Aan het begin van het nieuwe schooljaar is het een mooi moment om eens te bedenken: wat moet jij als ouder met Magister? Net zoals je je kind (misschien) richtlijnen hebt gegeven over het gebruik van de telefoon of bepaalde games en apps. Hoe ga je zelf zorgen dat je een beetje maat houdt?
Wist je dat er legio ouders zijn die zelden of nooit in Magister kijken? Ik vind het altijd verrassend verfrissend als ik dit soort discussies op social media lees. Er zijn dus echt ouders die vanaf het begin zeggen: “Nee hoor, daar ga ik niet in kijken, dat laat ik bij mijn kind”. Daar zit ik niet bij trouwens. Ik heb zelf zes jaar lang mee gegluurd of ik er een moest wekken, of er al nieuwe cijfers op stonden en of er nog een toets aan kwam. En ook de ouders in mijn praktijk zijn vaak al meer dan gemiddeld bezorgd over hun kind en school. Dus mijn blik op ‘wat ouders doen’ is sowieso al wat gekleurd.
Waarom kijken we in Magister?
Er zijn een aantal redenen waarom ouders meekijken, en dan spreek ik ook uit eigen ervaring.
Ten eerste is het wel handig als je het rooster ziet. Dat je kunt checken of je kind zich aan het verslapen is, of dat het die dag het eerste uur vrij heeft. Of als je afspraken voor je kind of het gezin maakt. In die app kun je tenminste zien op welke middag je kind vrij is. Of dat je weet hoe laat je je kind ongeveer thuis kan verwachten na school.
Naast het rooster is Magister natuurlijk handig om te zien of je kind nog huiswerk heeft. Of dat er toetsen aankomen. Om te checken of ‘Nee hoor ik heb niks voor morgen’, wel echt klopt. Niet alle kinderen bezitten het vermogen om structureel een weekje vooruit te kijken.
Een derde reden waarom ouders het checken zijn de meldingen rondom gedrag: te laat, absent, huiswerk niet in orde, spullen vergeten. Alles wordt geregistreerd en alles is terug te vinden voor ouders.
En tenslotte is het best menselijk om nieuwsgierig te zijn. Ik was vaak wel benieuwd of er een nieuw cijfer op stond. Zeker als ik zelf hard had meegewerkt om de stof in het hoofd van ons kind te krijgen. Dan was het tenslotte ook een beetje mijn cijfer…
Hoe is het voor je kind?
Over het algemeen vinden kinderen het helemaal niet leuk. Je kijkt toch over hun schouders mee, en dan nog stiekem ook. Vroeger konden we zelf nog wegkomen met een laag cijfer, je hoeft niet alles thuis te vertellen. Maar nu weten je ouders het al eerder dan jij zelf. Een jongen zei een keer: “Mijn moeder appte me tijdens Frans dat mijn onvoldoende voor wiskunde in Magister stond”. Dat was nog in de tijd dat je nog met je kind kon appen tijdens de les. Gelukkig is dat alvast minder makkelijk met het telefoonverbod!
En natuurlijk als je geen zin hebt om die Franse woordjes te gaan leren voor morgen. Je steekt liever je kop in het zand. Dan is het niet fijn als je vader je vanaf z’n werk appt: “Eerst die toets leren, dan gamen”. Je ouders worden opeens je geweten…
Waarom kun je het beter niet doen?
Behalve dat het ‘niet leuk’ is voor je kind, is het ook gewoon niet goed op de langere termijn. Uiteindelijk wil je van je kind een zelfstandig wezen maken. Iemand die vooruit leert kijken, iemand die onderuit gaat en daarvan leert. Iemand die de boel zelf onder controle houdt. Niet omdat het moet, maar omdat hij of zij ontdekt heeft dat alles dan vaak prettiger gaat.
Als jij die functie overneemt en de boel blijft bewaken, dan ontneem je je kind die leerervaringen. En dan gebeurt precies wat je juist niet wilt: je kind wordt niet zelfstandig en je moet blijven zeuren dat hij of zij aan het werk moet. Terwijl je dat patroon misschien wel zelf hebt laten ontstaan. Wat ook kan gebeuren, is dat je kind faalangstig wordt: het zet geen stappen zonder jouw aanmoediging, dus leert ook niet om zelfstandig stappen te zetten, risico’s te nemen, ‘op z’n bek gaan’ en weer opkrabbelen. In zo’n situatie kunnen kinderen in de vermijding schieten of snel paniekaanvallen krijgen als het lastig of veel wordt.
Ja maar, als ik níet in Magister kijk…
Natuurlijk speelt hier de angst mee dat je kind een loopje met je neemt, als jij er niet zo bovenop zit. En die kans is groot. Zeker bij de jongere puber die het allemaal nog moet ontdekken en nog veel meer achter z’n impulsen aanloopt. Mijn advies ook niet om je kind vanaf de brugklas compleet los te laten. Net zoals je je kind geen telefoon geeft in groep 7 of 8 en dan helemaal niet vertelt hoe je met dingen om moet gaan. Dan kijk je ook nog even mee of je kind niet op verkeerde sites komt. Of met enge mensen gaat chatten, of tot diep in de nacht op dat ding zit.
Zo is er ook een ‘basishygiene‘ voor het omgaan met zaken van school: elke middag of avond even checken wat er voor morgen op het programma staat, wat er de komende dagen speelt, of er nog grote dingen aankomen. Dit is een vaardigheid en een gewoonte die kinderen moeten leren, stap voor stap. Als ouder help je daarbij, net als toen je bij het leren fietsen een tijdje mee holde, voor het geval dat.
Wat kun je dan wél doen?
Kijk een tijdje mee met je kind, als je denkt dat dat nodig is. Dus niet op jouw telefoon, maar op die van je kind. Zeker in de brugklas, of op een nieuwe school, dan is het wennen aan nieuwe tools. Wat staat waar? Waar vind je dit, waar vind je dat? Met telefoon, tablet of laptop van je kind, vraag je je kind om het aan jou te laten zien. Desnoods zoek je het de eerste keer samen uit, maar de dag erna moet je kind het aan jou kunnen laten zien. Er zijn scholen waar het heel chaotisch begint: je rooster staat in app X, je huiswerk in app Y, je toetsen in Excel Z. Allemaal met een andere inlogcode. Logisch dat het in het begin overwhelming kan zijn. Maar je zult zien, vaak heeft je kind het nog sneller door dan jij.
Na een tijdje (paar dagen/weken) meekijken, ga je het wat meer loslaten. Misschien nog wat meer steekproefsgewijs meekijken. Leg ook uit waarom je dit doet en dat je doel is om het helemaal los te laten. Zo groeit jouw vertrouwen en groeit ook het zelfvertrouwen van je kind.
Het fijne is dat er dan uiteindelijk ook minder ‘zeurgesprekken’ zijn over school. En als de gesprekken over leukere dingen gaan, versterkt dat ook jullie band. En dat maakt weer dat je kind ook niet moeilijk of stiekem zal doen als het een keer minder gaat. Dat is het leuke van je ouderrol als je pubers groter worden. Je hoeft het niet meer allemaal te managen, je hoeft alleen maar met je kind te evalueren hoe iets is gegaan en wat er volgende keer misschien anders kan.
