Het wij-gevoel weer even gevoeld
"Tjee zit ik daar zomaar weer in een kerk", besef ik op een doordeweekse ochtend, bij de begrafenis van een oom. Naast mijn broers en mijn moeder, net als vroeger, het wij-gevoel. Alleen mijn vader mist in het rijtje. Als kind zat ik wekelijks in onze kerk. Altijd op dezelfde plek, met om ons heen allemaal mensen die op hunzelfde plek zaten. Behalve als ik misdienaar was, dan zat ik op het altaar, in mijn beige toga. En dan mocht ik de handen van de pastoor wassen door met een kannetje in mijn ene hand water over zijn handen te gieten, dat ik met een schaaltje in mijn andere hand weer opving. Ik moet erom lachen als ik eraan terugdenk, wat een raar ritueel was dat eigenlijk. Soms deed ik…