De Wintertuin

Het boek dat mij deze vakantie het meest geraakt heeft, is De Wintertuin van Kristin Hannah. Het bracht mij terug bij een familieopstelling die ik een paar jaar terug tijdens een training heb gedaan: ik had iemand opgesteld als mezelf, met daarachter iemand als mijn moeder, en daarachter iemand als haar moeder (mijn oma). De drie representanten stonden daar op een rij, terwijl mijn begeleider en ik het van een afstandje in ons opnamen. Met een diepe zucht zei ze: “Ik voel zóveel stilte in deze lijn”.

“Luister naar het verhaal van jullie moeder”

In De Wintertuin zijn de hoofdpersoon en haar zus opgegroeid met een moeder die nauwelijks sprak of genegenheid toonde. De moeder bracht haar dagen in stilte door, liefst buiten in de kou op een bankje in haar ‘wintertuin’. De enige keren dat ze haar mond open deed, was om een sprookje te vertellen, steeds hetzelfde sprookje. Inmiddels ligt die rare kille jeugd achter hen, en leiden de zussen allebei hun eigen leven. Op een dag overlijdt hun vader, de spil van de familie, maar niet voor hij hen laat beloven om te luisteren naar het verhaal van hun moeder: hoe het sprookje verder gaat.

Bereid om te luisteren

Nukkig en een beetje nieuwsgierig proberen ze bij hun moeder ‘het verhaal’ te ontfutselen, dat was immers de belofte aan hun vader. Hoe het verder gaat, zal ik hier niet verklappen. Wat mij vooral raakt in dit boek, is wat er gebeurt wanneer we als mensen écht bereid zijn om naar elkaar te luisteren. Hoe relaties veranderen, als je je open stelt aan elkaar.

Verhalenvertellers

1001004011833367

‘Luister naar het verhaal van je ouders’. Het lijkt wel een thema deze zomer, want ik had net De verloren grond van Murat Isik uitgelezen. Daarin zijn de vader en opa van de hoofdpersoon zelfs letterlijk ‘verhalenvertellers’ en volgen we het gezin, dat via allerlei lotgevallen van het Turkse platteland wordt verdreven richting de stad. Ook zo’n mooi boek waarin de geschiedenis van je familie een stempel drukt op hoe je nu bent en leeft.

Generaties van stilte

In de race van alledag staan we zelden stil bij het verhaal van de ander. De familieopstelling die ik hierboven heb beschreven, heeft mij zoveel gebracht. Ja, er was inderdaad veel stilte tussen mijn moeder en mij, we spraken niet over onze gevoelens. Maar toen ik later luisterde naar haar verhaal, bleek dat er misschien nog wel méér stilte was tussen haar en mijn oma. En waarschijnlijk nog meer generaties terug. Geen van deze vrouwen heeft het geleerd om zich open te stellen. Er werd hard gewerkt en kleine meisjes werden naar kostschool bij de nonnen gestuurd.

“Doorbreek de keten en doe het anders”

Tijdens de opstelling mocht ik ook iemand toevoegen voor mijn dochter: de vierde in de rij generaties. Achter mij zeiden mijn moeder en oma: “Wij konden het niet. Doorbreek de keten, doe jij het anders met jouw dochter!”…

Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal. En na het lezen van De Wintertuin voel ik mij nog nieuwsgieriger naar dat van mijn moeder!

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *