Moeders en dochters

Kun jij met mildheid kijken naar je moeder? De manier waarop jullie met elkaar omgaan, heeft invloed op je contact met de mensen om je heen. Je blijft altijd met haar verbonden, ze heeft jou immers het leven geschonken. Je vader natuurlijk ook, maar in dit blog sta ik stil bij de speciale band tussen moeders en dochters. En staan we stil bij hoe jouw moeder is geworden wie ze is.

Bij familieopstellingen wordt vaak dit zinnetje uitgesproken:

Lieve mama, dank je wel voor het leven. Omdat je mij het leven hebt gegeven, kan ik de dingen doen die ik tot nu toe gedaan heb en kan ik de dingen doen die ik nog wil doen. En omdat ik van jou het leven heb gekregen, kan ik het ook weer doorgeven.

Hoe we over moeders denken

Moeders en dochters… elke vrouw heeft daar een eigen verhaal bij. Denk maar eens aan jezelf of aan je vriendinnen. Ik zie volwassen dochters die zich nog steeds erg afhankelijk voelen van hun moeder. En dochters die er moeite mee hebben dat hun moeder zich met alles bemoeit. En dochters die zich schuldig voelen dat ze niet vaak bij hun moeder langs gaan. En dochters die juist wensen dat hun moeder eens wat vaker langskwam. En dochters die hun moeder zo missen. En dochters die hun moeder niet meer willen zien…

Onderbroken uitreiking

Vanaf onze geboorte waren we afhankelijk van onze moeder. Ze zorgde voor ons, ze was ons eerste rolmodel. Maar vanaf onze geboorte moesten we ook leren dat ze er niet altijd kon zijn. Mentaal of fysiek. In het werk van familieopstellingen noemen we dat ‘de onderbroken uitreiking’: als baby reik je uit, maar ze is er niet. Een moeder kan nu eenmaal niet 24×7 op álle behoeften van een kind ingaan. En ook bij grotere kinderen speelt dit: ‘Mama, kijk eens!’ maar mama heeft het even te druk. We hebben allemaal in meer of mindere mate last van die onderbroken uitreiking: het bepaalt hoe we contacten met anderen aangaan, hoe ver we ons kwetsbaar durven opstellen. Hoe we het anders willen doen met onze eigen kinderen. Hoe we soms gewoon niet weten hoe we het moeten aanpakken. Hoe we ons soms zó intens verdrietig en alleen kunnen voelen.

Drie generaties achter elkaar

De ene moeder is meer in staat om er te zijn voor haar kind, dan de andere. En dat heeft ook weer te maken met de achtergrond die zij zelf heeft gehad. Je moeder is zelf ook kind geweest. Wie was haar rolmodel? Van wie leerde zij hoe alles moest? Hoe was haar jeugd, hoe was haar thuissituatie? Vraag er eens naar! En ook haar moeder had zo weer haar eigen verhaal. Wat weet je van hun levens?  Stel je je moeder eens voor, met achter haar je oma, haar moeder, en daarachter de moeder van je oma: drie generaties vrouwen achter elkaar, de vrouwen die jou voorgingen, en die van alles hebben meegemaakt. Die er lang niet altijd voor hun kind konden zijn. Je ziet misschien pijn, gemis en verlangen. Soms nemen kinderen de pijn van hun moeder over, of gaan ze hun leven lang extra hun best doen voor hun moeder, om haar weer blij te maken. En om zo hun eigen uitreiking beantwoord te zien. En soms sluiten kinderen zich juist af.

Op naar de toekomst

Maar kijk in gedachten eens in de ogen van die drie generaties vrouwen… Wat zouden ze diep van binnen tegen jou willen zeggen? “Doe het anders dan wij, meid, leef! Doe het voor ons!” Gesterkt door hun ervaringen en hun wijsheid, bewust van alle patronen die erachter zitten, kun jij het nu op jouw manier aanpakken met de volgende generatie.

 Foto via Flickr/Berend botje