Het telefoon dilemma

Chagrijnig werd mijn man ‘s morgens wakker. Hij had die nacht beide kinderen nog horen rondspoken op tijdstippen waarop ze hoorden te slapen. En vervolgens heeft hij urenlang gepiekerd over de opvoeding: “We moeten het anders aanpakken, we doen het verkeerd. Ze halen de ene onvoldoende na de andere. Die telefoons moeten weg bij hun bed.”

Hij vertrok naar zijn werk (zolder) en ik naar het mijne (praktijk), zonder dat we nieuw beleid hadden afgesproken. Ik vind het ook een ingewikkelde kwestie, die telefoons. Natuurlijk slapen ze beter zónder. Maar ik wil ook dat ze zichzelf leren beheersen. Dat ze nadenken over hun impulsen.

The Social Dilemma

Het speelt al langer bij mijn man, de ergernis over het telefoongebruik, ook dat van mij, moet ik bekennen. Een week ervoor had hij het voor elkaar gekregen om ons op Netflix naar The Social Dilemma te laten kijken. En dan worden je ogen ook wel geopend, als je door hebt wat er achter die social media gaande is om jou vastgeklampt aan dat schermpje te houden. En hoe al die algoritmes uiteindelijk leiden tot polarisatie, ruzies en zelfs tot burgeroorlogen. Het was een interessante avond met een goed nagesprek met de kinderen.

Vannacht blijft je telefoon beneden

Maar nu was er deze dag, na die woelige nacht waarin mijn man had liggen piekeren. Tijdens de avondmaaltijd werd er niet echt over gesproken, en daarna vertrok ik weer naar werk. Toen ik om 21:00 thuis kwam, trof ik het huis in rep en roer. Papa had bepaald dat de telefoons vannacht in de keuken bleven. Terwijl de oudste bij mij in de keuken stond te vertellen over een vriendenruzie die in de app gaande was en waar hij aan het sussen was, werd zijn telefoon afgenomen. Ik schrok er zelf van, mocht hij zijn appgesprek niet even afmaken? Maar de zoon droop zonder klagen af richting zijn kamer. Ze luisteren nog wel naar ons gezag, gelukkig.

Solidair

Ik nam mijn man even apart. Wat is hier aan de hand? Waarom neem je dit soort beslissingen zonder met mij te overleggen? Waarom zo uit boosheid handelen? Ja, jij bent er nooit, ik sta er altijd alleen voor ’s avonds. Ik begreep hem ook wel, maar voelde me toch gepasseerd. Maar goed, het doel was bereikt, er lagen nu 2 telefoons op het aanrecht. Dapper en solidair legde ik de mijne er ook bij.

“Ik wil het gewoon zelf oplossen”

Toen ik nog even bij de jongste langs ging, bijna 14 is ze, bleek ze totaal ontstemd natuurlijk. Papa dit, papa dat. En het is zo onverwacht, als jullie hadden gezegd dat dit zo’n probleem is had ik hem heus wel eerder weggelegd. En het is mijn wekker. Bla bla bla. Ja meisje, maar als ik om half 12 ‘s avonds om het hoekje gluur, zit jij soms nog filmpjes te kijken. Maar dat ga ik dan echt niet meer doen, mam. Ik wil het gewoon zelf oplossen. Ik kan hem ook op mijn bureau leggen, ver van mijn bed. Maar hoe weten we dan zeker dat je er niet op zit, moet ik dan steeds komen kijken of je telefoon nog op je tafel ligt? Nee, dat zou ik niet fijn vinden, dan is het net of je me niet vertrouwt. Of toch ook wel fijn, omdat je dan ziet dat ik me eraan kan houden.

Ik hou van dit soort momentjes. Maar deze nacht bleven de telefoons beneden. En eigenlijk zonder enorme scènes.

Is dit ons nieuwe beleid?

En nu? Vroeg ik mijn man even later in bed. Is dit ons nieuwe beleid, afpakken? En wat dan met onze visie dat ze ermee om moeten leren gaan? Laten we het morgen evalueren, zei hij. Nog steeds enorm in zijn nopjes, want zijn doel was bereikt. En ik moet toegeven, het gaf mij ook een erg rustig gevoel in bed, de zekerheid dat de kinderen nu niet op hun schermpjes lagen te neuzen en hopelijk zoet lagen te slapen.

De evaluatie

Bij het avondeten de volgende dag kwam het onderwerp op tafel. Wat vonden jullie ervan? Hoe heb je geslapen? De oudste gaf aan dat hij best zijn telefoon op de gang wil leggen: maar dan wel omdat het van jullie moet. Uit mezelf doe ik dat niet. Hoorde ik dat goed? Hij vroeg om regels! Goed om te weten. De jongste was een hardere dobber. Die roept sinds haar geboorte al dat ze alles zelf wil bepalen. En toegegeven, als zij iets wil bereiken, kan ze zichzelf daar ook met gouden discipline op toeleggen. Het werd een goed gesprek, over omgaan met verleidingen, jezelf beheersen, goede voornemens, huiswerk, school…

Hoe het afliep…

Eind goed al goed, voor de kinderen. Het bleef nu bij deze ene keer. Als waarschuwing. We houden jullie in de gaten. En we kunnen deze maatregel zó weer uit de kast halen. Misschien is het uiteindelijk soort van ‘gemakkelijker’ om de telefoons elke avond af te pakken. Maar liever hou ik het bij dit soort acties, waarbij we in contact blijven en ze over zichzelf en hun gedrag gaan nadenken.

Het blijft een worsteling dit, voor alle ouders. Hoe ga jij hiermee om? Wat is jullie beleid?