Mijn nieuwe normaal

Mijn nieuwe normaal

Zo langzamerhand kruipen we allemaal weer wat meer uit onze holletjes en kijken we met knipperende ogen naar het felle licht van het nieuwe normaal. De kinderen weer naar school, sporten mag weer, kappers en terrasjes open… mensen gaan weer een weekendje weg in eigen land.

De eerste wandeling met afstand

En langzaam komt ons sociale leven ook weer op gang. Onwennig maakte ik de eerste wandeling met een vriendin. Heel gewoon, en toch ook gek, want precies 1,5 m afstand lukt ook niet echt. Maar toch blijf je bij elkaar uit de buurt en maak je een nog raarder dansje bij tegenliggers. Al met al was de afspraak geslaagd en staan er meer afspraken op het program. En is oma zelfs een keertje bij ons komen eten.

Het nieuwe normaal

De gordijnen van het Ketelhuis zijn weer elke dag open, en ik moest na weken Skypen en Zoomen toch echt aan de poets, want het was niet meer genoeg om dat vierkantje dat achter mij in beeld kwam netjes te houden. En de eerste kinderen en ouders zijn al binnen geweest voor een sessie. Het nieuwe normaal lijkt toch verdacht veel op het oude normaal. Al is het heel gek om mensen geen hand te geven als ze binnenkomen of weggaan.

Hoe was de afgelopen periode?

En dan kijk ik terug… hoe was de afgelopen periode? Eerlijk? Het is heel dubbel, met al het nare nieuws, de vele zieken en overledenen, de harde werkers in de zorg… maar zelf heb ik ervan genoten. Het voelde als een enorme sabbatical, een gevoel dat ik sinds mijn laatste zwangerschapsverlof (ruim 13 jaar geleden) niet meer gehad heb. En nou ben ik natuurlijk een bofkont: ik hoefde niet verplicht mijn uren online voor een baas te werken.

En onze kinderen werkten redelijk zelfstandig. De grootste klus was het uit bed krijgen van de pubers, en natuurlijk het mopperen over overmatig gamegedrag. Maar terwijl mijn man op zolder zat, en de kinderen in hun kamers, zat ik beneden lekker te klussen aan mijn bedrijf. Trainingen schrijven, administratie op orde, bloggen, online trainingen volgen, webinars volgen… Een nieuw systeem voor mijn mailinglist en nieuwsbrieven opgezet, mijn website verbeterd, je kunt nu bijvoorbeeld ook zelf een afspraak bij mij inplannen. Eindelijk had ik de tijd om al die dingen goed op te pakken.

Urenlang puzzelen samen, voor het eerst wekenlang elke avond met het hele gezin aan tafel, zonder dat er eentje moest sporten… Lange gesprekken met onze pubers. Het voelde heel knus en veilig zo in onze eigen bunker.

Runnnn Mariette Runnn

En dat niet alleen, ik had ook gewoon tijd om te wandelen, lange wandelingen in de duinen. Met man, met dochter… we hebben zoveel mooie plekjes ontdekt. En met onze dochter ben ik het hardlopen gaan opbouwen met de podcasts van Evy van Start to Run. Jaren geleden heb ik het al een paar keer met veel moeite opgebouwd, maar op een gegeven moment gestopt. En nu, 34 kilo lichter, samen met onze dochter, is het extra leuk: allebei 1 airpod in van hetzelfde bestandje, en rennen maar. Evy zegt dan steeds wanneer we mogen wandelen en wanneer we weer gaan rennen.

Het is een magische ervaring. Waar het in week 1 ondenkbaar is dat je straks 3 minuten aaneen moet rennen, denk je in week 6: “Oooh nog maar 3 minuten, dan zijn we er”. Ik gebruik dit voorbeeld vaak in mijn coaching bij kinderen: als je vandaag 1 minuut kan rennen, kan het de volgende keer 2 minuten, enzovoort. En zo werkt het ook met concentreren, met volhouden: álles is te trainen. We gaan trouwens meedoen met de Run for KiKa @ Home, over doelen halen gesproken…!

Angst en ergernis

Ik heb veel op social media gelezen, over angst voor het virus, voor een tweede golf, over angst voor 5G, over complottheorieën, over boosheid enerzijds om andermans gedrag, en anderzijds over alle maatregelen. Angst en ergernis leken wel te domineren.

Ik deed aan allebei niet mee. Bang ben ik niet geweest en nog steeds niet. Me ergeren aan mensen die de regels aan hun laars lappen, dat doe ik ook niet. Ik vond en vind het stiekem best leuk in de supermarkt. De sfeer is speciaal: mensen lachen onhandig, wachten op elkaar, en er is altijd wel één treuzelend stel of treuzelende persoon die je in elk gangpad tegenkomt. Het is een soort game om die dan te proberen te ontwijken.

Ik lees over een tweedeling, en zo voel ik het ook. Mensen die relaxed zijn en mensen die gespannen zijn. De een vindt de ander overdreven, de ander vindt dat de een de kop in het zand steekt. Het is maar ingewikkeld allemaal!

Jaren geleden had ik zoveel angsten: om verlaten te worden, om wat mensen van me vonden, om dood te gaan, om oorlog, om de wereld die vergaat, om neerstorten in vliegtuigen. Maar met alle opleidingen en coaching die ik gevolgd heb is alles lichter geworden. Ik trek me nare dingen minder aan, ik zie ook zoveel mooie dingen waar ik liever mijn aandacht op richt. Dat zorgt ervoor dat ik rustig blijf.

Kinderen die bezig zijn met de dood

En hoe bijzonder is het dan, dat ik in al mijn ontspannenheid de afgelopen weken wel 6 kinderen gecoacht heb met angst: angst voor de dood, angst dat opa en oma doodgaan, angst om weer naar training en naar school te gaan. Die kinderen zijn dag in dag uit geconfronteerd met alle maatregelen en ‘anders word je ziek en er gaan ook veel mensen dood, we moeten opa en oma beschermen’. Opeens dagelijks met de dood bezig zijn, je ouders bezorgd zien, je vertrouwde leven op zijn kop, dat doet écht wat met gevoelige kinderen. Gelukkig waren ze met bijvoorbeeld EFT snel geholpen en durfden ze stap voor stap weer de buitenwereld in.

En nog iets positiefs

Wat waren er ook veel kinderen opgebloeid tijdens het thuisonderwijs: alles in hun eigen tempo maken, zonder alle prikkels uit de klas. Wat waren de scholen vaak creatief en wat hebben ze in zo’n korte termijn alternatieven voor het reguliere onderwijs en toetssysteem bedacht. Wie weet wat dit in de toekomst nog eens gaat brengen: minder focus op cijfers en meer focus op inzet en werkhouding?

Ik denk eigenlijk dat het voor iedereen een heel leerzame periode is geweest… waarvan we de nare dingen achter ons laten en de mooie dingen gaan meenemen.

2 gedachte over “Mijn nieuwe normaal

  • Pauline

    Heel herkenbaar! Denk nu wel: heb ik wel genoeg met de pubers gesproken, nu het alweer bijna ‘ voorbij’ is. Denk daarna: maar dat kan ook nu nog, ik moet ook niet overdrijven. Het was een bijzondere tijd. Dat zeker!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *