Supermoeder op vakantie

Op de camping waar we waren, liep een moeder rond die ik in gedachten meteen in het hokje ‘Supermoeder’ had gestopt: al-tijd als ik haar zag, was ze de blijheid zelve, of ze nu haar zoontjes (die ze Garnaal 1 en Garnaal 2 noemde) onder de douche deed, of uuuuurenlang Dolfje Weerwolfje voorlas aan het zwembad – met de leukste stemmetjes, of ’s avonds bij de live muziek innig verstrengeld tegen haar man aan stond te wiegen… Met opgeheven hoofd en een stralende glimlach van oor tot oor liep ze altijd over het terrein.

Nu – Even – Niet

Eigenlijk was het puur vanuit jaloezie, hoe ik naar haar keek: iemand die het altijd zó fijn had, terwijl er voor mij op vakantie toch genoeg momenten waren dat ik dacht (en soms niet alleen ‘dacht’): “Nu – Even – Niet!”. Tijdens die drie weken met z’n vieren in een tent, met kinderen die pas om 23:00 gingen slapen, moest ik mijn momenten van me-time goed bewaken. Zeker met onze dochter, die nog niet zo makkelijk vriendinnen maakt en de hele dag om ons heen hing met de 3 vragen: Wil je Uno spelen? Ga je mee zwemmen? Mag ik een ijsje? En dat een paar keer per dag. Had die Supermoeder dan geen behoefte aan tijd voor zichzelf?

Vriendinnetjes zoeken?

En natuurlijk deden we ons best om het voor onze dochter ook leuk te houden. We hebben de volgende middelen ingezet, vaak met succes:

• om en om tijd met haar doorbrengen zodat de ander even rust heeft
• haar aanmoedigen naar de animatie te gaan, waar ze dan ook wel weer leuke contacten vond
• haar begeleiden in het contact maken met andere meisjes (lees: koppelen)
• leuke uitstapjes maken
• speciale momenten met haar creëren, met de spelletjes die zij uitkiest
• het vervelen negeren: meestal ontstaat er uit verveling ook weer iets moois en creatiefs

Het blijft een worsteling, het ene kind heeft makkelijker aansluiting dan het andere. Maar… elk jaar wordt het weer makkelijker, merk ik! Ze heeft nu in elk geval af en toe vriendinnetjes gehad, die helaas dan binnen een paar dagen alweer van de camping vertrokken. Maar genoeg om haar zelfvertrouwen te sterken, want als ik vraag hoe ze vriendinnetjes maakt, zegt ze trots: “Ik zoek geen vriendinnetjes, ik word gevraagd“. Heerlijk staaltje ‘omdenken’!

Ik zoek geen vriendinnetjes, ik word gevraagd

Hoe het de Supermoeder verging

Op een avond hoorde ik een kind in een tent huilen, heel lang. Ik had medelijden met de ouders die daar met hun oren bovenop zaten, en het niet stil kregen. Gelukkig hebben we die fase gehad, dacht ik opgelucht. Toen ik naar het toiletgebouw liep, hoorde ik dat het gehuil uit de tent van de door mij bestempelde ‘Supermoeder’ kwam. Nog meer opluchting: zelfs blije supermoeders hebben wel eens krijsende kinderen die ze niet stil krijgen. Maar toen ik langs het terras liep, werd het nog erger: ik zag de Supermoeder en haar man met een kopje koffie zitten keuvelen. Hee, dit klopt niet, dacht ik, dan zijn hun kinderen alleen. Ik waarschuwde ze dat er een kindje in hun tent aan het huilen was. Oeps, ze rende er snel heen.

Contact – van moeder tot moeder…

En opeens keek ik niet meer naar haar als supermoeder, maar gewoon een moeder zoals jij en ik: iemand die gewoon heel erg haar best doet in de vakantie om het voor iedereen en haarzelf leuk te houden. En die op deze avond misschien even een inschattingsfout had gemaakt met haar man. De volgende ochtend spraken we bij de wastafels nog even over het voorval en hoe het was afgelopen. Gewoon van moeder tot moeder, zonder oordeel. En het voelde voor mij zoveel beter: met mijn stempel ‘Supermoeder’ had ik haar onnodig groter gemaakt en daarmee mezelf kleiner. En eigenlijk stelde ik mij nú pas open voor echt contact, omdat ze nu een mens van vlees en bloed was – een moeder die ook nog eens zoveel leuke dingen met haar kinderen deed.

En… mocht je dit zelf ooit lezen, ‘Supermoeder’: je bent leuk en inspirerend, bedankt voor deze wijze les! Geef maar een dikke knuffel aan je twee garnalen…