En toen moest ze zelf examen doen

En toen moest ze zelf examen doen…

In januari gaf ik me op voor een opleiding hypnotherapie bij Hypnose Instituut Nederland. Vol verwachting logde ik in voor de eerste online cursusdag in april. En een half jaar later, na nog veel meer cursusblokken, kwam daar dan eindelijk het gevreesde examen. Ik voel zo mee met onze pubers… stap voor stap maakte ik weer alle fases mee, alsof ik weer zelf op school zat…

Sommige dingen werkten stressverhogend

Het is fijn om lekker in je eigen comfort zone te blijven zitten, en dingen te doen die je al kunt. Maar tijdens dit traject moest ik toch een paar keer ver erbuiten! En een aantal dingen werkten mee aan het verhogen van de stress:

• Het alsmaar oefenen op elkaar terwijl er een trainer mee keek, oh wat had ik daar een hekel aan. Net als al die scholieren die het maar niks vinden om voor de klas een Franse dialoog te gaan houden. Maar het moest: alleen door te oefenen word je steeds vaardiger…
• Trainers die af en toe van die hints gaven: “Let op, dit zou zomaar een examenvraag kunnen worden” waardoor je weer wakker schrikt van ‘shit, ik moet ook echt examen doen in november’.
• En dan die contacten in de appgroep met de 40 andere cursisten: “Moet je dit ook leren voor het examen?” “Ik hoorde dat ze dit en dat gaan vragen” “Hoe ver zijn jullie al?” “Ik heb al 100 oefenklanten gehad”. Soms keek je even niet en waren er weer 10 berichtjes bij gekomen. Als je nog geen stress had, groeide het daar wel. Maar eerlijk is eerlijk: het is een superfijne groep waarin iedereen met elkaar meeleeft!

Het leren leren: ouderwets stampen

Uiteindelijk waren daar die laatste weken naar het examen toe: ik moest zóveel teksten uit mijn hoofd leren. “Lezen is geen leren”, dat heb ik maar al te vaak in mijn praktijk gepredikt. Dus oefende ik mijn opsommingen vaak hardop tijdens het wandelen: even kijken op mijn telefoon en dan herhalen, tellend op mijn vingers. Of ik sprak het vooraf in op mijn telefoon en ging er gewoon wandelend naar luisteren. Leren in trance werkt supergoed, dat bleek wel.

Maar dan mijn uitstelgedrag! Ik sleepte mijn stapel papieren dagelijks mee van mijn praktijk naar huis, van huis naar mijn praktijk, vaak zonder erin te hebben gekeken. Meestal ging ik heel andere dingen doen: sessies voorbereiden, verslagjes mailen, administratie doen, of gewoon dom op social media rondhangen. Hoe herkenbaar is dit voor onze jeugd?

Het schuldgevoel groeide ook… “Eigenlijk moet ik nu leren”. Oh, ik voel zo met onze kinderen mee… alsmaar dat knagende gevoel in je achterhoofd dat je nog iets moet doen, zelfs als je leuke dingen aan het doen bent. Want eigenlijk mag je niet niksen, je moet leren. Wat niet hielp voor mijn motivatie, was dat de trainers ons al gehypnotiseerd hadden rondom het examen: “Spanning is niet nodig, want jullie weten: het is al gebeurd!”. Mijn brein dacht: als het al gebeurd is, dan hoef ik ook niet meer te leren.

Oefenen in de praktijk

Vanaf de eerste cursusdag deed ik veel sessies met kennissen of met ouders van kinderen in mijn praktijk. Zo werd ik er steeds handiger in. En hoe meer dat lukte, hoe meer ik ook durfde te ‘spelen’ met de stof: ik ging het ook op de pubers in mijn praktijk toepassen en er werd enthousiast op gereageerd. Het belangrijkste wat ik als hypnotiseur heb geleerd is mijn eigen staat: als ik zelfverzekerd ben en uitstraal dat het gaat werken, dan gáát het ook beter werken. Voor de ander erin gelooft, moet je er eerst zelf in geloven. En werkt het zo ook niet in de opvoeding?

D-day

En daar naderde dan eindelijk 21 november, de examendag: de spanning steeg in de appgroep: iedereen wenste elkaar succes en we logden netjes in via Zoom om mee te dansen met de begintune. Na een korte introductie konden we aan de slag met ons theorie-examen. De onzinnigste dingen had ik uit mijn hoofd moeten leren en ik vond het niet meevallen hoe alles geformuleerd werd.

Ik dacht aan het online onderwijs tijdens lockdowns en de kinderen in mijn praktijk die me al hun spiekmanieren hadden bekend. Dat kon ik altijd nog doen! Daar zat ik dan, met een andere cursist in een Zoom-room, samen met een begeleider die oplette of ik wel naar mijn scherm bleef kijken. Zou ik even in het boek durven kijken, daar links van me? Maar ik durfde het niet. Dan keek ik in de rondte en snel even naar links, maar echt spieken, daar ben ik toch te braaf voor.

Meteen na de theorie kwam daar de uitslag: 38/50 goed! Dat stemde me hoopvol voor de middag. Maar dat was niet bij iedereen zo: sommigen waren zo geschrokken van hun score, dat ze hier best last van hadden in het praktijkgedeelte. De rest van de dag moesten we namelijk twee therapiesessies doen op een medecursist (en andersom), waarbij we verschillende technieken moesten inzetten. En dat onder het toeziend oog van een begeleider die met een vinklijstje checkte of we alle stappen volgens het boekje deden. Het werd nog opgenomen ook… Maar ondanks mijn spanning vond ik dat ik me er goed uit had gered.

De grote ontlading

Na het examen ontplofte de groepsapp: “Denk jij dat je het hebt?” “Ik weet het niet” “Wat was het moeilijk” “Ik was zo zenuwachtig”. We moesten echt nog een paar dagen in onzekerheid afwachten.

Ik had wel het gevoel dat het goed zat en voelde me vooral zó opgelucht dat alle spanning achter de rug was: voorlopig hoefde ik even he-le-maal niets. Er kwamen zelfs tranen van ontlading. Plotseling had ik het enorm te doen met alle scholieren die zo hard toe werken naar een toets, maar die – zodra die voorbij is – meteen weer meteen door moeten aan de volgende toets. Voor hun lijkt het nooit op te houden.

Eind goed al goed: een paar dagen later kwamen er opeens tientallen nieuwe berichtjes in de groepsapp: “Jaaaaa!”. We hadden allemaal persoonlijk een mail gekregen dat we geslaagd waren. Tenminste, misschien dat iemand die niet geslaagd is het niet eens durfde te melden. En ook dat gebeurt dagelijks in de klassenapp: “Wat hebben jullie? Ik heb een 7,5!”. Als je nog niet onzeker was, dan word je dat wel door dat soort berichtjes…

Over een paar weken is de online diploma-uitreiking, dat zal ook een leuk feestje worden. En wat ben ik blij met deze nieuwe tool in mijn praktijk: ik heb al verschillende mensen van hun angsten af geholpen en zelf ben ik na 40 jaar eindelijk van het nagelbijten verlost!

Kinderhypnose

De meesten uit mijn groep gaan verder met de volgende jaaropleiding, level 2. Ik ga eerst in het voorjaar een kortere opleiding Kinderhypnose volgen. Dan leer ik nog meer praktische tools om het op kinderen toe te passen, plus een heel fijne techniek om met moeders te werken om aan het oorspronkelijke hechtingsverhaal te verwerken. Het schijnt dat als je dát stuk al doet bij een moeder, dat allerlei onhandig gedrag bij haar kind als vanzelf verdwijnt… Stay tuned!

Meer weten over hypnose?

Wil je meer weten over hypnose en hypnotherapie en in welke situaties dat handig is? Klik dan hier voor meer informatie.