Stil

Ik ben geen vloeker. Maar toen ik het nieuws van vandaag las, kon ik me niet inhouden. Een spookrijder van 87 rijdt in op een auto met moeder en 3 jonge kinderen. Moeder overleden, kinderen gewond. Een week voor Moederdag. Wie liet die man de weg nog op gaan? Dat was mijn eerste primaire reactie – want natuurlijk ken ik de ins en outs niet. Ik denk terug aan iemand in mijn omgeving, over wie we discussieerden of die nog wel zelf kon rijden. “Ach, hij rijdt heel rustig, laat hem toch”. Maar wat als je een kind aanrijdt, of de moeder van een kind, of iemands hond?

Om stil van te worden

Eerder deze week las ik over Diana Koster, schrijfster, verloskundige en moedercoach. Zomaar overleden aan een hersenbloeding, ze was een ijsje gaan eten met haar dochters en raakte onwel. Haar man deelde het slechte nieuws op haar Facebookpagina en kreeg meer dan 500 reacties van geschrokken fans. Ze was in de bloei van haar carrière en had een overvolle agenda. Komende week zou ze een serie lezingen geven in Hof van Saksen. Zomaar weg. Die arme meisjes, ik ben er stil van.

Facebook

Op Facebook volg ik L.R. Knost (geen idee wat haar voornaam is), omdat ze altijd zo mooi schrijft over het ouderschap en haar visie op hoe je met kinderen omgaat. Zo mooi en inspirerend, ik deel haar updates regelmatig. Deze week plaatste ze opeens een rauw stuk over haar eigen onmacht en pijn, over haar strijd tegen kanker. Alweer iemand met die rotziekte, iemand met jonge kinderen, iemand die nog zo midden in het leven staat.

Dichterbij

Deze moeders ken ik geen van drie. Waarom raakt het nieuws me dan zo enorm? Waarom laat ik me meeslepen door mediaberichten? Waarschijnlijk omdat ik bij deze verhalen in een flits mezelf invul: alsof het mezelf al is overkomen. Ik rij ook met mijn kinderen op de snelweg. Ik kan ook zomaar een ziekte krijgen. Hoe zou ik dan reageren? Wat zou mijn man doen, als ik er plotseling niet meer was? Hoe zou het met de kinderen gaan? Echt, dan vraag ik me zelfs af of hij wel bij alle belangrijke bestanden op mijn laptop kan en of ik geen digitaal testament moet maken. Ik weet het, je moet gevoel voor drama hebben om alles op jezelf te projecteren, maar dat is een menselijke trek. Net als dat we bij aanslagen in Brussel meteen denken: “Het komt dichterbij”.

Aandacht

Het komt niet dichterbij, maar het krijgt wel meer ruimte in onze belevingswereld. We vinden aanknopingspunten met onszelf. Zeker (hoog)gevoelige mensen hebben moeite om zich af te sluiten van dit soort nieuwsberichten. Mij lukt het wel, met een aantal coachingsoefeningen die ik de afgelopen jaren heb geleerd. Niet dat ik immuun ben, integendeel, maar na de eerste reactie van schrik (wat érg!), verdriet (die arme man en kinderen!) en angst (wanneer ben ik aan de beurt?!) kan ik mezelf wel weer sturen richting het hier en nu. Hoe erg ook het leed van anderen, het heeft geen zin als ik me daar te ver in laat meeslepen. Dus verleg ik mijn aandacht naar wat er wél is. En waar ik wél invloed op heb. En waar ik wél blij van word. En dat is niet altijd makkelijk.

Leven zonder controle

Ook al hebben we het idee dat we heel veel dingen onder controle hebben, helaas zijn er minstens zoveel dingen in het leven waar we weinig over te zeggen hebben. De kunst is om daarmee te leren leven…

Vanavond brand ik een extra kaarsje. En ga ik bewust genieten van wat er is.