Bang avontuur

Bang avontuur

Opeens overviel het me, tijdens de overtocht op zee richting Noorwegen. In onze slaapcabine down under in de veerboot had ik een van de slechtste nachten van mijn leven. Waar ik al jaren van allerlei angsten af was, kropen ze die nacht weer naar binnen. In de nacht is zo’n donkere hut met stapelbedden al helemaal claustrofobisch, zeker als de zee zo erg tekeer gaat.

Titanic

Ik kon alleen nog maar aan de Titanic denken. Bij elke schommeling hoorde ik het schip kraken en zag ik allemaal scenes uit de film voor me. Ik stelde me voor dat er niet genoeg reddingsboten waren. Of ik dacht aan dat oudere echtpaar dat arm en arm in bed bleef liggen, omdat er toch geen redding meer mogelijk is. Ik kon me wel voor de kop slaan dat ik deze helse overtocht geboekt had. Soms klonk er ook alarm (we lagen boven het autodek, begreep ik achteraf), en soms begon de kapitein te toeteren, dan zag ik de ijsberg al voor ons opdoemen.

Het is bizar hoe het bange brein in de nacht is. Je denkbrein en je relativeringsvermogen bevinden zich in je prefrontale cortex achter je voorhoofd. En juist dat deel van je brein is uitgeschakeld als je zo half slaapt ‘s nachts: alle nare dingen lijken dan nog groter en enger dan overdag. Dat is waarom mensen ‘s nachts zo enorm kunnen piekeren.

Kapseizen

Ik stelde me voor dat we zouden kapseizen. Of dat we allemaal op dek 7 moesten verzamelen om gered te worden. Ik lag in stilte te denken dat man en dochter even bang lagen te zijn, dat we allemaal wisten dat dit ons einde was. En ik voelde me onmachtig om het hardop te zeggen, laat staan om ze gerust te stellen, dus ik leed in stilte. En ondertussen dacht ik: je bent coach, je kunt hypnose, zorg nou maar dat je rustig wordt. Urenlang was ik bezig met mezelf rustig houden.

Eindelijk was daar het ontbijt. De boot schommelde flink heen en weer, dus alle mensen liepen zwalkend met hun volle bordjes richting hun tafels. Maar wat me vooral opviel nu bij daglicht: ze keken allemaal zo normaal! Alsof ze niet die helse nacht hadden meegemaakt. Ik was zo beduusd, het leek wel of ik de enige was die zoveel angst had gehad, want zelf zat ik nog steeds na te bibberen. Met man en dochter was ook niks aan de hand. We kwamen gewoon veilig aan in Noorwegen en reden de veerboot af richting ons eerste huisje.

Suf

Tijdens de dagen erop voelde ik me toch wel lichtelijk getraumatiseerd door die nacht. Want ja, we zouden ook weer een keer terugvaren. Telkens als ik aan de terugtocht dacht, kwam dat beeld van de Titanic weer voor mijn ogen. Ik voelde me zo suf: jarenlang had ik vliegangst gehad en die had ik overwonnen, ik ben nog maar voor zo weinig dingen bang. Ik heb al die jaren zoveel geleerd over het beïnvloeden van mijn emoties. Hoe kon deze nacht me dan gebeuren, hoe kon ik me zo hebben laten gaan?

Windkracht 8

En toen, tijdens een wandeling in mijn eentje, heb ik me herpakt. Ik ben consequent met mezelf gaan doen wat ik in mijn praktijk bij kinderen en volwassenen doe als ze angsten of trauma’s hebben. En ik ben dat een paar dagen stug blijven oefenen. Resultaat: de angst voor de terugreis was geheel weg.

Op de terugreis bleek dat we windkracht 8 zouden gaan krijgen en zelfs toen voelde ik geen angst. Ik was meer bezorgd om zeeziek te worden en heb daarvoor een pilletje genomen. Ik vond de bewegingen van het schip op een leuke manier spannend, zoiets als een achtbaan. Ik heb die nacht heerlijk geslapen en kwam weer een ervaring rijker thuis: varen gaat prima.

Leren om niet meer bang te zijn

En wat had ik dan gedaan om het te verwerken? Eigenlijk was mijn bange reactie plat gezegd niet meer dan een onhandig nieuw ‘paadje’ in mijn brein. Bepaalde hersengebieden die geactiveerd werden bij bepaalde gedachten (zo van: ik denk aan onze reis en floep, daar zie ik Kate en Jack ergens onderin in paniek op zoek naar de uitgang) . En zo’n hersenpaadje kun je met bepaalde oefeningen ook weer afleren: door er een wegblokkade voor te zetten en door nieuwe paadjes aan te maken.

En het gekke is, als ik nu een paar weken later erop terugkijk: ik heb die herinnering aan die nacht nog wel, ik wéét hoe naar het was, maar ik voel de angst niet meer. Net zoals ik vliegangst al eerder achter me had gelaten. En dat vind ik zo fascinerend, denken aan angsten die je niet meer hebt.

Ben jij ook bang?

In mijn praktijk kom ik zoveel soorten angsten tegen, bij kinderen en bij volwassenen. Autorijden, vliegen, angst dat je kind iets overkomt, angst om verlaten te worden, angst om alleen te slapen, angst voor de dood, angst voor boze ouders of boze bazen, of voor spinnen of honden, of angst voor een spreekbeurt of presentatie. Ik wil dat je weet dat ze op te lossen zijn: op bovenstaande manier en nog meer andere manieren. In elke situatie onderzoeken we eerst of er een bepaalde oorzaak is geweest. Als we die weten, pakken we die ook aan. Maar vooral leer ik je manieren om het gevoel lichter te maken, om het oude paadje niet meer in te slaan en handiger paadjes aan te maken in je brein.

Wil je hier meer over weten? Stuur me dan eens een mailtje over jouw situatie.