hem even ga halen.

Niet voor watjes

Ik ben sowieso de chauffeur deze vakantie: ik zet ze af waar ze willen, doe overdag mijn eigen ding, en haal ze ’s middags weer ergens op. Ons appartement ligt heel mooi bovenaan een heuvel, maar de laatste meters met de auto zijn niet voor watjes: een heel stijl smal stukje waarin je een onzichtbare hoek om moet. Altijd spannend wie je om de hoek als tegenligger aantreft. Manlief is vol bewondering: ik die niet durf te skiën, durf dit hoekje toch maar mooi dagelijks te nemen. Gelukkig heb ik halverwege dag 2 die bolle spiegel op straat ontdekt, waarmee je om het hoekje kunt gluren.

Dat lakse gedoe altijd…

Terwijl ik terugrijd, weet ik wat er daar bij die skilift gebeurt: boze vader, nukkige zoon. Gisteren had hij zijn telefoon vergeten. Nu zijn zonnebril. Aan het ontbijt was er al gedoe over helpen tafeldekken. En in de 10 minuten voor vertrek – waarin iedereen door elkaar rent om zich voor te bereiden – zit hij altijd in een hoekje een spelletje op zijn telefoon te doen, denkend dat hij klaar is. Daar is papa niet blij mee: “Dat lakse gedoe altijd”.

Pubers zijn pubers

Ik kan er niet boos om worden. Ik geniet van de Italiaanse radio in de auto, de opkomende zon, het vakantiegevoel. En ik besef dat hij puber is. Zijn hersenen zijn nog in ontwikkeling. Het kan bij pubers zelfs zo zijn dat dingen die ze eerst wél konden, ze nu opeens niet meer kunnen. Nou ja, in dit geval was het eigenlijk niet eens iets dat hij eerst wel kon… Zijn executieve functies kunnen nog best wat oefening gebruiken. Zolang hij dit nog niet zelfstandig kan, is het aan ons ouders om hem te helpen. We kunnen bijvoorbeeld voor vertrek nog even samen opsommen wat er allemaal mee moet. Morgen ga ik het anders aanpakken.

Hebbes

Ik rijd ons dorpje weer in en begin aan de stijging richting het appartement. Het groene busje van het hotel naast ons komt me tegemoet rijden, op weg naar beneden. Sinds gisteren zwaaien we naar elkaar. Hij rijdt de hele winter de berg op en af, om hotelgasten naar een van de skiliften te brengen. En hij ziet mij nu steeds met volle auto vertrekken en met lege auto terugkomen. Deze week zijn we eigenlijk soort van collega’s. Ik ben veilig het enge hoekje om, parkeer de auto, en pak de zonnebril uit het appartement. Hij lag niet op zijn bed, waar hij dacht, maar naast de WC.

Collega’s onder elkaar

En zo begint de tocht naar het andere dorpje voor de tweede keer vandaag: bij het enge hoekje krijg ik een tegenligger en moet ik in zijn achteruit, terwijl ik weinig zicht heb. Het gaat maar nét goed, ik rij de hoofdweg weer op. Als ik de liften van ons eigen dorpje passeer, zie ik mijn collega met het groene busje de weg opdraaien, die heeft net zijn vrachtje weer gelost. Ik besef hoe raar het moet zijn dat hij me nu wéér hier ziet rijden, dus ik lach naar hem. Hij herkent me en lacht terug.

Redderen

Bij de skilift staat in de chaos van alle auto’s en busjes onze dochter op een strategisch plekje klaar om de bril van me aan te nemen. Arm schatje, tussen het gedoe van vader en zoon probeert zij de sfeer te redderen. Ik geef haar een kushandje en wil weer wegrijden.

Dank je wel

Dan komt zoonlief ook nog aan op zijn logge skischoenen, steekt zijn hoofd door het open raampje en zegt “Dank je wel”. Dat moest vast van papa.

Alsjeblieft schatje, ik weet dat je het niet expres deed. Zijn wereld bestaat uit hele andere dingen dan het denken aan zonnebrillen. Lange gesprekken over politiek en geschiedenis worden hier ‘s avonds gevoerd, naar aanleiding van filmpjes die hij op YouTube heeft bekeken. Hij is druk bezig zich een eigen beeld van de wereld te vormen, je ziet al die radertjes draaien bij alles wat er gebeurt. En ik geniet ervan.

Eind goed…

Met een half uur vertraging vertrekken ze alsnog de berg op. Veel plezier allemaal! Met een tevreden en vrij gevoel rij ik terug, terwijl ik de radio lekker hard zet. Voor ik het weet, ben ik het enge hoekje alweer om en parkeer ik veilig naast het groene busje van mijn collega.

Hij is vast even koffie drinken na al zijn tochtjes deze ochtend, dus dat ga ik ook maar eens doen.

Wat hij gaat doen vandaag weet ik niet, maar ik ga lekker aan de wandel. En dan gaan we vanmiddag allebei weer op pad om onze vrachtjes op te halen.


2 gedachte over “De vergeten zonnebril

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *