Mijn eerste passie…

Mijn eerste passie…

Twee van mijn eerste en grootste passies zijn in mijn puberteit ontstaan en heb ik daarna hartstochtelijk volgehouden: mijn liefde voor Italië en die voor de muziek van George Michael. Italië in die zin dat ik Italiaans ben gaan studeren, er zo vaak mogelijk heen ga en zelfs les geef aan mensen met dezelfde passie. Mijn passie voor de zanger had een nogal onstuimig begin, waarin ik obsessief al zijn platen en singletjes kocht, fanclubdagen bezocht en mijn muren en plafond volhing met posters uit de Hitkrant. Uiteindelijk hadden zijn fans wel een heel lange adem nodig, want die man bracht soms 10 jaar lang geen album uit. Niet gek dat zijn laatste album de naam ‘Patience’ kreeg…

En nu is het weer eerste kerstdag, de dag dat hij vijf jaar geleden overleed. Een paar weken terug las ik zijn biografie nog eens: hoe hij als verlegen dikke puber in de brugklas kwam te zitten naast die extraverte andere jongen. Hoe ze bevriend raakten, samen platen luisterden en op hun slaapkamers liedjes en dansjes oefenden. En dat terwijl hun vaders liever wilden dat ze hun tijd aan school besteedden.

Op hun 18^e waren ze wereldberoemd, ik las het nu als moeder en het gaf weer een heel andere lading. Wat een bizarre achtbaan waren die vier Wham-jaren, als kleine jongens in een snoepwinkel keken ze hun ogen uit bij hun eerste keer Top of the Pops van de BBC. Alles draaide om de buitenkant, het perfecte plaatje, terwijl hij op de achtergrond alles tot in de perfectie zelf wilde regelen.

Zelf was ik nooit fan van Wham trouwens, mijn liefde ontstond daarna. De geschiedenis herhaalt zich bij onze dochter, die nu met evenveel passie de ex-bandleden volgt van One Direction, ook van voor haar tijd. “De liedjes van toen vind ik niet zo leuk, echt zo boyband-achtig”, en zo voelt het voor mij ook. Overigens is het voor haar in deze moderne tijd veel gemakkelijker om contact met medefans te hebben en ‘nieuwe content’ te verzamelen, ze hoeft niet helemaal naar Best af te reizen zoals ik destijds…

Ik zocht laatst zijn mooiste nummers weer op en maakte er een playlist van. Bij elk liedje dacht ik terug aan de biografie: “Oh ja, dit schreef hij toen” of “Oh ja, toen speelde dat en dat”. Hij had natuurlijk die lange fase dat de hele wereld dacht dat hij homo was, of op zijn minst bi, terwijl hij zijn mond hield. Zijn grootste liefde was een verborgen relatie met een Braziliaan die uiteindelijk aan Aids overleed. En toen kwam die rare coming-out in een openbaar toilet, onze zoon moest erg hard lachen toen ik hem dat verhaal vertelde.

En toen waren daar die laatste jaren waarin hij alleen maar om rare dingen in de media kwam, botsingen, drugs, mannen op afwerkplekken. Terwijl wij fans alsmaar geduldig wachtten op een volgend album dat vast weer mooier en perfecter was dan het vorige. Maar helaas kwam er voortijdig een einde aan dat wachten, plots was daar dat bericht dat hij er niet meer was, op eerste kerstdag 2016. Dat jaar dat er meer grote namen uit de popwereld waren overleden.

Terwijl ik de afgelopen dagen zo wandelde met zijn playlist aan, voelde ik oprecht weer dat verdriet, het gemis dat er geen nieuwe muziek meer van deze stem komt. En er was ook melancholie om dat leven dat hij leidde, de strijd tussen het streven naar roem en zijn behoefte aan privacy, zijn perfectionisme en zijn onzekerheid, zijn hunkeren naar liefde en dan toch de behoefte om met vreemden de bosjes in te duiken. Zijn verdriet om zijn verloren liefdes, zijn overleden moeder. Zijn recentere nummer over haar broer, zijn oom die zelfmoord pleegde op de dag van zijn geboorte in 1963. In ‘My mother had a brother’ bezingt hij hoe die oom worstelde met zijn homoseksualiteit, en hoeveel jaar de zanger zelf heeft verloren met het ontkennen ervan:

My mother had a brother
Same desire, different time
Seems the empty spaces tortured him
Until he took his own life

I don’t know why I waited so long for love
I just don’t know what I was thinking of
All that wasted time

Laatst sprak ik een 15-jarig meisje in mijn praktijk dat regelmatig last heeft van sombere gevoelens, zich niet altijd thuis voelt tussen de mensen om zich heen. Alleen in de muziek kon ze haar ei goed kwijt. We bespraken de artiesten die ze volgt en concludeerden dat de mooiste muziek vaak komt van mensen die ook zulke diepe en heftige emoties voelen. Op een soort van prettige manier gaf het haar ook weer troost en hoop…  Samen onderzochten we hoe ze hier nog meer mee kon doen.

Voor mij zal Kerstmis altijd wel aan George Michael verbonden blijven. En dan zeker niet vanwege dat nummer dat Sky Radio al sinds september afspeelt… Doe mij dan maar dit minder bekende kerstnummer: