Pak je angst onder je arm en ga ervoor

Pak je angst onder je arm en ga ervoor

Ergens in het TV-programma Dreamschool sprak Lucia Rijker deze woorden tegen een jongere die niet naar de les wilde komen. “Pak je angst onder je armen en kom gewoon”. Ik heb dit citaat daarna nog vaak gebruikt in mijn praktijk. Dit is in mijn ogen vaak de essentie van omgaan met angsten.

“Zolang ik bang ben, kan ik het niet doen”

Te vaak denken we: als ik niet meer bang ben, ga ik het doen. Of: zolang ik bang ben, kan ik het niet doen. Of: andere mensen die het doen, die hebben geen angst, maar ik wel. Dat klopt gewoon niet: zoveel mensen hebben angst! Die hebben alleen wat eerder geleerd dat je over een hobbeltje heen moet om dingen aan te durven gaan.

Het geniepige van angsten is dat ze maken dat je iets niet meer doet. En dat het je in steeds grotere mate kan gaan beperken als je er niks aan doet. Ooit had ik een jongen van 14 in mijn praktijk, die een angst had ontwikkeld om door vreemden aangesproken te worden op straat. Dus zorgde hij ervoor dat hij zo min mogelijk op straat kwam. Hij wilde ook niet meer naar de supermarkt. Vervolgens wilde hij niet meer beneden komen als er visite was. En op het moment dat mijn hulp werd ingeschakeld, wilde hij zelfs niet meer met het gezin aan tafel eten: het idee dat ze hem vragen gingen stellen beangstigde hem al. Nadat ik een sessie met EFT met hem had gedaan, hoorde ik van zijn moeder dat hij een ijsje was gaan halen in de lokale ijswinkel. Een mijlpaal!

In dit voorbeeld las je hoe de angst stap voor stap uitbreidt naar meerdere gebieden. En soms heb je het als ouders niet eens door, tot je terugkijkt naar hoe het begon. Het is vreselijk moeilijk om je kind zo angstig te zien. Je natuurlijke neiging is om je kind te beschermen. Dan hoef je niet meer naar de supermarkt. En hoef je niet naar school als je die toets hebt. Of hoef je niet in je eentje naar boven. En mag je bij ons slapen. Het voelt ook niet of je een keuze hebt op zo’n moment: een kind met een paniekaanval wil je helpen. Bovendien kan een kind daar zeer dwingend in zijn, en is en legt het zo’n druk op de sfeer in huis dat het hele gezin eronder lijdt.

Buiten je comfortzone

Hoe kun je je kind uit zo’n spiraal krijgen? Ik leg het vaak uit met een cirkel op het whiteboard: je comfortzone. Daarin is alles ok en veilig. Een cirkel eromheen is de ‘stretch-zone’. Hoe meer je dingen nét buiten je comfortzone doet, hoe meer je comfortzone groeit. De binnenste cirkel wordt dan weer groter. Als je niks doet, lijkt het wel of je comfortzone steeds kleiner wordt, het omgekeerde.

Als je té spannende dingen moet doen (bijvoorbeeld van 100% thuiszitten ineens weer vol naar school), dan kom je in een cirkel nog meer buiten de stretch-zone: de stress-zone. Dat werkt ook averechts. De truc is dus om jezelf wel te blijven stretchen. Kleine stapjes buiten je comfortzone zetten. Met je angst onder je arm. Het gevoel van een spannende achtbaan waar je eigenlijk niet in durft, maar het toch doet. En dat je dan na de eerste rondjes denkt: wow! Ik durf het wel! Dit is eigenlijk best leuk! Dát zijn de momenten dat je comfortzone groeit.

Blijf dus als ouders van jonge kinderen kijken: hoe kan ik mijn kind wel laten stretchen, zónder het te laten stressen. En blijf het aan je puber uitleggen, hoe dat werkt met stretchen en je comfortzone. Pak je angst onder je arm en ga ervoor. Echte moed is niet dat je geen angst hebt, echte moed is dat je dingen doet, ondanks je angst.

Hoe gaat dat dan in de praktijk?

Een mooi praktisch voorbeeld zag ik laatst op LinkedIn voorbij komen. Een meisje van 10 had een vriendinnetje te logeren en ze hoorden ’s morgens vroeg beneden een tussendoor klepperen. Ze durfden niet naar beneden om hem dicht te doen, want misschien liepen daar wel enge mensen, dus ze gingen naar mama’s bed. De moeder legde uit dat de wind zorgde voor de bewegende deur, en dat ze elkaar konden steunen terwijl ze samen naar beneden zouden lopen. En zo is het ook gebeurd. Die moeder had gemakkelijk even zelf kunnen gaan. Of met ze mee kunnen lopen. Maar juist deze manier van uitleg geven, zelf laten doen én bemoedigend toespreken heeft voor deze meiden enorm versterkend gewerkt.