Wéér een onvoldoende

Wéér een onvoldoende

Met bio ging het mis. Keer op keer. Bij de eerste 3,6 denk je als ouder: ‘volgende keer beter’. Bij de volgende 4 ga je eens achter je oor krabben: ‘Jongen, hoe heb je dan geleerd? Heb je hulp nodig? Papa kan je helpen hè, dat weet je’. 
‘Jahaaa’.
Bij de volgende onvoldoende in januari besluiten we dat we hier meer druk achter moeten zetten: vanaf nu gaat papa je bij de toetsen helpen met leren.

Ik haal toch een onvoldoende

Dus in maart kwam de volgende toets eraan… maar hij had geen zin om met vader te leren, alles ging met tegenzin:
“Ik haal toch een 4”.
Uitstellen uitstellen… En uiteindelijk hadden ze samen maar 1 dag om de stof door te nemen voor de toets. Het werd een magere 5,8. Maar het was wél hoger dan een 4, er zat verbetering in!

En dan is het opeens mei: hij staat nog steeds een 4 gemiddeld, de tijd begint nu toch wel te dringen. In de meivakantie heeft hij niks gedaan aan school (“Neehee er staan geen proefwerken gepland”). Tot hij na de vakantie ontdekt dat hij iets over het hoofd had gezien: binnen een week komt er weer een proefwerk bio. Aaaaargh. Precies dát wat hij nu eens uitgebreid had kunnen voorbereiden. Nu heeft hij nog een week, maar het tussenliggende weekend heeft hij het NK van zijn sport. Eigenlijk is er dus wéér niet genoeg tijd.

Ik kan gewoon geen goed cijfer halen

Wéér in tijdnood, en dat voelt hij aan. Diezelfde avond zit hij nors Ajax-Tottenham te kijken. Ondanks dat hij het had beloofd, heeft hij die middag niets aan bio gedaan. Ruzie in huis, vader is al boos naar boven vertrokken. Ik ga naast hem zitten, de tv moet uit. Contact maken… erkenning geven… mee zuchten… Het helpt, hij begint in elk geval te praten.
“Ik kan het tóch niet. Vorige keer had ik ook goed geleerd, en had ik maar een 5,8. Ik kan gewoon geen goed cijfer halen voor bio. Ik kan het nooit ophalen. Het heeft geen zin.”

Dat ís ook frustrerend, ik snap hem helemaal. Er was al weinig tijd, en dan ook nog het NK, zijn trainingen doordeweeks. En als hard werken dan ook niet beloond wordt met een goed cijfer…

Uitstel?

En dán kom ik op een briljant idee: jongen, je mentor heeft wel eens gezegd dat als je een belangrijk toernooi hebt, dat er wel iets te regelen valt. Als we je proefwerk nou een week uit kunnen stellen? Dan heb je meer tijd en ook een heel weekend extra om te leren. Hij begint het weer zonniger in te zien. Vraag jij het of vraag ik het? Ik besluit toch maar dat ik het zal doen, en dan verwijzend naar de belofte van de mentor. Ietwat opgeluchter gaat hij naar bed… Ajax moet op dat moment nog onverwachts gaan verliezen.

“Ik neem aan dat hij al begonnen is met leren”

De volgende ochtend mail ik een keurig verzoek naar de leraar en zet zijn mentor in cc. Ik geef toe dat onze zoon eerder had kunnen beginnen, maar hij was er echt nét pas achter gekomen, etc. Die avond komt de reactie. Een ferme strenge mail met als hoofdboodschap: uw zoon wist al 1,5 maand dat dit eraan zat te komen, dus van uitstel is geen sprake. “Hij maakt dit proefwerk gewoon met de rest komende dinsdag. En ik neem ook aan dat hij al begonnen is met leren en niet dat hij dit op het laatste moment nog gaat doen”.

“Zéker op dit niveau”

Au, denkt de curling-moeder in mij. Maar ik weet ook dat deze man gelijk heeft. Het is een wijze les voor de zoon, moet hij zijn Magister maar goed in de gaten houden. Ik vraag de docent nog of hij extra leer-tips heeft voor zijn vak. Het antwoord: “Ik zeg altijd tegen de leerlingen:  leren doe je al aan het begin van een hoofdstuk en niet pas aan het eind! Pas aan het eind leren levert problemen op, zéker op VWO-niveau. Je hebt dan niet genoeg kennis opgebouwd.”

Een avondje keuvelen met de docent

Tja, ik kan niet anders dan deze docent gelijk geven, dit vertel ik ook dagelijks aan de kinderen in mijn praktijk. Dus ik antwoord hem dat hij gelijk heeft. Onze zoon moet zelf zijn niveau maar bewijzen, qua gedrag én werkhouding. Dat stemt hem milder: “Ik ben zelden zo’n wijze ouder tegengekomen in mijn 30 jaar als docent.” Haha. En zo blijf ik met deze voor mij onbekende man een avondje heen en weer keuvelen via de mail, over de opvoeding van de jeugd van tegenwoordig en over de rol van ouders.

Eind goed al goed?

onvoldoende wegwerken

Onze zoon moest dus keihard aan de bak, ondanks zijn sporttoernooi. Vier avonden lang heeft hij urenlang met zijn vader gezeten, het grotere verband ontdekt, samen oefentoetsen gedaan (had hij eerder nooit gedaan), en er leken opeens allemaal kwartjes te vallen. Hij heeft nu gewoon ‘kapot hard’ gewerkt.

Nederlands Kampioen is hij niet geworden helaas. Maar zijn bio-toets, wat denk je? Een 7,1!! Dat voelt als zó’n prestatie dat we het groots gevierd hebben, met taart en al.

Training ‘Ik leer leren’

Als moeder ben ik moeder…dat is tóch anders. Want als coach kom ik dit soort jongens dagelijks tegen, bij de training ‘Ik leer leren’. In de hierboven geschreven periode coachte ik een brugklasser, die zei: “Ik had nu ZO goed geleerd voor geschiedenis, en wéér had ik een 4,7. Ik kan net zo goed níet leren, het wordt toch een onvoldoende”. Drie keer raden welk succesverhaal ik hem verteld heb… waarna we op onderzoek gingen wat hij nog méér en ánders kan doen volgende keer.

En ja hoor, die moeder mailde me later trots dat hij nu zelfs een 7,8 gehaald had. Hard werken loont echt!

Als kinderen lage cijfers blijven halen…

Als kinderen alsmaar een onvoldoende halen, is het tijd voor verandering: meestal is dat op een andere manier leren (en niet alleen doorlezen) of váker leren. Hier lees je handige tips om de tekstvakken goed te leren.

Het allerbeste is om de lesstof bij te houden vanaf het moment dat het in de klas behandeld wordt: theorie, werkboek, aantekeningen. Dan ben je ook helemaal bij als er een nieuwe paragraaf behandeld wordt, waardoor de nieuwe informatie sneller op zijn plek valt. En dan komt het ook niet meer aan op dat laatste weekend voor de toets…

Onze zoon begint het nu wel te snappen… maar dóen is wat anders. Hij lijkt nu wel over te gaan. En zijn voornemen om komend schooljaar alles héél anders aan te gaan pakken… ik ben benieuwd…

2 gedachte over “Wéér een onvoldoende

  • Yvonne

    Heel herkenbaar! Ook bij ons thuis hadden we een soortgelijk geval, maar dan voor Frans. Zeker voor dit soort vakken geldt herhalen, herhalen. En niet stomweg leren, maar ook wéten wat je leert. En geen dingen over het hoofd zien met leren uit gemakzucht. Dus inderdaad maar samen met mijn zoon gaan oefenen, oefenen, oefenen. Frans/Nederlands, Nederlands/Frans én zinnen vertalen. Laat je nou met dat laatste bonuspunten kunnen verdienen.
    Het resultaat voor dit zwoegen? Eindelijk geen onvoldoende maar een 7.2! Hij was zo trots als een pauw. En ik eigenlijk ook wel. Ook hier blijkt maar weer ‘Met aandacht wordt alles beter’!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *