Druk druk druk… met de sportagenda van je kind

“Zit jouw kind ook op voetbal?”
“Nee hij heeft nog geen zwemdiploma”

Sinds wanneer heb je een zwemdiploma nodig om te voetballen? Dit soort komische dialogen hoor je regelmatig tussen moeders van kinderen van een jaar of 5-6. Veel ouders houden een andere sport als wortel voor hun kind, om maar snel een einde te maken aan die vreselijke wekelijkse zwemlessen, dat omkleden in die klamme hokjes. Maar… zwemouders, maak je borst maar nat, ná dat zwemdiploma begint de drukte pas…

Tropen-taxi-jaren

Als je dacht dat je na de zwemlessen eindelijk meer rust krijgt, ho maar. Dan gaan ze dus op andere sporten, en gaan je wekelijkse taxiritjes voortaan ergens anders heen. Na de drukke peuter -en kleuterjaren komt er een nieuw soort drukte op je af, die duurt tot de leeftijd dat ze overal zelf naartoe kunnen fietsen. Het afgelopen schooljaar hadden we een topschema voor onze twee kinderen: maandagmiddag dansen, dinsdagmiddag voetbal, woensdagmiddag hockey, donderdagmiddag voetbal en pianoles, vrijdagmiddag hockey, zaterdagmorgen splitsen wij ouders ons tussen voetbal en hockey. Gelukkig loopt alles nu ten einde en kunnen zowel kinderen als ouders genieten van de zomerstop!

Na de zomer…

De vraag is hoe het volgend schooljaar weer allemaal op elkaar wordt afgestemd, dat blijft voor elk gezin een jaarlijkse puzzel, ook met je werk en met de opvangdagen! Van sommige sporten hoor je in juni al wat de nieuwe trainingstijden worden, van andere is het nog onduidelijk. Maar je moet je wel weer bijtijds opgeven  anders zit het vol. Zoonlief mag een tweede sport erbij kiezen, omdat hij minder vaak gaat voetballen (hij zit niet meer in de selectie). Zijn keuze is op turnen gevallen, maar ik kan bij die vereniging nog niet aangeven voor welke dag wij voorkeur hebben, zolang we niet weten op welke dag hij gaat trainen. En dochterlief wil naast hockey, dansles en pianoles óók nog wel op atletiek. Helaas voor haar… haar leven is zo druk en duur genoeg!

Hoe deden onze moeders dat vroeger?

Vroeger zat ik elk jaar op iets anders: ballet, gym, volleybal, badminton, hockey… Ik moest sporten, en ik moest het altijd minimaal een jaar volhouden. Gelukkig zijn onze kinderen wat standvastiger in hun keuzes en switchen ze minder vaak. Of zou het meespelen dat we als ouders nu meer betrokken zijn, waardoor zij het sporten ook leuker vinden? Ik kan me echt niet herinneren dat mijn vader of moeder ooit langs de lijn stond vroeger. Ze reden wel als ze rijdienst hadden, maar ik fietste zelf naar alle trainingen en wedstrijden. Tegenwoordig rijden 10 auto’s met ouder en kind achter elkaar naar een uitwedstrijd (er wordt bizar weinig gecarpoold). Iedereen wil gewoon zijn/haar kind zien sporten. En hoewel ik niets met voetbal had -en een hekel heb aan koud weer- geniet ik ook enorm als ik langs de lijn mijn eigen kind in actie zie!

Gekkenwerk

Eigenlijk is het gekkenwerk… als ik ons leven vergelijk met dat van vrienden zonder kinderen. Hoeveel procent van onze vrije tijd vullen we nu met het brengen, halen en/of bekijken van onze kinderen? Mijn vrije dagen voelen vaak drukker en voller dan mijn werkdagen! Maar ik klaag er niet over. Het is pittig af en toe, maar we hadden ook andere keuzes kunnen maken, minder hobbies kunnen toestaan. En ik vind het gewoon goed voor ze, de sociale omgang met andere kinderen, het leren winnen/verliezen, het opgaan in een passie, het competitiegevoel, de muzikaliteit… Juist in deze jaren dat ze nog weinig huiswerk hebben en wel barsten van de energie, gun ik deze deze uitlaatkleppen ook enorm!

Zo haal jij de druk van de ketel

Deze tips helpen mij om me staande te houden bij het drukke (sport)schema van ons gezin:

• Hou het realistisch voor jezelf: neem alleen op je bordje wat je aan kunt. En voor de een is dat meer dan voor de ander. De één moet alles alleen rooien en de ander heeft nog een partner om op terug te vallen. Voel waar jouw grens ligt en handel daarnaar.
• Zit je kind op een BSO, probeer dan zwem- of sportlessen via daar te laten lopen. Dat haalt bij jou wat druk van de ketel!
• Durf om hulp te vragen. Laat je kind eens met een ander meerijden en wissel dat af met andere ouders.
• Combineer: tijdens een training kun jij misschien net een rondje supermarkt doen. Of een rondje hardlopen.
• Ken jezelf en zorg goed voor jezelf. Voor mij betekent dat dat ik niet bij de trainingen ga kijken. Ik hecht aan tijd voor mezelf en rij liever 2x, dan dat ik een uur sta te kijken en sta te praten met andere ouders. Als je introvert bent zoals ik, zuigt dat laatste sowieso teveel energie…!
• Oefen met je kind om zelf naar zijn of haar clubjes te fietsen. Zoek de veiligste route en doe het samen. Er komt een moment dat je ze gewoon uitzwaait: ‘Tot straks!’.
• Zorg dat jij je op andere momenten weer helemaal kunt opladen. In de avonden of in de weekenden. Met datgene waar jij energie van krijgt, of dat nou rust is of je eigen sport, of een avondje uit…
• ‘Nee’ zeggen tegen een ander is vaak ‘ja’ zeggen tegen jezelf. Als iets niet gaat, dan gaat het niet. Dat kun je gewoon uitleggen aan je kind en dat is voor beide partijen leerzaam. Blijf trouw aan jezelf!
• Laat alle drukte van je schouders glijden en geniet gewoon. Je kind geniet dubbel als jij meekijkt, en jij geniet van zijn of haar acties, de vrolijke blikken, de fronsende inspanning, de ontlading…