Jouw pijn of mijn pijn?
Aan het einde van de dansles van onze dochter mogen ouders altijd even meekijken door het raampje. Die blik in haar ogen als ze me ziet staan, die is onbetaalbaar: een stiekem lachje, en dan met nog wat éxtra energie verder dansen. En af en toe even opzij kijken, of ik nog steeds naar haar kijk. Alsof ze vraagt: “Zie je mij, mama?”. Ik steek enthousiast mijn duim omhoog. Hoor je mij, mama? Mijn gedachten gaan naar vroeger, toen ik dagelijks boven in mijn kamer piano speelde: ik genoot van het idee dat mijn moeder beneden meeluisterde. Helemaal natuurlijk als ze een applausje of complimentje gaf. Ik heb me vaak niet gezien of niet begrepen gevoeld, daarom zijn deze momenten mij juist zo dierbaar. “Ik was toch op tijd?” Opeens…
