Wat voor rugzak dragen jouw ouders?

Ieder heeft zijn eigen verhaal, en die zijn niet altijd zorgeloos: ouders die zorg nodig hebben, ouders die ruzie maken, ouders die zijn weggelopen, ouders die er allang niet meer zijn, kinderen die breken met hun ouders. In al die verschillende verhalen voel ik ook verbinding. Diep van binnen willen we allemaal hetzelfde van onze ouders: dat ze er voor ons zijn, ons zien voor wie we zijn, en voor ons zorgen. Hoe groot we ook zijn. Een soort oerbehoefte, waar je misschien in je jonge jaren niet voldoende van gekregen hebt.

Je ouders blijven je ouders

Je hebt niet voor ze gekozen. En soms kun je niet (meer) goed met elkaar overweg. Of kijk je op ze neer en voel je je groter. Maar ze blijven je ouders. Je genen zijn voor de helft van je vader en voor de helft van je moeder. Een ouder buitensluiten betekent dat je eigenlijk een deel van jezelf buitensluit.
Wat een klus kan het soms zijn om met mildheid naar je ouders te kijken! Om te zien dat zij ook kind zijn geweest van hun ouders. Dat zij toen misschien ook niet altijd hebben gekregen waar ze behoefte aan hadden. Dat zij simpelweg niet anders kónden doen, omdat ze het anders wel gedaan hadden. En daar ben jij mooi klaar mee…

Rugzakjes doorgeven

Van generatie op generatie worden deze rugzakjes vol onvervulde verlangens en behoeften doorgegeven. Je oma kon er misschien niet zijn voor je moeder, waardoor je moeder met haar eigen sores rondliep toen ze jou kreeg. En dan zit jij nu met een deksel op je gevoelens, omdat je ze nooit hebt leren delen. Of ben je heel huiverig om relaties aan te gaan, omdat je niet gekwetst wilt worden. Of word je boos als iemand dichterbij komt. Of word je juist nooit boos, omdat je moeder daar vroeger niet tegen kon… die rugzakjes hebben vaak meer invloed op je leven hier en nu dan je weet.

Doorbreek de cirkel

Hoe voorkom je nou dat jouw kinderen niet ook weer jouw rugzakje gaan dragen, en doorgeven? Dit is een thema dat veel in familie-opstellingen en bij coaching naar voren komt.

Daarnaast kun je ook deze visualisatie-oefening doen:

• Neem je ouders in gedachten. Met daarachter je opa’s en oma’s, en hun ouders, en hun ouders, en hun ouders. Dat rugzakje kan al heel oud zijn, ze blijven het maar doorgeven. Neem je voor dat jij daar niet aan mee doet.
• Geef het rugzakje in gedachten terug, met alle boosheid en verdriet en angst die erin zitten. Het is zoals het is… en jij gaat het anders doen. Ze zullen dankbaar zeggen: ‘je hebt gelijk, dit hoort niet bij jou, dit hoort bij ons, laat het bij ons’.
• Draai je in gedachten om: je ouders staan nu achter je, met alle generaties erachter. Ze steunen je en kijken met je mee. Jij kijkt naar je kinderen en bent er voor hun. Je gaat het anders doen, en je weet als ervaringsdeskundige ook heel goed wát je anders gaat doen!

Elders bijtanken

Het helpt al gewoon dat je het inziet en herkent: dat je je hele leven al iets probeert in te halen bij mensen die je dat niet (meer) kunnen geven. Dat inzicht kan de scherpste pijn of emoties eraf halen. Stop dus met die oude beweging. Wat je wél kunt doen, is kijken wie deze behoefte wél bij jou kan vervullen. Toen ik deze tip zelf ooit kreeg, ben ik bewust vaak bij een vriendin langs geweest die een baby had. Ik wentelde mij in het warme nestgevoel in haar huis en snoof alles gretig in mij op. Zoek dus mensen bij wie jij je fijn voelt, en ga daar af en toe even bijtanken!

Wil je hier meer over weten, of de visualisatie-oefening samen doen? Neem dan gerust eens contact met mij op!