Mijn 10 smoezen om niet te gaan hardlopen

Ik ben niet zo’n happy runner die met een brede glimlach haar schoenen aantrekt en vervolgens stralend over de paden vliegt… ik ben zo’n hardloper die vooral héél blij en opgelucht is als ze klaar is: dat hebben we weer volbracht! Dat schreeuw ik vervolgens enorm van de social daken, om mij dan trots te wentelen in de complimentjes van al mijn vrienden. De motivatie om te gaan is vaak ver te zoeken, mijn enige houvast is mijn doelstelling om 3x in de week te gaan, enig gevoel voor discipline, en mijn verlangen naar het voldane gevoel als ik klaar ben.

Een maand niet gerend

Vanmorgen keek ik eens in Runkeeper wanneer ik voor het laatst gerend had. Een maand geleden! Ik zag hoe al m’n virtuele renmaatjes de afgelopen weken braaf hun rondjes van 6-7-8 km hadden gerend, terwijl bij mij de teller op 0 was blijven staan. Natuurlijk, ik was flink ziek geweest: een week hoge koorts, een week om bij te komen, en nog een week hoofdpijn en keelpijn. Maar ergens halverwege de renloze maand begon het te knagen: ik wist dat ik weer moest beginnen, en ik wist dat het goed voor me was. Maar als ik eenmaal uit m’n ritme ben, dan zie ik er als een berg tegenop!

Hardloopsmoezen

Kun je je voorstellen hoe lastig het is om in actie te komen, als deze smoezen steeds opborrelen:

  1. Ik heb het te druk, ik moet nog zoveel doenhardloopsmoesjes
  2. Ik ben te moe, gaaaaaaap, ik heb écht geen energie om te gaan rennen
  3. Uch uch kuche kuche, zie je wel, ik ben nog ziek
  4. Het is te donker buiten, dat is eng
  5. De kinderen zijn thuis, die kan ik niet alleen laten
  6. Het is te warm (afhankelijk van het weer de varianten: te koud, te nat, teveel wind)
  7. Ik kan mijn lenzen niet in en wil niet met bril rennen
  8. Mijn iPhone is leeg en zonder muziek en Runkeeper kan ik niet rennen
  9. Mijn fijnste hardloopbroek zit nog in de was
  10. Ik moet luisteren naar mijn lijf: het is nu heel goed om toe te geven aan mijn verlangen naar rust

“Wat kijk je moeilijk?” “Ik moet hardlopen”

Zo kon het natuurlijk niet langer, een maand niet rennen. Dus: de de hardloopkleding uit het stof gehaald, de flitsende schoenen gingen weer aan. In vol ornaat en met een gezicht als een oorwurm meldde ik me vanmorgen beneden, waar de kinderen zoals elke zondagmorgen als zombies voor de TV zaten. “Wat kijk je moeilijk?” zei onze dochter. “Ja, ik moet rennen, maar ik heb geen zin”. “Zal ik meegaan?” bood ze aan. Eigenlijk ren ik liever alleen, maar bij zo’n eerste drempel als vandaag had ik wel zin in haar gezelschap. Zoonlief moedigde me nog even extra aan: “Als je nu niet gaat, wil ik je nooit meer zien”.

Zijn we er al?

Zo vertrokken we van huis, zij op haar fiets, ik rustig rennend. Na 1 minuut vroeg ik hijgend ‘zijn we er al?’ maar nee, we hadden afgesproken om tot aan de molen te gaan en weer terug: 3,5 kilometer. hardlopen rondje molenEen paar minuten later vroeg ik me af waar ik aan begonnen was. Maar ik moet zeggen dat het echt hielp dat zij voor of naast me fietste, het zorgde ervoor dat negatieve stemmetjes in mijn hoofd minder aan het woord kwamen. Na 8 minuten raakte ik overmoedig, en overwoog ik serieus om na de molen naar rechts af te buigen en mijn 5 km-rondje te doen. Eenmaal bij de molen dacht ik daar anders over… We tikten een hek aan en gingen weer terug.

Hardlopen: hoe winnen we het van onze smoezen?

Eenmaal thuis voelde ik van alles door elkaar: kritiek op het erbarmelijke tempo, op de luttele 3,5 kilometer die we hadden afgelegd (waar zijn de tijden dat ik 10 km liep?), maar ook trots dat er weer beweging is. En verlangen om morgen weer te gaan. Dat laatste blijft me verbazen: de flow waarin je komt ná het rennen, dat je zelfs verlangt naar de volgende keer: bizar! Bovendien voelt mijn lijf zo anders na deze kortstondige actie: het bloed stroomt beter, mijn benen voelen alsof ze nog steeds rennen, ik ben weer terug! En bovenal: ik voel me spontaan een stuk gezonder en slanker dan vanmorgen vóór ik begon!  Ik verwacht niet dat ik ooit zo’n blije renner word. Maar ik weet wel hoe ik mijn smoesjes de baas kan blijven:

  1. Ik focus vooraf al op mijn gevoel achteraf
  2. Ik houd mijn doel realistisch en haalbaar: 3x per week rennen, ongeacht de afstand
  3. Ik zorg voor virtuele aanmoediging via de social media en de vrienden die ik op Runkeeper heb

En jij? Wat helpt jou om je over je smoezen heen te helpen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *