Ik was aan het wandelen op zondagmiddag, en had een album opgezet waar ik vroeger veel naar luisterde. Echte ‘Italiaanse zeikmuziek’ zoals mijn vrienden het toen al noemden: van dat aanzwellende drama, mannen die zwelgen in somberheid, liefdesverdriet en ander gedoe. Teksten als: “Ik heb de zee nodig om naar de bodem te zinken, nu jij me niet meer wil”, heerlijk vond ik het!
Herinneringen aan jezelf als puber
Maar goed, terwijl ik zo aan het wandelen was en naar al dat drama luisterde, moest ik wel een beetje glimlachen om die donkere kant van mezelf.
En zo kwamen de herinneringen in me op: de domme acties die ik destijds deed, de naïeve acties in de liefde. Op m’n kamer zitten met deze muziek en heel hard mee blèren. Niemand laten weten wat ik voelde, welke angsten ik had, dingen die ik stiekem deed. Ouders beneden die geen idee hadden wat er in me om ging.
Terwijl ik dat meisje zo voor me zag, kwam er een moederlijk gevoel over me heen. Ik dacht aan wat ze toen misschien had willen horen. Of wat ik met de wijsheid van nu tegen haar had willen zeggen. Veel van wat pubers doen, voelt is voor volwassenen onlogisch, maar als je dan weer even terugzakt in hoe je zelf was, dan begrijp je weer hoe sterk en verwarrend alles kan voelen.
Oefening: wat had jij als puber nodig?
Doe eens je ogen dicht, en stel jezelf voor op de leeftijd die jouw puber nu heeft.
- Waar was je mee bezig? Wat vond je belangrijk?
- Waar zat je mee, waar was je bang voor?
- Wat had je vooral nodig om te horen?
- Wat zou je nu willen zeggen tegen die jongere versie van jezelf?
Herinner jij je nog hoe het was?
Zo’n kleine oefening kan al de verbinding van jou met jouw kind versterken. Door jezelf als puber beter te herinneren, wordt het makkelijker om met zachtheid naar je kind te kijken. Je hoeft niet alles op te lossen of te begrijpen… soms is het genoeg om er gewoon te zijn. Meer niet!
Wat pubers vooral willen
Als ouders willen we vaak dingen fixen, zorgen dat je kind geen pijn of verdriet voelt, maar pubers hebben vaak vooral behoefte aan iemand die hen ziet.
En als je denkt: “Ja duh maar ik ZIE mijn kind letterlijk nooit, die vliegt altijd meteen naar boven”, het gaat niet altijd om letterlijk ‘zien’. Maar ook figuurlijk: dat je begrijpt hoe je kind is, dat je achter hem of haar staat, dat je het gedrag begrijpt (ook al vind je het soms niet ok). Blijf van jouw kant uitreiken, bijvoorbeeld via relatiegebaren.
Begrip begint bij herkenning
Als een van onze pubers zich van me afsluit (“hoezo zou ik jou over mijn date vertellen?”) denk ik weer aan mezelf toen, dat helpt om het niet persoonlijk te nemen. Ik kan m’n verwachtingen wat bijstellen en bovendien weet ik met de wijsheid van nu dat deze fase ook wel weer voorbij gaat…!
Hou dus als ouders in je achterhoofd dat het normaal is dat pubers:
- zich vooral laten leiden door emoties
- voornamelijk met zichzelf bezig zijn en niet met jou
- uitstelgedrag vertonen
- bij de groep willen horen
- zich eenzaam en niet begrepen kunnen voelen
- risico’s minder goed inschatten
- minder bezig zijn met lange termijn
Als je oude pijn nu nog meespeelt…
Als je merkt dat je snel getriggerd wordt door bepaald gedrag, dat je snel angstig of boos wordt en dat het ergens vandaan komt… Dan is het misschien tijd om daar nu nog iets mee te doen. In hypnotherapie werk ik vaak met het innerlijk kind: niet om oude wonden open te maken, maar juist om die delen te helen en je krachtiger te voelen in het nu. Wat keer op keer blijkt is dat als je als ouder je ‘shit’ meer opruimt, dat het voor je kind ook gemakkelijker wordt om het leven te ‘pakken’: om ervoor te gaan, om vooruit te kijken.
Ben je benieuwd wat dat voor jou kan betekenen? Boek dan vrijblijvend een gratis kennismakingsgesprek.
