Jouw pijn of mijn pijn?

Aan het einde van de dansles van onze dochter mogen ouders altijd even meekijken door het raampje. Die blik in haar ogen als ze me ziet staan, die is onbetaalbaar: een stiekem lachje, en dan met nog wat éxtra energie verder dansen. En af en toe even opzij kijken, of ik nog steeds naar haar kijk. Alsof ze vraagt: “Zie je mij, mama?”. Ik steek enthousiast mijn duim omhoog.

Hoor je mij, mama?

Mijn gedachten gaan naar vroeger, toen ik dagelijks boven in mijn kamer  piano speelde: ik genoot van het idee dat mijn moeder beneden meeluisterde. pianospelen kind Helemaal natuurlijk als ze een applausje of complimentje gaf. Ik heb me vaak niet gezien of niet begrepen gevoeld, daarom zijn deze momenten mij juist zo dierbaar.

“Ik was toch op tijd?”

Opeens valt bij mij het kwartje, ik snap waarom ik afgelopen weekend zo heftig reageerde op een misverstand met mijn man. Ik had onze zoon naar voetbal gebracht (‘papa komt straks kijken als de wedstrijd begint’) en ging met onze dochter naar hockey. Papa lag nog in bed na een avondje stappen, en ik gunde hem dat uurtje extra. Alleen pakte hij nóg een uurtje erbij en hoorde uiteindelijk nog net het eindsignaal toen hij daar aankwam. “Ik was toch op tijd om hem op te halen?”

Mijn pijn of zijn pijn?

Ik vond het zo sneu voor die jongen. De hele wedstrijd gespeeld zonder dat een van ons naar hem keek. Maar was het zijn pijn of mijn eigen pijn die ik voelde? voetbalwedstrijd ouders kijkenIk kan mij niet herinneren dat mijn ouders ooit naar een wedstrijd kwamen kijken. Moet ik me zorgen maken om mijn zoon, omdat hij in al die jaren nu één wedstrijd speelde zonder zijn ouders langs de lijn?

Levenslessen

Het is goed om je bewust te zijn van je eigen gemis en verlangens. Het liefst wil je je eigen kinderen volproppen met álles wat jij gemist hebt. Maar je kind is jou niet, je kind heeft andere ouders dan jij had, de situatie is gewoon anders. Als jij alsmaar bezig bent om AL dat gemis op deze manier goed te maken bij je kind, om alles maar perfect te doen, dan mist het kind ook weer andere levenslessen: dat een vader of moeder best een foutje mag maken. En dat foutje ook weer kan uitleggen en goedmaken. En dat je als ouder best eens voor je eigen plezier kunt kiezen. Hoe hoog wil je dat je kind de lat later voor zichzelf legt?

Echte mensen

En terwijl ik dit blog schrijf, raakt het me weer, wat extra bewijst dat het een oud stuk van mezelf is. Gelukkig heb ik een man die anders is dan ik, die weer andere gevoeligheden heeft dan ik, die weer op een andere manier laat zien hoe je in het leven staat. Want zo leren de kinderen al onze menselijke trekjes en kunnen ze van binnen hun eigen keuzes leren maken, hoe zij het later willen gaan doen.

 

 

Foto’s:
Sculptuur moeder kind: Pixabay/CPinoB
Meisje aan piano: Pixabay/allegralchaple0
Voetballer: Pixabay/blickpixel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *