Voor de leeuwen…

Voor de leeuwen…

Alsof ik een sollicitatiegesprek gedaan heb… alleen moet ik 3 maanden wachten op de uitslag.

“Waarom vind je dat jij deze prijs moet winnen?”

“Hoe denk je dat je dat gaat doen, meer verdienen met minder uren?”

“Je richt je online op heel Nederland, maar je klanten zitten toch hier lokaal?”

“Je werkt in je eentje, hoe moet dat dan als je ziek bent?

“Je zegt dat je houdt van nieuwe dingen proberen en bijsturen als dat nodig is. Hoe bepaal je of en wanneer je moet bijsturen?”

“Wat is je grootste leermoment geweest als ondernemer?”

Ik had me aangemeld voor de verkiezing van ‘ZZP-er van het jaar’ in onze gemeente. En een van de stappen was een bedrijfspresentatie aan de jury: een wethouder en twee ervaren ondernemers. Op het gemeentehuis. Ik had een mooie presentatie gemaakt en goed geoefend. Een kwartier presenteren en een kwartier vragen beantwoorden.

Had ik maar…

Achteraf bedenk ik alle antwoorden die ik beter had kunnen geven. Dingen die ik beter had kunnen zeggen. Zelfs ’s avonds in bed poppen er dingen op in mijn hoofd.

Ik zie weer die vertwijfelde blik bij een van de juryleden. Mijn aandacht blijft alsmaar naar die ene frons gaan.

Ik voel me klein worden.

Ze vinden me vast niet goed genoeg.

Ze vinden me vast een beginneling.

Ze hebben niks met kinderen en met coaching.

Die prijs gaat vast naar een ander.

Ik voel zelfs de neiging om de jury alsnog wat betere antwoorden te mailen.

Basta…

Waar ben ik mee bezig? Waarom kijken we als mens vooral naar wat er beter kan? Waarom maak ik mezelf zo klein?

Ik denk aan de antwoorden die wél gevat en goed waren.

Aan de presentatie die goed ging.

Hoe goed ik daar stond.

Hoe duidelijk mijn verhaal was.

De mooie Powerpoint die mijn verhaal juist heel goed uitlegt.

Mijn groeiende cijfers in een mooie tabel.

Hoe stoer ik eigenlijk ben.

En professioneel.

De bemoedigende gezichten van de juryleden.

De klik die ik voelde, toen ik uitlegde wat mijn werk zo mooi maakte.

Mijn trotse gevoel dat ik dit allemaal bereikt heb.

De weg naar het Ketelhuis en alles wat we daarvoor hebben overwonnen.

Ik denk aan de momenten dat er gelachen werd.

Misschien ben ik wel veel leuker en beter dan die andere kandidaten!

Welke wolf geef je te eten…

Ik denk aan het oude indianenverhaal over de vraag: ‘Welke wolf geef jij te eten?’. Dat we twee innerlijke wolven hebben, een kritische en negatieve aan de ene kant, en een ondernemende en positieve aan de andere kant. Waar richt ik mijn aandacht op? Welke wolf geef ik te eten?

Het is vast ‘Darwin’, dat we onze kritische wolf zoveel aandacht geven. We overleven als mens door op onze hoede te zijn. Door niet te vroeg te juichen, niet te positief te zijn. Anders worden we misschien wel teleurgesteld. Of door een wild dier opgegeten.

Lef?

“Voor zo’n jury je bedrijf presenteren… wat een lef… Dat zou ik echt nóóit durven” reageert iemand op Facebook. En niet zomaar iemand, iemand die ik erg bewonder op werkvlak en die al zoveel bereikt heeft. Wat gek: ik vind zóveel dingen eng, maar daar voor de jury mijn verhaal vertellen, dat was niet mijn grootste hobbel. Ik heb al zoveel presentaties in mijn leven gegeven, en ik ben ook gewoon trots op wat ik met mijn bedrijf bereikt heb.

Een beetje eng werd het wel, toen ze al die kritische vragen gingen stellen. Want dat was niet echt voorbereid: ik moest ad rem reageren. En ik ben schriftelijk beter dan mondeling, ik moet altijd even nadenken voor er een antwoord komt. Dus het was hard werken daar! Na afloop liep ik nog een uur met rood hoofd rond.

Ik denk weer aan de wolven. En ik kies bewust voor de positieve: wow, ik heb dit toch maar mooi gedaan! Mezelf voor de leeuwen gegooid! Me kwetsbaar opgesteld. En mijn trotse verhaal verteld.

De grootste winst

En nog belangrijker dan die hele wedstrijd, waarvan ik niet weet hoe hij afloopt, is de weg ernaartoe, het aanmeldproces.

Wekenlang ben ik bezig geweest met de voorbereidingen. Vragenformulieren, cijfers op een rij, ondernemingsplan, toekomstvisie.

Het was een prachtig proces waarin ik voor mezelf op een rij heb gezet wat ik gedaan heb, waarom ik doe wat ik doe, en hoe ik verder wil.

Dat is eigenlijk mijn winst, en die heb ik in the pocket!