Het ultieme kerstgevoel met de supermarktplaatjes

kerstgevoel schipholplaatjes

Het ultieme kerstgevoel met de supermarkt- plaatjes

Het leek wel een kerstsprookje, zo’n zoete reclame die je deze week overal voorbij ziet komen. Onze plaatselijke Jumbo begon deze maand zo’n spaaractie met als doel een verzamelboek vol te plakken met plaatjes over de geschiedenis van Schiphol. Superleuk juist voor de vele (oud-)werknemers die hier in de omgeving wonen.

Ik besloot te gaan sparen voor een buurman die zelf niet in die winkel komt maar wel een Schipholhart heeft. Met onze pubers in huis zou dat qua boodschappen wel snel aantikken, bij elk tientje kreeg je een zakje plaatjes.

Ruilen ruilen ruilen

Misschien ken je dit soort acties wel, eerst ben je wekenlang druk aan het verzamelen en plakken, en op een gegeven moment stagneert het een beetje: je mist er nog een hoop en je stapel dubbele plaatjes groeit. En dan begint het: oproepen op social media. Omdat onze buurman niet zo ervaren is op dat vlak, vroeg ik hem een lijst te maken met al zijn dubbelen en alles wat hij nog nodig had. Uiteindelijk maakte ik er een lange Excellijst en met de juiste filters kon ik nu efficiënt aan de slag. Ik ben GEK op Excel!

Het ruilfeest kon beginnen. Iemand was al een Facebookgroep begonnen voor het ruilen van de plaatjes en ik haakte aan. Wie heeft voor mij <lijst> ik heb dubbel <lijst>. De PB’tjes stroomden binnen. Ik heb het gevoel dat ik de gemiddelde leeftijd wat omlaag haalde: namen als Gerda, Gijs, Adrie en Jan vulden mijn Messenger. Vaak ging het maar om een ruil van 3-4 plaatjes: dan kwam iemand weer bij mij aan de deur, dan reed ik weer een rondje door het dorp. Alsmaar mijn Excellijst up to date houden, de juiste stapeltjes voor de juiste mensen klaarleggen, mijn oproep in de groep aanpassen, ik was helemaal in mijn element!

“Daar heb je Mariette, van de plaatjes!”

Het was net die week met ijzel. En druk op mijn werk. Soms kwamen ze voorzichtig aangeschuifeld richting Het Ketelhuis, mijn praktijkruimte, of ik glibberde ‘s avonds laat na werk nog elders over de stoep. Het waren de leukste feelgood-gesprekjes, allemaal bezig met hetzelfde doel.

En dan het gelukzalige gevoel als je zomaar weer een paar plaatjes van de lijst kon afstrepen! Of als je meer terugkreeg dan wat je als ruil kon bieden. Het gebeurde me ook een keer bij het uitstappen dat een man op de stoep naar mijn autoreclame keek: “Nee maar, daar heb je Mariette Dietz, van de Schipholplaatjes”. Hij herkende mijn naam uit de ruilgroep op Facebook. “Jaja, ik ben weer op weg naar Gijs!” antwoordde ik lachend. Hij: “Daar kom ik net vandaan!”. En even later zei Gijs: “Zag je mijn laatste berichtje nog? Kijk ik heb er nog twee voor je die je miste, die bracht die man net nog extra. Volgens mij ben je nu klaar!”.

Sinterklaas en Amélie

Het gevoel van Sinterklaas spelen bevalt me wel. Amélie deed dat ook, in die mooie Franse film uit 2001. Toen ons boek vol was, bleven mensen nog reageren en aanbellen voor plaatjes van mijn grote lijst dubbele plaatjes. Op een avond lagen er 6 stapeltjes naast elkaar en kwamen ze allemaal rond etenstijd. Onze puberzoon nam de honneurs waar, vroeg naar hun naam en zocht het juiste envelopje erbij. Hij liet ze nog net geen liedje zingen. Op een gegeven moment was ik wel klaar met de organisatie van dit alles, dus gaf ik alle resterende plaatjes ook weg aan een dolblije mevrouw en stapte ik uit de Facebookgroep. Tot de buurman er nog 2 bleek te missen en ik alsnóg een laatste online rondje moest maken…

jumboplaatjes

Maar nu is het achter de rug, we hoeven ze niet meer. En als ik bij de kassa sta, vandaag, hoor ik de medewerker aan de man voor me vragen: “Spaart u ook Schipholplaatjes?”. “Jazeker, anders krijg ik mijn boek nooit vol!” antwoordt hij. Hij krijgt een stapeltje mee en dan ben ik aan de beurt.

Terwijl ik afreken, zie ik dat diezelfde klant weer achter me in de rij staat om nog een tas te kopen. “Wilt u ook Schipholplaatjes?” vraagt de kassajongen me. “Ja graag!” antwoord ik, en ik krijg een stapel zakjes. En terwijl de man achter me zijn plastic tas afrekent, leg ik stiekem mijn stapel verse plaatjes tussen zijn boodschappen en snel glip ik de winkel uit. Denkend aan zijn verraste gezicht… dat is toch echt het ultieme kerstgevoel…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *