Alleen op pad

Wat was het leukste van de vakantie? Om de beurt vragen we het elkaar, op de terugweg. Ik geef alleen wat sociaal wenselijke antwoorden, maar diep van binnen weet ik dat ik niet helemaal eerlijk ben.

Het állerleukste van de vakantie….

Ik weet namelijk precies welk moment ik het állerleukste vond van de vakantie, maar dat durf ik niet hardop toe te geven. Niet die heerlijke wandeling in de bergen. Niet het uitje naar het klimpark. Niet het dagje naar Siena waar we alle trappetjes van de toren hebben bedwongen. Of de keren dat we zo fijn uit eten gingen. Of dat ik mijn zoveelste boek uit las.

Nee, het is beschamend om te zeggen. Het áller-, állerleukste was de dag dat ik er helemaal in mijn eentje op uit trok. Zo. Vertel dat maar eens aan je gezin. Het is ook moeilijk om het goed uit te leggen, maar ik ga het proberen.

Ik en Italië

Wat ik met Italië heb, is moeilijk uit te leggen. Natuurlijk, heel veel mensen hebben iets met Italië. Mooi land, lekker eten, leuke mensen, mooie taal. Bij mij zit het nog dieper, alsof het in mijn ziel zit. Het is ontstaan in mijn puberteit op een camping in Toscane. Ik verloor mijn hart aan die plek. Ik kon nergens anders meer aan denken. In mijn schoolagenda schreef ik al vanaf september bij elke dag over hoeveel nachtjes we weer naar De Camping gingen. De puberale spanningen rondom jongens op wie ik een oogje had, de discotheek, hele dagen hangen bij het zwembad in de zon, het vrije campingleven, alles bij elkaar… Onder druk van mijn broer en mij keerden onze ouders er jaarlijks met ons terug.

Gekker en gekker

Ik ging de taal leren. Ik ging er de zomer na mijn eindexamen werken. Ik ging aan de universiteit Italiaans studeren, dompelde mij onder in historische grammatica en middeleeuwse literatuur. Ik draaide alleen nog maar Italiaanse muziek. Het werd gekker en gekker, alles draaide om Italië, zelfs de groenwitrode vlag hing in mijn studentenkamertje. En ik bleef jaarlijks terugkeren naar De Camping.

Tot we er gillend wegreden

Totdat ik zelf ging settelen, een gezin kreeg, en we ook andere plekjes opzochten, soms zelfs in Frankrijk! Eén keer heb ik het gewaagd om man en kinderen mee te nemen naar De Camping in Toscane. De kinderen waren nog klein, we hadden niet gereserveerd, en er was geen plek. Voor één nacht mochten we in een hokje tussen het personeel slapen, morgen zou er een plek vrijkomen. Het was vreselijk allemaal: de camping was één grote kermis geworden, zo groot. Overal auto’s, mensen, de vele zwembaden overvol mensen. En ’s nachts zagen we door het raampje dronken personeelsleden plassen op straat. Gillend zijn we weggereden  de volgende morgen, op zoek naar een rustiger plekje. Niet nodig te zeggen wat voor beeld mijn man inmiddels van deze camping heeft…

Het blijft voor mij De Camping

Bij mij is het nog altijd De Camping. Ik ken er zoveel mensen, ik heb er zoveel meegemaakt. Ik ben er altijd zó gelukkig geweest. Als ik bij een ontpanningsoefening hoor: ‘Ga terug in je herinnering, naar een plek waar het héél fijn was’, dan zit ik zo weer daar, aan het zwembad, op die grote rots.

Ik móet erheen

En dan is het de zomer van 2016 en zitten we opeens op een camping in de buurt. Een fijne camping, precies wat bij ons gezin past, en ik geniet ervan om weer in Toscane te zijn. Tot ik op Facebook een kennis zie, die op De Camping is. Zij wel! En ze heeft het heerlijk, schrijft ze. Logisch. Ik wil erheen, ik moet erheen. We sturen wat berichtjes over en weer, en het lijkt haar leuk als wij met ons gezin bij hun langskomen. Mijn man fronst. Naar dat overvolle zwembad en die lallende personeelsleden? Maar ik kan het niet loslaten. Ik snap mijn man, hij heeft gelijk, het zal misschien een teleurstelling worden, maar ik móet erheen. Een tijdje maalt het idee in stilte door mijn hoofd, tot ik mezelf opeens hardop hoor zeggen: “Ik denk dat ik er een dagje alleen heenga”.

Alleen!

We zijn met het gezin op vakantie, ik heb nog geen meter met de auto gereden in Italië, en wat zeg ik nu? Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer zin ik heb. Dus ik vertrek. Stoer zonder navigatie, want hey, ik ben er al zó vaak geweest. Het moment dat ik de camping af rijd, heb ik al tranen in mijn ogen: vandaag gaat het gebeuren! Als ik de naam van het dorpje op de verkeersborden zie staan, springt mijn hart over. Wat heb ik veel meegemaakt al die jaren daar. En nu rij ik er gewoon in m’n uppie heen!

Trip down memory lane…

Samen met die vriendin wandel ik over het terrein. Wat is het enórm geworden. Van de ene naar de andere kant is al een half uur bergafwaarts wandelen (en dan moeten we nog terug omhoog). Ik zie alles wat nieuw is. En ik zie vooral wat er nog hetzelfde is: de bar, het uitzicht bij het zwembad, het pleintje waar ik altijd in de schommelstoel zat… Ik wijs de plekjes aan waar ik heb gestaan: met mijn ouders, met mijn broers, met het personeel, met mijn vriendinnen, met mijn eerste vriendje, met mijn volgende vriend… ik heb werkelijk iedereen meegenomen naar De Camping.

Flits

Meer dan 15 jaar zijn al voorbij sinds die dolle jaren. In een flits zie ik de badmeester van toen voorbij lopen, vergrijsd en verrimpeld van al die jaren in de zon. En in de verte zie ik de moeder van mijn eerste vriendje zitten, samen met haar man runde ze de keuken van het restaurant en dat doet ze blijkbaar nog steeds. Beelden van toen schieten door mijn hoofd.

Vrij als een vogeltje

Na mijn bezoek pak ik de auto weer. Maar in plaats van rechtstreeks naar mijn gezin te rijden, sla ik linksaf de heuvels in. Vrij als een vogeltje voel ik me, zo alleen, ik sla zomaar wat wegen in en rijd door het prachtige Chianti-gebied. Wijngaarden, bossen, groene en gele vlakken, wat een genot voor het oog. Mijn favoriete Italiaanse radiozender staat op en ik geniet en zing mee. Op een gegeven moment zet ik m’n navigatie weer aan en koers ik terug naar man en kinderen. Wat een tópdag!