Het eerste baantje

Het eerste baantje

Een van de meest inspirerende quotes die ik deze zomer had gelezen was in het ‘Zomeravondgesprek’ in NRC tussen schrijfster Nadia Zerouali en neuropsycholoog Jelle Jolles, waarin Nadia zei:

“Ik heb mijn 15-jarige zoon enorm gepusht om een baantje te zoeken. Ik wil dat hij leert dat als iemand zegt ‘Pak een bezem’ dat hij dat gewoon doet, en niet vraagt ‘Hoezo?’”

Bezem

“Dat is het!” dacht ik meteen: zodra die van mij 15 is, moet hij ook maar ergens een bezem leren pakken. Gewoon dingen doen omdat je baas het zegt. Dingen doen waar je soms geen zin in hebt. Sociale contacten opdoen, leren omgaan met verschillende mensen. Dát is wat er nodig is! Lekker alle executieve functies oefenen… En wie weet scheelt het ook weer wat game-uurtjes…

Gelukkig stond hij er ook voor open, samen met een vriend, dus niet lang na zijn 15^e verjaardag vulden ze allebei het contactformulier in van de landelijke website van onze buurtsuper.

Hoezo moet ik bellen?

Na de automatische bevestiging dat hij binnen een week wat zou horen gebeurde er wekenlang niets. “Je moet even bellen”, adviseerde ik hem. HOEZO? vroeg hij. “Omdat ze zich niet aan hun belofte hebben gehouden. Misschien is je mail wel zoek geraakt”. Vervolgens werd er nog een week geaarzeld, want tja, hoe leert deze generatie een ‘formeel gesprek’ te voeren? Ze bellen nooit met instanties en worden zelden zelf gebeld. “Wat moet ik dan zeggen?”.

Stoute schoenen aan

Ongeduldig vroeg ik het zelf een keer aan de kassa: “Zeg, hebben jullie wel mensen nodig? Mijn zoon wacht al weken op antwoord”. “Oh wat gek, laat hem maar even bellen!”. Uiteindelijk trok hij dan toch de stoute schoenen aan en zonderde zich af in de gang met zijn telefoon, zodat we niet konden meeluisteren.

Hij kwam terug met de teleurstellende mededeling: “Ze hebben geen 15-jarigen nodig. Die mogen maar beperkt werken en daar hebben ze er genoeg van”. Sinds hij in de pauze als scholier ook al geen broodjes mocht halen bij die andere winkel -vanwege Corona-  waren de supermarkten al flink in zijn achting gedaald. Het riekt allemaal naar leeftijdsdiscriminatie!

Einde project?

Einde project supermarkt. En einde van mijn droom dat iemand hem zou leren om een bezem te pakken. Hij mijmerde nog wat over mandjes poetsen bij de Hema, belde nog wat andere supermarkten, maar veel kwam er niet van de grond. Tot een paar maanden later: ik zag dat dezelfde supermarkt weer flink aan het werven was voor personeel. “Probeer het gewoon nog eens!”, spoorde ik hem aan. “Nee, ze wilden me toch niet”.

McDrive

Maar ik ben niet dom. Ik verleidde hem met een rondje McDrive, dat zijn onze intiemste momenten samen. En op het moment dat zijn stemming opperst vrolijk was, deed ik weer een poging: kom op jongen, stuur even een berichtje naar de winkel. En warempel, hij pakte zijn telefoon en terwijl we op zijn milkshake wachtten, vulde hij in de auto opnieuw het contactformulier in.

Eind goed al goed

En dit keer ging het sneller… Binnen een week was hij in de winkel op gesprek en is hij aangenomen. Wat een hoop nieuwe ervaringen zo, telefoongesprek, sollicitatiegesprek, allemaal eerste keren. Inmiddels zijn we al drie weken verder, online interne training gedaan (lees: 6 uur onbetaald werk), en het contract moet nog komen, maar: het gaat gebeuren!

Mijn moederhart juicht in blijde verwachting… Lekker vegen met die bezem, jongen! Wij komen deze tweede lockdown wel door…