Lakse pubers en zeurende ouders

Lakse pubers en zeurende ouders

Het is toetsweek. En omdat ik het in juni minder druk heb in de praktijk, ben ik vaker thuis dan ze lief is…

“Wat heb je morgen?”
“Wat ga je vandaag doen?”
“Zit je nou nog stééds op je telefoon?”
“Ga eens wat dóen!”
“En als je dan niet gaat leren, ruim dan in elk geval je kamer op”
“Of ruim de vaatwasser in”
“Dat gehang de hele dag…”
“Kom op, even knallen, over een week kun  je de hele dag niks doen”
“Hup, naar boven jij”

Arme arme pubers…

En als er dan al eentje naar boven verdwijnt om te gaan leren, dan gaat hij – met die &%$# telefoon –  nog een half uur op de WC zitten… Aaargh!

Gelukkig ben ik niet het hele jaar zo, te druk met mijn baan en het begeleiden van andermans kinderen… Maar als ik andere ouders zo hoor, is het overal hetzelfde, en zijn sommige ouders nog véél erger in hun controlerende gedrag.

Het Grote Opvoedspel

Is het erg? Nee! Het is allemaal part of the game: het hoort bij het Grote Opvoedspel. Het is de taak van je opgroeiende kind om zich dwars en laks te gedragen, want ze moeten uiteindelijk zelfstandige wezens worden, en het is de taak van jou als ouder om daarover te mopperen en te zeuren. Jij maakt de grenzen en zij schoppen ertegenaan: zo gaat het al jaren en zo hoort het te gaan. Maar leuk is anders. Want je wilt niet de hele dag de boeman of -vrouw zijn…

Maar waaróm doen ze zo?

De hersenen van je puber zijn nog volop in ontwikkeling. De prefrontale cortex doet het nog niet helemaal naar behoren. Zie het als een auto met een bestuurder: de bestuurder is die prefrontale cortex, die zorgt dat de auto doet wat hij moet doen, zich niet laat afleiden, risico’s op de juiste manier inschat en zijn doel bereikt. Zonder bestuurder schiet de auto alle kanten op, met alle schade van dien. Als ouders heb je de taak om de rol van die prefrontale cortex over te nemen, net zolang tot je kind het zelf kan.

Herhaling

En ja, dat betekent dat je voor dingen moet waarschuwen, alsmaar opnieuw. En dat ze hun goede voornemens na de vorige toetsweek (“Volgende keer ga ik écht eerder beginnen”) nu alweer vergeten zijn. Of dat ze dingen die ze eerst heus wel wisten, opeens niet meer weten. Vanmorgen zag ik onze zoon een restje oud brood in de vuilnisbak gooien. “Hee, dat moet in de groenbak ernaast!”, riep ik hem toe. “Ja, weet ik veel,” zei hij terug, terwijl hij met de lege plastic zak richting de oud-papierbak liep… “Ik kan al die dingen niet uit elkaar houden hoor”. Hoe vaak we het al niet uitgelegd hebben…

Wat kun je nog meer doen, behalve zeuren?

Die prefrontale cortex, die in ontwikkeling is, kan wel wat hulp gebruiken. Kinderen leren ook dingen door ze te dóen. Dat verhaal over die curling-ouders komt niet uit de lucht vallen: als je je kinderen niet stimuleert om dingen zelf te doen, dan blijft die ontwikkeling ook achter. Dus van jongs af aan stap voor stap oefenen met dingen als:

• zelf je gymdag herinneren
• zelf je sporttas inpakken
• zelf boodschapjes doen
• zelf dingen koken/bakken
• zelf problemen oplossen
• zelf je kamer opruimen
• zelf je schone was in de kast terugleggen

En besef daarbij goed dat deze dingen er per definitie voor zorgen, dat onze kinderen ons zeurende ouders vinden. Prima! Dat is een teken dat je goed bezig bent. Kindercoach Tea Adema heeft al eerder geopperd om een ‘Club van zeurende moeders’ te beginnen…

Aan de ene kant moet je dus je kind helpen en begeleiden bij het plannen en organiseren van hun werk, maar aan de andere kant moet je het niet van ze overnemen…

Ruggengraat

Ik sprak deze week een kennis met een zoon van 30, die aan verslavingsproblematiek lijdt. Ze keek me verdrietig aan en zei: “Ik lees de laatste tijd veel over curling-ouders en ik denk alsmaar: zo wás ik… zo bén ik nog steeds… ik ruim nog steeds elke dag zijn vuile was op van de vloer, ik open zijn gordijnen en ik trommel hem uit bed, zodat hij op tijd naar zijn werk gaat. Hij heeft geen ruggengraat ontwikkeld. Maar vanaf nu stop ik ermee. Het moet écht anders”… Gelukkig heeft ze ook nog een andere zoon die heel anders in het leven staat, dus ze beseft dat het heus niet allemaal haar schuld is. We roeien met de riemen en kennis die we hebben. En het ene kind heeft ook meer begeleiding nodig dan het andere. Het belangrijkste is dat je voor ogen blijft houden wat je kind nog moet leren… en hoe jij daarbij kunt helpen.

“Zal ik komen opletten?”

Het leukste tijdens deze toetsweek vond ik deze Whatsapp-conversatie met een van onze kinderen:

Ze weten het van zichzelf. Érgens snappen ze dat ze die zeurende ouders hard nodig hebben!

Moeder-zoon-foto created by bearfotos – www.freepik.com