Een beetje begrip voor onze pubers

Thuis van school – dag 2. Vandaag een speciaal bericht voor de puberouders die bang zijn of mopperen dat ze hun kind niet aan het werk krijgen. Want ja, je kind weet toch wel dat het geen vakantie is?

Ik besefte gisteren wie in ons huis het meeste last heeft van deze situatie: onze oudste van 14. Hij zag school en ons gezin altijd als noodzakelijk kwaad en had zijn eigen zorgeloze leven: 6 keer per week sporten en daarnaast op school in de vele tussenuren rondhangen bij de broodjes van de supermarkt en in de pauzes kaarten met zijn vrienden. Dit is hem in een paar dagen allemaal ontnomen, voor een lange periode. Geen wekelijkse competitie meer om naar uit te kijken, geen spanning over zijn rating, geen toernooien. Blijft over: thuis met zijn zeurende ouders en irritante zus, en een oneindige stroom doemberichten in de media. Met als enige plezier nog het gamen (online met vrienden) wat opeens ook kan gaan vervelen, en het touwtje springen in de tuin, om nog íets aan beweging te doen.

Discussies en zeuren

Het puberbrein wil snel plezier en uitdaging. Logisch dat er discussies komen als: mag ik dan ook niet naar privétraining? Mag ik echt niet gaan gamen en waarom mag ik niet hangen met twee vrienden bij X thuis? Misschien beschrijf ik het pathetisch en ongepast als het gaat om Corona, maar deze twee dingen waren tot nu toe zijn zuurstof om school draaglijk te houden. Als ik in zo’n discussie kom met: “Hup, niet zeuren, wat zijn je taken van school, aan het werk jij”, dan zitten we op een heel verschillende golflengte. Meestal leidt dat niet tot het gewenste resultaat…

De informatiestroom vanuit school

Bovendien heeft hij van alle verschillende docenten verschillende losse mailtjes gekregen en is het nu een groot monster geworden dat hij liever niet onder ogen komt. Sta eens even stil wat je kind nu nodig heeft… mijn voornemen als ik ze zo ga wekken is: veel erkenning geven dat het echt niet leuk is. Hulp aanbieden om orde in de chaos te krijgen en kijken wat wanneer.

Grote verandering

Want het klopt, het is geen vakantie, en ja, we moeten onze kinderen leren omgaan met alle hobbels op hun pad. Maar dit is voor onze pubers die vaak nauwelijks nog echte hobbels hebben meegemaakt wel even een shocksituatie: de nare nieuwsberichten, je ouders constant om je heen, nauwelijks naar buiten, van een schools aangestuurd leven naar 100% zelfstandig werken. Juist de kinderen die niet zo sterk in hun executieve functies en motivatie zitten, zullen nu extra moeite hebben om aan het werk te gaan.

En wat dacht je van de gevoelige kinderen die nu zoveel oppikken van de zorgen om zich heen? Of die helemaal gek worden van het plots minder kunnen bewegen?

Wat kun je doen als ouder?

Heb geduld, toon begrip, wees behulpzaam. Natuurlijk moet je grenzen stellen aan gedrag, maar doe dat vanuit een andere energie dan boosheid en teleurstelling.

Gisteren appte een moeder mij:

“Hij heeft nog veel weerstand tegen de opdrachten van school en denkt dat hij vakantie heeft.”

Logisch! Als je alle leuke dingen van een kind ontneemt, de sport en het sociale, dan moet het wel héél veel motivatie hebben om zichzelf thuis aan het werk te zetten. Veel van deze kinderen hebben altijd ‘toetsgedreven’ gewerkt: ik ga aan de slag als het voor een cijfer is, als het écht moet. Dit wordt dus een heel leerzame periode voor ze.

Tenslotte

Natuurlijk zijn er ook kinderen die het geweldig vinden en beter oppakken: onze dochter sloeg meteen aan het plannen met al haar taken en werkt het liefst permanent vanuit haar bed in plaats van op school. Haar leerstijl is dan ook ‘alleen’ in plaats van ‘samen’. Maar voor de meeste kinderen is deze omschakeling écht niet makkelijk.

En tenslotte wil ik dit ook nog benoemen: hulde aan alle docenten die de kinderen in dit proces aan het begeleiden zijn: ook voor hen is dit een enorme omschakeling. Eentje die overigens wel mooie nieuwe perspectieven biedt voor toekomstige vormen van onderwijs. Maar dat zien we later dan wel weer…