Vlogs en games… je kind in de virtuele wereld

Vloekend schalt die bekende stem weer door de kamer. Kan die jongen niet normaal praten? denk ik geërgerd.

Maar nee, die jongen bindt miljoenen jonge kijkers aan zich met zijn taalgebruik. Waaronder mijn zoon: die kijkt de laatste tijd steeds meer vlogs (video blogs) op Youtube: over Minecraft en over de wereld van grote jongens, die zo spannend is voor opgroeiende jongens. Hij gaat er helemaal in op en heeft nergens anders meer oog voor. Toen hij van zijn ouders een half uur beeldschermtijd per dag kreeg, stortte zijn wereld in, véél te kort. Maar als we hem vrij spel geven, hangt hij ook echt urenlang boven zo’n beeldschermpje.

Informatie overload

En wat is er veel te doen online. Hij zegt het zelf: als ik Enzo wil volgen, en Milan, en die, en die, dan ben ik dus al 2 uur per dag kwijt. En dan heb ik nog niet eens echte games gedaan, want Minecraft, Hay Day en Clash of Clans moet ik ook dagelijks bijwerken. Dit kind komt voor het eerst in aanraking met de informatie overload waar we allemaal dagelijks mee te maken hebben (en de spelletjes die zo ingericht zijn dat je dingen móet bijhouden): het aanbod is zó groot, tot hoever red je het met zelfdiscipline? Wij volwassenen vinden dat al een klus!

Niet goed genoeg

Hoe kan ik hier helpen? Is het wel een probleem? En voor wie is het dan een probleem? Eigenlijk niet voor hemzelf… Hij heeft totaal geen probleem met zijn hobby, het maakt hem juist blij. Het lastigste vindt hij het schuldgevoel richting zijn ouders. Het voelt of hij ze telkens teleurstelt als hij zo intens bezig is. Als hij het écht voor het zeggen had, zou hij alleen nog maar méér doen op dat vlak (en minder van al die andere dingen die wij zo belangrijk vinden). Maar de gezichten van zijn ouders maken hem soms verdrietig. Terwijl hij doet wat hij leuk vindt, voelt het of hij niet goed genoeg is…

Zijn wereld van vlogs en games

Ik besloot eens even in zijn belevingswereld te stappen, en vroeg wat hij zo leuk vond aan de vlogs. Zijn ogen begonnen te stralen en er verscheen een brede lach op zijn gezicht: nou, dan zie je dus al die clans en wie er online is, en Enzo, en Milan, en wat ze allemaal meemaken, en werelden met monsters en zombies…en het is ook echt zo grappig allemaal! Laatst ging hij met Dee naar…. En op school zeggen ze…. Zo vertelde hij honderduit. Ik genoot van zijn verhaal en was allang de draad kwijt.

Praten over zijn passie

Zo aandoenlijk, die passie in zijn ogen toen hij over zijn internethelden en games sprak. En wat vond hij het heerlijk om eens écht met mij te praten over de dingen die hij leuk vond. Zonder dat ik begon over die toets of over de Lego waar hij nooit mee speelt. Of over zijn zusje dat ook eens op de smartphone mag… hij gaf me vol enthousiasme een rondleiding in zijn belevingswereld.

Vlogs leerzaam?

Staan we eigenlijk wel eens stil met wat een kind opsteekt van al dat gamen en die vlogs, naast het vermaak? Volgens mij leren ze er enorm veel van: hoe je dingen leuk vertelt, hoe je met andere mensen praat, hoe je naar de wereld om je heen kijkt en details opmerkt. Die Enzo is een sympathieke vent met een positieve levensinstelling; hij praat niet alleen over dagelijkse dingen, maar ook over moeilijker dingen zoals de scheiding van z’n ouders of over pesten. En zo’n game als Minecraft, daarin leren ze slim spelen, samenwerken en creatief blokken bouwen. Het is mijn eigen beperkende blik als ik zeg: ‘Ga toch eens met échte Lego spelen’. Bovendien leren deze kinderen spelenderwijs hoe chatten gaat en het hele online sociale gebeuren eromheen. En tenslotte: ze zien een inspirerend voorbeeld van jonge mannen die met hun passie hun geld verdienen!

Afspraken maken over grenzen

Ik begin een interne zoektocht: ik ruik een kans! Dit is één grote oefening om keuzes te leren maken. Alles maar volgen omdat het zo leuk is, dat heeft consequenties (mopperende ouders, boze zus), bovendien heeft een dag maar zoveel uur, ergens ligt een grens. Wij moeten hem begeleiden in deze oefening, en hem dus een grens meegeven, die zó ligt, dat er voldoende tijd overblijft voor school, buitenspelen en slapen. In plaats van een grens als straf, geef ik hem een grens als hulp: hoeveel tijd heb je nu nodig om alles te zien wat je wilt zien? Stel, ik geef je X uur per dag, waarmee vul je die tijd dan? En wat laat je dus aan je voorbij gaan? Dat lijkt me een levensles die we als volwassenen ook kunnen gebruiken…

Afbeelding kind achter PC komt van Flickr/Kevin Jarrett