Kleine kinderen kleine zorgen…?

Iemand appt me een foto die gemaakt is tijdens de avondvierdaagse: onze stralende zoon die samen met zijn klas de 10 kilometer loopt. Allemaal lachende kinderen van 11-12 jaar, bijna klaar voor de brugklas. De foto ontroert me… wat hebben we een hoop zorgen en gedoe gehad met hem. En wat kijkt hij vrolijk en blij, omringd door de rest van de groep!

Bulldozer

Al op het kinderdagverblijf noemden de leidsters hem ‘de bulldozer’, omdat hij vaak in aanraking kwam met de andere kinderen. Elke middag bij het afhalen hoorden we wel iets wat hij niet goed had gedaan. “Jeetje, dat is ook niet leuk voor jullie, als ze zo over je kind praten, sprak een andere moeder”. “Ach, we zijn het wel gewend…”

Kort lontje

Op de basisschool ging het niet anders. Hij had een kort lontje, kon zich moeilijk concentreren en had vaak ruzie op het schoolplein. De tienminutengesprekken gingen altijd over zijn gedrag. Moest hij niet eens naar een sociale vaardigheidstraining doen? Heeft hij geen ADHD? We zijn zelfs naar een psycholoog geweest toen in groep 3 zat, maar daar kwam weinig speciaals uit. Ja, ze wilde wel dooronderzoeken naar autisme en ADHD, maar daar vonden we hem nog te jong voor. En ook thuis dreven zijn boze buien mij tot wanhoop…

Sociogramterreur

Tijdens die schoolgesprekken kwam steevast het sociogram ter sprake. Elk kind had dan aangegeven hoe aardig of onaardig hij elk ander kind vindt. Ons kind kwam nooit zo positief uit de bus. Ook al dacht hij zelf dat hij heel veel vrienden had. Ik weet nog dat de juf in groep 5 ernstig zei: “Slechts de helft van de klas vindt hem aardig”. “Fijn, dat is alvast meer dan vorig jaar,” concludeerden wij droog… Ik blijf het trouwens een raar ding vinden, dat sociogram. Als iedereen je aardig vindt, is dat dan positief?

Apenrots

In groep 6 begonnen alle jongens de apenrots te beklimmen: wie zit het dichtst bij de leider, wie hoort wel en niet bij ons, wie is het eerste klaar met zijn toets, wie zijn mijn beste vrienden… zoveel sociaal gedoe, zijn schoolwerk stond dat jaar niet echt op prio 1… Het gevoel van: ‘het zit er wel in, maar het komt er niet uit’ knaagde toch wel aan me. Hij is wel slim, maar dat kwam niet zo bij Cito’s naar voren. En die zouden vanaf groep 6 toch meetellen bij het schooladvies…

Kentering

In groep 7 en 8 kwam de grote kentering: wat een opluchting! Nooit eerder kwam hij zo vaak zo blij uit school als in die jaren. Hij voelde zich zó gezien bij deze leerkrachten, dat hij overal een tandje extra bijzette. Hij voelde zich helemaal thuis in de groep, bleef na school ook vaker op het veldje hangen om te spelen. En via een voorlopig advies Havo denderde hij na de eindcito zelfs door naar een VWO-advies.

En ach, dat schoolniveau maakt me weinig uit, we moeten nog maar zien hoe dat gaat. Ik heb er genoeg in mijn praktijk langs zien komen, die het toch wel een hele overgang vonden van de basisschool naar de middelbare… zóveel huiswerk opeens. Dat zal nog een shock voor hem worden. Naast de shock van de overgang van de groep waarin hij zich zo lekker voelt naar een groep van kinderen die hij nog niet kent.

Sociaal gegroeid

Waar ik vooral zó blij mee ben, is hoe hij sociaal gegroeid is de afgelopen jaren. Hoe hij zich leerde inhouden, als hij het niet met zijn vader eens was. En niet meteen ging vechten op het schoolplein. Of zijn zus een mep gaf. En ook hoe hij zichzelf de juiste werkhouding heeft aangeleerd. Hoe hij steeds meer oefende met zelfstandig werken aan spreekbeurten en boekbesprekingen.

Vol verwachting

Dat alles schiet door me heen als ik naar die foto kijk van de avondvierdaagse. Dat lachende groepje tieners, samen vol verwachting over het jaar dat komen gaat. En daar loopt hij gewoon tussen, onze zoon!

Aan alle ouders die zich zorgen maken

Aan alle ouders die zich zorgen maken omdat hun jonge kind nog niet meekomt met de rest: gun je kind ook de tijd om zich te ontwikkelen! Bij de een gaat dat sneller dan bij de ander. En als je zoals wij een ‘jonge leerling’ hebt, valt dat des te meer op in een klas met kinderen die al wat weerbaarder zijn. Blijf kijken naar de talenten en kwaliteiten van je kind, en blijf erop vertrouwen dat het goed gaat komen! Wil je hierover eens sparren, stuur mij dan gerust een mailtje.

Kleine kinderen kleine zorgen…?

Ik weet nog dat een collega 10 jaar geleden zei: “Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen”… ik mag toch hopen van niet, maar daarover schrijf ik over 10 jaar meer!