Ik leer leren op mijn eigen manier…

Ik leer leren op mijn eigen manier…

Met een dikke glimlach sla ik hem gade. We zitten bij de laatste les van de training Ik leer leren, waarin we altijd een paar geheugentestjes doen. En keer op keer kijkt hij mij met zijn grote blauwe onschuldige kijkers aan, terwijl ik echt wel door heb waar hij mee bezig is…

Bij de eerste test lees ik 10 woorden voor en na een korte pauze moet het kind proberen om er zoveel mogelijk op te schrijven. Hier gaat het nog goed, hij heeft er 7 goed, een nette score. We praten wat over zijn tactiek en gaan over naar de volgende oefening.

Gewoon…

Nu moet hij 10 plaatjes in zijn hoofd opslaan, de visuele test. Terwijl hij hiervoor een minuut de tijd krijgt, check ik even iets op mijn telefoon. Bij het opschrijven heeft hij alles goed. Verheugd roep ik uit: “Hoe krijg je dát voor elkaar!”. Zijn antwoord: “Gewoon, ik had ze op mijn been geschreven”. Lang leve de korte broeken, hij glimlacht trots van oor tot oor. Deze suffe juf zat niet op te letten en hij greep zijn kans. Het is net de echte wereld… “Maar…”, zei hij “ik wist de meeste echt uit mijn hoofd, want als ik al omlaag wilde kijken schoot het woord me toch al te binnen”. Vooruit dan maar, lach ik.

Dondersteen

Test 3 is wat ingewikkelder: hij krijgt 10 losse papiertjes, en op elk woord moet hij een woord opschrijven, het woord onthouden en het briefje omdraaien. Nu wordt het interessant, want ik zie dat hij telkens het woord in spiegelbeeld opschrijft, op zich al knap voor zijn leeftijd… zorgvuldig legt hij de omgedraaide briefjes náást elkaar voor zich, in plaats van óp elkaar.

Terwijl ik doorga met de woordjes, schiet er van alles door mijn hoofd: hij gaat weer vals spelen, hij kan het straks door de achterkant van het blaadje heen lezen, wat een dondersteen, maar wat is hij creatief, wat zal ik doen…?

“Ja, maar…!”

Ik doe net of mijn neus bloedt, en na het tiende woordje pak ik met een blije glimlach al zijn briefjes bij me: “Nou, ga maar opschrijven wat je nog weet!”.
Hij kijkt me geschrokken aan… En ik zeg: “Ja, ik wil eerst even kijken hoe je het kunt zónder te smokkelen”. Hij trekt zijn wenkbrauwen op en zegt quasi verbaasd: “Ja maar hoe kan ik nou die briefjes nou lezen als ze omgedraaid liggen? Dan staan ze toch achterstevoren?”. Wat een acteur! “Volgens mij heb jij daarom net alles in spiegelbeeld geschreven”.
”Oh, zag je dat” zegt hij betrapt.
“Joh, probeer het eerst even zonder, dan kan ik ze altijd nog terugleggen!”.
Verrassend genoeg komt hij nog een heel eind, en met de briefjes erbij haalt hij zelfs de 10.

Áls je het doet…

Waarom was ik nou niet strenger? Dat was een bewuste keuze. Ik wil hem zelf laten nadenken en ontdekken. Hij moet ervaren wat de gevolgen van zijn acties zijn. Als je dan toch wilt afkijken/smokkelen, weet dan dat je een risico neemt… de leraar kan erachter komen, en dan heb je niks meer. Zorg dus dat je ook zónder briefjes etc al een eind komt! Daar moest hij wel om lachen.

De laatste oefening

We gaan verder met de vierde oefening. En ook hier geeft hij zijn eigen draai eraan. Hij moet weer woordjes op briefjes schrijven en heeft daar blijkbaar niet zo’n zin in, want hij vraagt: “Mag ik ze ook vouwen?”. “Ja hoor,” roep ik vrolijk, “wat jij wilt!”.

Ik begin te lezen: “Hond……” en hij begint vol vlijt een hond te vouwen, dit kan nog lang gaan duren. Ik besluit geen rekening met zijn tempo te houden en ga verder met het volgende woord. “Brood….” Terwijl hij zijn hond nog afmaakt, roept hij: “wacht even…”.
Maar ik ga verder: “Tafel….”.
Onverstoord gaat hij door met zijn hond, en begint vervolgens aan de tafel.
Als een gek vouwt hij verder, en als ik bij het 10^e woord ben, heeft hij toch zeker 6 dingen gevouwen. Ik hoop dat hij ontdekt dat het wel leuk is om je eigen manier te verzinnen, maar dat je soms toch ook rekening moet houden met de opdracht… want ik paste mijn tempo niet aan. Terwijl ik zijn 6 vouwwerkjes verberg, laat ik hem de woorden opschrijven. Hij heeft ze wél alle zes! Door er zo intensief mee aan de slag te zijn gegaan, heeft hij ze wel goed in zijn hoofd geprent. Alleen de vier dingen die hij niet gevouwen had vanwege het tijdgebrek, had hij niet onthouden.

Hoe dan wél?

De rest van de les praten we en oefenen we hóe je dan dingen in je hoofd krijgt. De creativiteit die deze jongen toonde rond het spieken en vouwen, die kan hij ook prima inzetten bij het zoeken naar leuke manieren om dingen te onthouden.

We spelen nog het spel Schatgravers, en daar komen de volgende talenten van hem bovendrijven:

• fantasie
• levendig
• speels
• avontuurlijk
• beschermen

Stuk voor stuk zijn ze ook erg toepasselijk bij wat ik deze lessen bij hem gezien heb.

Ik vraag hem: “Hoe kun je deze 5 talenten nou inzetten, als je naar de brugklas gaat?” Hij kan het allemaal prima benoemen. En ik heb er alle vertrouwen in dat dit hem gaat lukken!

Wil je weten over de training Ik leer leren? Kijk dan op hier voor info over ‘Ik leer leren’ in Hoofddorp of op de landelijke site www.ikleerleren.nl voor een trainer bij jou in de buurt! Wil je met mij sparren of het bij je kind past? Boek dan gewoon een gratis kennismakingsgesprek in van 30 minuten. Dat doe je eenvoudig via mijn online agenda op deze pagina.