Ze is het spuugzat, dat geruzie over huiswerk

Ze is het spuugzat, dat geruzie over huiswerk

Daar zit ze dan tegenover me, terwijl ze vertelt over haar 17-jarige zoon, 6^e klas. Met geen stok aan het werk te krijgen. Alsmaar ruzie thuis. Elke dag moet ze weer controleren of hij zijn huiswerk gedaan heeft, of er nog toetsen of examens aankomen. Ze is het spuugzat wordt er gek van, en ze staat er nog alleen voor ook. Ik voel haar spanning helemaal aan de overkant van de 1,5-metertafel.

Het gaat al sinds de brugklas zo, vertelt ze. Ze heeft hem altijd moeten helpen. Misschien is hij daarom juist achterover gaan hangen… Zo’n intelligente jongen, en dan toch alsmaar vijfjes en zesjes. “Waarom zou je dan nu stoppen met helpen,” vraag ik uitdagend, “Je houdt het al zo lang vol en hij is er al bijna”. Maar ze is het echt he-le-maal zat.

“Hij heeft echt geen zin”

Ik ben wel nieuwsgierig naar deze jongen. Een week later is het zover: hij komt ook langs. Ze heeft me die ochtend nog geappt dat hij echt geen zin heeft. Des te groter mijn glimlach als hij toch binnenkomt…

Om het ijs te breken, zeg ik meteen: “Wat fijn dat je tóch gekomen bent. Volgens mij moet ik helemaal niet met jou praten, maar met je moeder”.

“Precies,” zegt hij. Ik zie zijn schouders opgelucht zakken. “Ik ga heus wel slagen. Ze moet zich er gewoon niet zo mee bemoeien.”

Hij is het trouwens ook spuugzat, hoe het thuis gaat. Dat is alvast een opening.

Samen onderzoeken we hoe hij leert. En welke vakken hem goed af gaan, welke vakken minder.

De weg

Ik teken een weg op het bord, een ‘gouwe ouwe’ als het om pubers en motivatie gaat: “Deze weg is de weg waar je nu op zit, hoe je nu omgaat met leren, met plannen, de cijfers die je nu haalt. Waar gaat de weg naartoe? Ga je slagen?”

Dat wel, denkt hij. Maar het is wel een weg met veel gedoe thuis.

Dan teken ik een zijweg aan de weg: “Stel dat hier een zijweg is, die leidt tot slagen én een betere sfeer. Dat jij meer je gang kunt gaan, en kunt laten zien dat je het zelf kan, en dat ze je vertrouwt en dat er minder ruzie is?”

Ja, dat wil hij wel. Maar dat zal toch nooit gebeuren, voegt hij somber toe.

“Precies, ze vertrouwt het nog niet. En zeg eens eerlijk, zou het goed gaan, als je nu opeens alle vrijheid kreeg?”

“Eeeh niet bij alle vakken nee…”

“Ah! Misschien kan je moeder het ook stap voor stap loslaten. Stap voor stap die zijweg op. Bij welke vakken zou je het wel alleen kunnen?”

Die weet hij zo op te noemen.

“En bij welke vakken is het toch wel handig dat ze soms zo zeurt?”

Die weet hij ook wel.

Maak een deal met je moeder

“Misschien kun je eens een voorstel doen, een dealtje maken? Je kunt bijvoorbeeld zeggen:
‘Als jij me nou met het gewone huiswerk met rust laat, en alleen bij toetsen en examens checkt of ik goed bezig ben’.
Hoe zou dat zijn?”

“Ja dat lijkt me heel fijn. Zij weet ook niet welk huiswerk wel en niet belangrijk is. Ik kan heus wel eens dingen skippen die ze toch niet gaan overhoren op school”.

“Nou dan heb je toch wel een paar scenario’s die jullie thuis kunnen bespreken, toch?”

En daar vertrekt hij weer…

Tenslotte

Ik heb de moeder nog wat tips gestuurd over het belang van erkenning geven, leiding geven, keuzes geven… en loslaten. Ze zou het een tijdje proberen en contact opnemen als het nodig was. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord. Eind goed al goed.

Heb jij dit gedoe ook thuis en wil je eens met me sparren? Je kunt altijd vrijblijvend een kennismakingsgesprek met me inplannen, via mijn online agenda.