Toeval…?

Soms gebeurt er iets, dat je denkt: “Neeeeee, wat een toeval!”. Waar ik gisteren achter kwam, was zo’n moment. En dat wil ik graag met je delen.

Anderhalf jaar geleden overleed mijn schoonmoeder. Ze had een paar moeilijke jaren achter de rug, waarin ze haar overleden man enorm miste. Gelukkig had ze ons, de kinderen en kleinkinderen: dat was waar alles bij haar om draaide en over wie ze niet uitgepraat raakte.

Een persoon die haar heel goed kende, was haar thuiskapster: die knipte haar al tientallen jaren, en kwam er wekelijks over de vloer. Ze heeft vast heel wat over ons gehoord al die tijd: dat mijn man eindelijk een meisje had gevonden… de komst van de kleinkinderen… onze bruiloft… en af en toe logeerde er ook kleinkind op de knip-ochtend. Haar kapster had ook een dochter van dezelfde leeftijd, dus er was altijd genoeg gespreksstof.

Op vrijdagmorgen kwam de kapster altijd, dat was voor haar vaste prik, daar hielden we allemaal rekening mee. En zo kon ze netjes gewassen en geknipt het weekend in. Het was ook deze kapster die ons een seintje gaf dat er iets niet klopte in mijn schoonmoeders gedrag, waarna ze snel opgenomen moest worden. En daarna is het allemaal vrij snel gegaan en moesten we afscheid van oma nemen.

Afgelopen weekend ging onze dochter met een vriendin en haar ouders mee naar een bungalowpark. We hadden het meisje wel eens gezien, en vonden het leuk voor haar dat ze was uitgenodigd. Na afloop kwam ik haar ophalen en maakte ik kennis met de moeder. Ik gaf haar een hand om me voor te stellen, maar toen zei ze: “Eigenlijk ken ik jullie al jaren… en heb ik jou ook wel eens ontmoet: ik was de kapster van jouw schoonmoeder!”

En opeens viel het kwartje: haar dochter zou inderdaad naar dezelfde middelbare school gaan als de onze, de meisjes zaten destijds nog in groep 8, in verschillende dorpen. Van de 10 brugklassen zijn ze op hun nieuwe school bij elkaar terecht gekomen. Onze dochter was wel leuk begonnen in de brugklas, maar liep sociaal een flinke deuk op rond de meivakantie. En na een heel verdrietige periode begon ze toch steeds meer dat andere meisje uit de klas op te zoeken. En de ouders van dat meisje vonden haar zo gezellig, dat ze in de herfstvakantie zelfs mee mocht.

Ik vind het zo bijzonder… Terwijl ik met schuldgevoel dacht: “Wat een rare moeder ben ik toch, dat ik mijn kind een lang weekend meegeef aan mensen die ik niet ken”, had die moeder juist een kind over de vloer van een familie waar ze alle ins en outs al van kende.

Eigenlijk kan ik niet anders denken, dan dat oma hier een handje heeft geholpen… Of dat ze op zijn minst zit mee te genieten, daarboven.