Eten is meten

Al die hypes, geen koolhydraten, geen suikers, wat voel ik er een enorme aversie tegen. Ik wíl niet meer zo op mijn eten en op mijn lijn letten, die tijd heb ik lang geleden al gehad, en extreem ook. En het doet pijn als ik daaraan terugdenk. Maar ja, ik ben nu volwassen en verstandig, en daarbij horen ook verstandige keuzes. Dus pik ik links en rechts wel eens wat op en geef er mijn eigen draai aan.

DD Dikke Dietz…

Ik was altijd al te dik. Toen ik 8 was, raadde de schoolarts mijn moeder al aan om mijn boterhammetjes met stukjes appel te beleggen. Kinderen van school riepen me na: Dee Dee Dikke Dietz! Met gym werd ik steevast als laatste gekozen. Toen mijn moeder zich in de supermarkt aangesproken voelde door zo’n rotjochie (“DD Dikke Dietz”), zei ik geruststellend: “Niet op letten hoor mam, dat is voor mij bedoeld”. Ze schrok zich rot. Ze stapte op het schoolhoofd af omdat haar dochter werd gepest, ze wilde de klas toespreken. 30 jaar geleden bestonden er nog geen pestprotocollen. Het schoolhoofd adviseerde haar om het niet erger te maken dan het was. Niet over praten, dan gaat het vanzelf voorbij.

Goed voorbeeld…

En gelukkig ging het voorbij, uiteindelijk pas op de middelbare school. Ik heb in die jaren al een rare relatie met eten ontwikkeld. Op mijn 12^e liep ik al met mijn moeder tussen de dikke dames bij de Weight Watchers, vreselijk dat wekelijkse weegmoment, al het meten wat je eet. En jarenlang zag ik mijn ouders afslankpillen, laxeertabletten en maaltijdshakes nemen, of wekenlange sapkuren volgen (“Tjonge, die hostie in de kerk viel als een baksteen in mijn lege maag”).

…doet goed volgen?

In 5 VWO ben ik enorm gaan lijnen. In mijn schoolagenda schreef ik elke dag trots hoe weinig kilocalorieën ik die dag had gegeten. Maandenlang probeerde onder de 400 per dag te blijven: alleen maar een paar droge boterhammen, alleen maar een bakje yoghurt, of de ene dag droog brood en de andere dag wel beleg. Als een vriendin snoep at, rook ik er even aan om in elk geval even te genieten van de geur. En ik viel af van 80 naar 60 kilo. Een megaprestatie. Iedereen was trots op me: wat ben je mooi slánk! En ik was trots op mezelf: dit kán ik, ik kan gewoon bereiken wat ik wil, met discipline en doorzettingsvermogen.

Eten op het randje

Nu ik erop terug kijk, zat ik op het randje van een eetprobleem: ik deed het stiekem, ik deed het extreem en ongezond, ik deed het ook om de kick van ‘kijk eens wat ik kan – alles onder controle!’. Gelukkig heeft niemand hoeven ingrijpen voor het erger werd. Op een gegeven moment ging ik daarna weer ‘gewoon’ en bewust verder met leven. Er zijn daarna altijd weer fases geweest waar ik naar shakes of poedertjes greep, want ja, het zou toch fijn zijn als ze zouden helpen… En na al die jaren weet ik nog feilloos hoeveel kcal er in allerlei producten zitten, dat komt echt uit die periode van toen ik 18 was.

Doe maar gewoon…

Die 60 kilo heb ik nooit meer gehaald, ondanks verwoede pogingen. Ik weet niet eens wat ik nu weeg, maar het is veel meer en al lange tijd stabiel. Gelukkig heb ik nu al jaren een man die het me gewoon verboden heeft: geen rare crashdiëten, geen ongezonde shakes, gewoon gevarieerd en lekker eten en veel bewegen. Dit is ook wat we onze kinderen willen meegeven: geen lijnende ouders die ontevreden voor de spiegel staan, maar ouders die bewust met hun lijf omgaan: gezond eten, bewegen, én ook genieten van lekkere dingen.

Nieuwsgierig

Dat fanatieke heb ik wel behouden, ik ging hardlopen met een lijf dat daar niet echt voor gebouwd is. Weer met dat gevoel ‘Kijk eens, dit kan ik!’. En ik kon het inderdaad opbouwen van 0 naar 10. Wow! Maar als ik dan alle nieuwe voedingsadviezen en trends van de afgelopen tijd voorbij zie komen, voel ik keihard die enorme afkeer uit de tijd dat ik zo lijnde: ik wíl dat niet meer, zo bezig zijn met eten, die periode is voorbij. Toch is er diep van binnen óók een stemmetje dat zegt: probeer het eens gewoon, puur natuur, gooi die pakjes langs de kant en ga lekker zelf aan de slag. Dus volg ik nieuwsgierig al die mensen die al wél helemaal het voedingsroer om hebben gegooid. En probeer ik af en toe eens een smoothie hier, een zelfgemaakt soepje daar, en afgelopen weekend zelfs een appelspeltcake met agavesiroop (huh watte?)…

En wie weet, óóit… ga ik hier ook ‘extreem’ in…en voelt het straks niet meer als extreem. Misschien kijk ik dan achteraf terug en denk ik: “was ik daar maar véél eerder aan begonnen”…

Want uiteindelijk is er natuurlijk een enorm verschil tussen lijnen met shakes en poedertjes en gewoon echt gezonde producten eten!

Foto’s:
Brood: Pixabay/Mupfel80
Plank/centimeter: Pixabay/mojzagrebinfo