Gekmakende gedachten

“Doei, ik ga naar het veldje!” En weg is hij. Ik heb niet meer kunnen roepen dat hij 17:00 terug moest zijn. Want vandaag is de grote dag: voor het eerst zal hij alleen naar de kapper gaan. Met zijn bijna 11 jaar heeft hij daar zelf om gevraagd.

Opgefokt

Om 16:50 besluit ik hem te gaan halen op het veldje. Onderweg bedenk ik dat hij vast niet mee wil, als hij daar zo lekker aan het spelen is. Hij zal vast keihard ontkennen dat hij naar de kapper wilde. Zoals hij wel vaker ontkent dat ik iets gezegd of gedaan heb. Ik hoor mezelf al een preek geven, dat hij dat toch écht aan mij gevraagd heeft en dat hij toch weet dat hij vanmiddag die afspraak heeft. Alleen al de gedachte hoe hij straks op mij gaat reageren maakt me boos, daar op de fiets. In gedachten zet ik me al helemaal schrap op wat er komen gaat.

Goed voornemen

Ik haal diep adem en neem me voor de oudste en wijste te zijn: niet mijn gelijk te halen, netjes beamen dat het niet leuk is als je zo plots weg moet van het veldje. Meeveren, volgen en leiden: zo zal het gaan. Vol goede moed nader ik het veldje.

OK, nog 10 minuten

Als hij me ziet, loopt hij op me af. Geheel tegen verwachting in zegt hij ‘Oh ja, de kapper, mag ik nog 10 minuten hier zijn?’. Dat is prima, over 10 minuten thuis, spreken we af.

Ik ga hem écht niet halen

Ik ben weer thuis, rommel wat in de keuken, de klok tikt verder. Weer nemen mijn doemgedachten de overhand: wat als hij er niet is over 10 minuten? Hij mag het zelf gaan uitleggen aan de kapper! Ik ga hem echt niet halen. Écht niet, ik ben niet gek. Verdorie, het is al zo laat, ik moet hem halen. Het is ook altijd hetzelfde, nou moet ik wéér naar het veldje. Bah.

Ook dat nog

Boos zoek ik naar mijn fietssleutel. Nergens te vinden. Hoe moet ik hem nou waarschuwen dat het tijd is? Waar is dat ding? Ik kwam er net nog mee thuis! Alles loopt in het honderd. Terwijl ik verhit verder zoek, hoor ik het tuinhek opengaan en komt hij vrolijk aanlopen. “Hallo! Ben ik op tijd?”. Uhm, ja, hij is eigenlijk prima op tijd. Iets later dan die 10 minuten, maar ruim op tijd om naar de kapper te gaan.

Hij krijgt geld mee en fietst weg. Op weg naar zijn eerste solo-kapperservaring. Ik plof neer en schuif het Dinoboek van onze dochter opzij. Hee, mijn fietssleutel!