Schooladvies: hoe hoger hoe beter?

Soms kun je zo in de rats zitten ergens over… en dan denk je achteraf ‘Waarom eigenlijk?’: toen ik erachter kwam dat de school van onze kinderen de ‘oktobergrens’ nog hoog houdt, ben ik een paar jaar bezorgd geweest om onze novemberdochter: wilden ze haar écht nog een jaar laten kleuteren?

Maar weet je… achteraf was het prima! Ze was lekker stevig en weerbaar toen ze eenmaal naar groep 3 ging en heeft uiteindelijk in groep 5 weer een groep overgeslagen… je kunt blijkbaar gewoon van te voren inschatten hoe iets gaat lopen. Maar zorgen maken kunnen we ons des te meer!

Cito-scores

Bij onze oudste had ik al een paar jaar de tweestrijd: ga ik hier heel hard aan trekken of laat ik hem lekker doen waar hij zin in heeft? Een goed stel hersens, maar interesses die heel ergens anders lagen dan bij dat wat hem in de klas voorgeschoteld werd. Dus veel van zijn Cito-scores boemelen al jaren rond de IV  (voor de niet-kenners: I is het hoogst, IV is het 1-na-laagst).

Onbewuste verwachtingen

Je kunt het ontkennen, je kunt het afkeuren, maar veel ouders hebben toch een bepaald verwachtingspatroon hoe hun kind het op school gaat doen: we hebben allebei gestudeerd en de kinderen zijn slim, dus dan gaan ze toch vanzelf in onze voetsporen? Dat was dus de tweestrijd bij mij: moet ik mijn eigen idealen na gaan streven en dagelijks gaan oefenen op spelling, woordenschat en begrijpend lezen – ook als het hem niet interesseert? Ik heb vriendinnen die dat wel doen. Toch heb ik een paar jaar geleden bewust de keuze gemaakt om het los te laten. Hij komt er wel, linksom of rechtsom, ik ken genoeg mensen met een lagere opleiding die het inmiddels verder geschopt hebben dan ikzelf. En dat slimme, dat komt er dan wel op een andere manier uit.

Voorlopig schooladvies

Tot hij in groep 7 kwam… en het voorlopig schooladvies dreigde te komen. Opeens kreeg ik het weer op mijn heupen… hij zal toch geen VMBO-advies krijgen? Waar komt dat vandaan? Het gevoel is “oud”, het komt bij de generatie voor ons vandaan. Waarom ‘moet’ je een zo hoog mogelijke opleiding nastreven? Ik herken de stemmetjes in mijn hoofd, het zijn mijn ouders die meepraten. Voor hen gold: hoe hoger hoe beter, hoe succesvoller, of wat dan ook. Of op zijn minst: als je het kúnt, moet je niet voor minder gaan.

Het wordt al ingewikkeld genoeg

Gedurende het schooljaar verandert mijn mening, stap voor stap. Ik raak eraan gewend, met allemaal IV’en  en één I-score is de kans toch reëel dat het VMBO gaat worden. Op een dag spreek ik in de bar van het zwembad een andere moeder, die praat over haar dochter in groep 7: “Als ze VMBO/Havo-advies krijgt, zal ik erop aansturen dat ze VMBO gaat doen. Ik weet nog precies van mezelf hoe dat gaat als je 12-13 bent, het leven is al ingewikkeld genoeg als puber. En Havo is gewoon heel pittig, ik wil dat ze een leuke tijd heeft”.

Hij komt er wel

Wow. Mijn wereldbeeld van oude stemmetjes heeft weer een schopje in een andere richting gekregen. Wat is dat toch fijn, om af en toe eens een geheel andere mening te horen! Ik denk aan onze zoon, straks in de brugklas, opeens bakken vol huiswerk, geen tijd meer om te gamen, nieuwe leraren, plannen en organiseren. Ik denk aan alle pubers die bij mij komen voor de training “Ik leer leren”. En ik voel nóg meer dat alles prima is. Linksom of rechtsom, hij komt er wel: precies wat ik al een paar jaar dacht. Het belangrijkste vind ik dat een kind doet wat het leuk en interessant vindt. Dat maakt leren en werken zoveel fijner!

“Jullie gaan zeker in protest?”

Langzaam maar zeker nadert het moment: we gaan het horen. Mijn moeder vindt het nog spannender dan ik. “Als het VMBO wordt, gaan jullie als ouders zeker in protest?” mijn broek zakt af… Zo wíl ik niet zijn en zo bén ik niet. Ik ben inmiddels zover, dat ik alles prima vind. De meester kan toch het beste inschatten hoe hij op school is en wat goed voor hem is. En het blijft altijd een momentopname, wie weet hoe onze zoon over 1-2 jaar is?

Tenslotte…

En zo geschiedde… het oordeel is geveld, het schooladvies is binnen. Wat het geworden is?
Dat maakt niet uit, zover was ik inmiddels al. Het was voor mij een leerzame periode, waarin ik vooral leerde afrekenen met al die stemmetjes uit het verleden.