Welkom in de grotemeidenwereld

Huilend loop ik als verse brugklasser door de gangen van mijn nieuwe school. Ik kan het volgende lokaal niet vinden en de bel is allang gegaan. Hoe verloren kun je je voelen in zo’n eerste schoolweek?

Ongesteld

Diezelfde week, de avond vóór ik naar de brugklas ging, ben ik voor het eerst ongesteld geworden. Wat een timing! Mijn moeder ging er zo leuk mee om: ze toverde ergens gebak vandaan en gaf me een kettinkje cadeau. Om te vieren dat ik nu bij de grote meiden hoor. Yes! Wist ik veel wat me nog te wachten zou staan… dat voortaan mijn hele schoolleven maandelijks in het teken zou staan van onaangename verrassingen, doorlekken en snel de WC in schieten…

Op naar de volgende les

Op die ochtend, in mijn eerste week als grote meid op mijn nieuwe school, moet ik tussen twee lessen door de boel verschonen. Zodra ik uit de WC kom, zie ik niemand meer die ik ken. Lokaal 43, hoe moeilijk kan het zijn, met mijn richtingsgevoel moet dat wel gaan lukken. Wat gek, 38 is het hoogste lokaalnummer. Ik loop alsmaar rondjes door de school, nee echt er is geen lokaal boven de 38. Hoe kan dat nou? Waar is mijn klas? Alle lessen zijn al volop bezig. Ik ben echt al minstens een kwartier te laat!

Dikke tranen

Van paniek begin ik te huilen. Ik, het brave meisje dat thuis altijd alles goed doet. Op wie iedereen zo trots is, want ja, ze is zo slim, zo groot, en zo zelfstandig. Fouten maken, te laat komen, om hulp vragen? Dat zijn allemaal geen opties in mijn kleine grote meidenhoofd. De tranen rollen over mijn gezicht, terwijl ik mijn lelijke leren tas rondzeul.

Eindelijk gevonden

Dan herkent iemand herkent me, de oudere zus van een klasgenoot van de basisschool, en ze vraagt wat er is. Ik vertel snikkend dat ik lokaal 43 niet kan vinden. Vriendelijk lachend vertelt ze dat dat buiten is, de lokalen boven de 38 zitten in het noodlokaal naast de school. Werkelijk, dat heeft niemand me ooit eerder verteld.

Verlegen stap ik even later de wiskundeles in, onder de priemende blikken van de hele klas en van die onbekende leraar. Een diep gevoel van falen en schaamte golft door mijn grote meidenlichaam.

Binnenstebuiten

Weet je nog hoe in de film Binnenstebuiten (Inside Out) alle ervaringen en emoties zich als een soort ballen in je hersenen nestelen? Zo ging het ook met deze ervaring. En er volgden nog meer momenten van schaamte in de daarop volgende jaren, zoals dat natuurlijk gewoon is bij pubers.

Hoe het verder ging…

Ik deed mijn deksel dicht en liet niemand meer merken wat ik voel. “Ik los het zelf wel op”, was voortaan mijn innerlijke reactie. En dat heeft me ook veel gebracht, want hey, wat kan ik veel dingen zelf oplossen! Gelukkig weet ik na al die jaren ook dat je best om hulp kunt vragen. En dat het ook niet erg is om iets niet te weten.

Van de week was onze 11-jarige zoon aan het mijmeren over het hoe het volgend jaar zal zijn op de middelbare school. Op zijn vraag: “Wat zou je doen, als je je lokaal niet kunt vinden?”, zei ik laconiek: “Je kunt twee dingen doen: óf je vraagt iemand om hulp, óf je gaat huilend rondlopen…”.