Je doet wat voor je kind…

Je doet wat voor je kind…

Het begon in januari: de dag dat de verkoop startte voor kaartjes voor Harry Styles. Onze 15-jarige dochter moest en zou erbij zijn, maar het was in een half uur uitverkocht. Helaas… Troostend zei ik vol vertrouwen: we vinden tegen die tijd wel iets.

Ze is helemaal weg van deze zanger en de andere ex-bandleden van One Direction, ongeveer zo heftig als ik het vroeger had met George Michael. Maar dan nu met de huidige middelen: internet, video’s, appgroepjes onderling met andere fans, wereldwijde contacten, terwijl ik vroeger alleen de Hitkrant en de radio had, en de fanclubdag in Best.

“Mamaaaaa ik ben erdoor!”

De maanden gingen voorbij, ze ging naar meer concerten en we raakten steeds meer thuis in Ticketswap, een veilige manier van kaartjes overkopen. Dan komt er een pop-up op je scherm van iemand die iets aanbiedt en moet je heel snel reageren, anders heeft een ander het kaartje al.

In mei kwam er een gil uit haar kamer: “Mamaaaaa, ik ben erdoor, ik kan afrekenen!! Wil je helpen overmaken?” en zo gezegd zo gedaan. Ze was zó blij en uitgelaten en we dansten samen door de kamer. Het is gewoon gelukt! Toen keek ze eens goed wat ze eigenlijk gekocht had, want daar heb je bij het reageren via Ticketswap geen tijd voor: kaartjes voor Harry Styles in Duitsland. Oeps! “Dan kan ik toch met de trein?” “Ja maar dan zitten we in Italië, dan kun je niet ‘even’ naar Duitsland. Je zult ze weer moeten verkopen en iets zoeken dat dichterbij is…”

Diepe zucht.

“OK maar ik hou ze nog even, gewoon voor het gevoel dat ik in elk geval kaartjes heb”.

De tijd ging dringen

En zo kwamen de concerten dichterbij, nog steeds zonder tickets. Donderdagavond zou hij in Antwerpen optreden, en zaterdag in Amsterdam. Woensdagavond vroeg ze op serieuze toon: “Ik wil toch iets vragen aan jullie, en niet meteen ‘nee’ zeggen… Is er écht geen manier dat ik naar Duitsland kan?”. Helaas pindakaas. Ik zie haar echt niet in haar eentje in een vreemde Duitse stad een nachttrein naar Italië nemen. Verdrietig ging ze naar haar kamer. Ik voelde met haar mee, al moet ze ook leren omgaan met teleurstellingen… Ik wilde haar zo graag helpen.

Via Ticketswap loopt het altijd storm in de aanloop naar een concert: elke paar minuten bood iemand een kaartje aan, maar telkens als je dan reageerde, stond er ‘helaas, iemand anders is aan het afrekenen’. Die donderdag deed ik met haar mee en raakte ik zelf bezeten: wat als ik nou continu op mijn telefoon ga tikken, nog vóór de pop-up komt, dan ben ik de eerste. Ik hield het een half uur vol en kwam er wel wat verder mee, maar kreeg vooral een lamme vinger en mijn telefoon raakte oververhit.

“Ik ben haar moeder, hoe weet ik dat dit echt is?”

Donderdagmiddag appte ze me op werk: “Mag ik het via Marktplaats kopen? Iemand heeft al ‘ja’ gezegd voor Antwerpen vanavond!”. Ik had haar altijd verteld dat Marktplaats niet betrouwbaar is voor kaartjes. Straks hebben ze het digitaal aan 5 mensen verkocht en staan er 4 voor niets bij de ingang. “Stuur me de advertentie eens?”, appte ik terug. En ik ging chatten met de verkoper: “Hoe weet ik of dit echt is?”. En een mevrouw legde uit dat ze met haar dochter ging en dat ze een kaartje over hadden. Wat?! Dat is iemand uit mijn belevingswereld! Het was haar niet gelukt via Ticketswap, dus ze probeerde het maar zo. Een geschenk uit de hemel!

Binnen een kwartier zou ik een Zoom-afspraak hebben met een nieuwe coachklant, dus ik moest heel snel schakelen: ik kan haar niet naar Antwerpen brengen, ze moet met de trein, kan ze dat wel, en hoe komt ze bij dat Sportpaleis en hoe komt ze weer thuis…. En terwijl ik die zorgen met die andere moeder deelde, appte ze: “Ik kan haar wel in Breda van het station halen. En dan zit ze bij het concert naast ons”. Hoe lief is dat?! Ik moest op mijn buikgevoel vertrouwen dat dit wel goed zat. Dus ik stuurde onze dochter een berichtje: “Pak je spullen, neem over 20 minuten de bus naar Schiphol en de trein naar Breda, en dan word je daar opgehaald en mag je mee naar Antwerpen.”. Gelukkig was ze een paar weken terug al eens met de trein naar een fandag in Utrecht geweest, dus deze volgende stap moest ze aankunnen.

Tranen in mijn ogen

Nét op tijd was ik in mijn Zoom-afspraak alsof er niks aan de hand was en daarna rondde ik de afspraken van de middag af – ondertussen benieuwd of alles daar in het zuiden goed zou gaan. En dat ging het! Ik kreeg zelfs af en toe een appje van die andere moeder dat alles prima ging, dat ze binnen waren en al merch gekocht hadden.

We hadden afgesproken dat ik onze dochter na afloop weer zou halen, dus na het avondeten nam ik de auto naar Antwerpen en stond ik daar tussen de wachtende ouders buiten, terwijl we die meute gillende meisjes binnen hoorden boven de muziek uit. Ik kreeg tranen in mijn ogen van ontroering bij het horen van het gegil, wetende hoe intens ze hiernaar verlangd had en nu zat ze daar gewoon tussen al die andere fans. En ik voelde weer hoe ik me in dit soort situaties voelde als ik bij mijn idool was.

Na afloop vloog ik die andere moeder in de armen, wát lief was haar gebaar. Wat was ik haar dankbaar! Misschien had ze het ticket voor nog meer geld kunnen verkopen en dan had ze niet om hoeven rijden naar Breda. Wat zijn er toch lieve mensen op de wereld. En wat fijn dat onze dochter zo’n positief voorbeeld heeft meegemaakt. Die fans zijn onderling ook zo aardig. Zo is ze ooit door andere meisjes op sleeptouw genomen bij haar eerste concert waar ze alleen was en deed zij op haar beurt weer hetzelfde op een ander concert, met iemand die alleen was.

Hyperdepieper

In de auto op de terugweg was ze hyperdepieper, hard praten, zingen, ze hield niet op. Dat meisje dat zich al jaren terugtrekt op haar kamer, dat ons eigenlijk niet zoveel te vertellen heeft omdat we op een andere planeet leven, ze was nu zó ‘aan’! Ze was totaal niet bezig met het feit dat haar moeder speciaal voor haar naar Antwerpen was gereden en nu weer terug. Dat ik heel stoer door een wildvreemde wijk rondjes had gereden op zoek naar een parkeerplekje. Maar ik hield me in, dit is het puberbrein, dit is nu even belangrijk voor haar, dat bedankje komt later wel. Ze was nu zó in het hier en nu, weg van toetsen en cijfers en wereldse problemen.

“We hadden zulke mooie plekken! Ik zag hem rechtstreeks met mijn eyeballs! Niet via mijn telefoonscherm, maar hij kwam rechtstreeks op mijn eyeballs!”.

En zo rijdend in de donkere nacht kon ik intens meegenieten met deze stuiterbal…