Motivatie: een paar knoppen om aan te draaien

Motivatie: een paar knoppen om aan te draaien

“Ik heb gewoon geen motivatie”, verzucht een jongen van 15 in mijn praktijk.

“Ik wil echt wel over, want anders zit ik volgend jaar met nog jongere kinderen, ik ben nu al de oudste. En ik wil echt niet naar mavo, want ik weet welke opleiding ik hierna wil. Maar ik dóe gewoon niks. Geen huiswerk, ik doe niks bij toetsen”.

“Als je zo doorgaat, op deze manier, met deze manier van leren en van denken… hoe loopt het schooljaar dan verder, ga je dan over straks in juni?”

“Zeker niet nee!”

“En stel, je past een paar dingen aan, die ervoor zorgen dat je zéker overgaat. Welke dingen zouden dat dan zijn?”

“Opletten in de klas, huiswerk doen, toetsen voorbereiden…”

Wanneer had je nog wél motivatie?

Hij zit in 3 havo en de cijfers zijn tot nu toe niet denderend. Zijn sociale leven daarentegen wel. Hij heeft duidelijk niet genoeg motivatie, zoals hij al aangaf. Ik leg de roodgroene taartpunten 50-50 voor hem en vraag hem hoe ‘rood’ dit gebrek aan motivatie nu is. Hij draait nog meer blokjes naar rood.

“Wanneer had je nog wel motivatie?”

“Ja, in de brugklas, in het begin, toen was het zo.” En hij begint de rode blokken naar groen te draaien en zodra hij over die eerste maanden praat, verschijnt er een glimlach. Hij vertelt wat er in de jaren erna gebeurd is en stap voor stap wordt de taart weer zo rood als hij net lag.

“Hoe groen moet het minimaal voor je zijn met je motivatie, om dit jaar in elk geval wel over te kunnen gaan? Want je hoeft ook geen enorm gemotiveerde nerd te worden, toch?”

Hij lacht. “Echt niet!” en draait een paar blokjes naar groen. “Zo is genoeg. Want ik kán het gewoon, ik dóe het alleen niet.”

We bespreken hoe zijn leven eruit ziet, met die paar blokjes die nu ook groen zijn. “Dus eigenlijk hoef je maar een klein beetje aan een paar knopjes te draaien, en dan lukt het?”

“Ja precies, ik had eigenlijk zelfs vwo-advies op de basisschool, ik ben heel slim.”

Misschien af en toe een half uurtje?

Ik vraag hem wanneer hij zijn volgende toets heeft. Hij pakt zijn telefoon en kijkt in zijn rooster. “Duits, vlak na de herfstvakantie. Maar ik ga echt niet leren hoor, in de vakantie!“

“Wat moet je doen, voor Duits, wat staat er?”

“Woordjes en grammatica”

“Snap je de grammatica?”

“Ja”

Ik teken 7 vakjes op mijn whiteboard, een voor elke dag in de herfstvakantie. “Je hoeft natuurlijk niet de héle vakantie élke dag woordjes te gaan leren. Maar misschien af en toe een half uurtje?”

Even ben ik bang dat ik teveel aan het pushen ben. Ik ben zijn moeder niet. Maar nee, na een korte stilte hoor ik:

“Ja, eigenlijk kan dat best, hoeveel tijd kost dat nou helemaal op een hele dag? Dan kan ik nog genoeg andere leuke dingen doen. Het valt eigenlijk best mee”

“Precies ja! Juist omdat jij zo makkelijk leert, ben je er zo mee klaar en voor je het weet haal je gewoon een lekkere voldoende binnen.”

Opeens is het weer meer behapbaar

Een paar dagen na deze sessie mailt zijn moeder: “Hij was echt zó enthousiast na het gesprek, dank je wel!”

En ik begin terug te denken: wat maakte dit gesprek nou zo fijn voor deze jongen, die zonder motivatie binnen was gekomen? Hij heeft weer even contact gemaakt met dat gevoel van motivatie dat er ooit wel was. En als je met dat oude positieve gevoel kijkt naar je huidige situatie, dan is er al iets veranderd. Daarbij besefte hij opeens ook dat hij echt niet véél hoeft te veranderen, gewoon een beetje aan een paar knoppen draaien. En dan hou je gewoon je leuke leven naast school. Door het zo behapbaar voor zich te zien, was het geen onoverkomelijk probleem meer.

Soms moeten ze dit gewoon even beseffen. Eerst hun hart luchten, hoe stom en saai het allemaal is, en dan ontdekken dat ze er zelf best wel invloed op hebben. Wil je dat ik ook zo’n gesprek met je kind voer? Stuur me dan een mailtje of plan een gratis kennismakingsgesprek in via mijn online agenda.