“Weet ik niet”

 

De ochtend na de meivakantie. De vakantie waarin hij twee weken lang helemaal niks heeft uitgevoerd. Wat ik overigens prima vond, want vakantie is vakantie.

“Ik zit wel een beetje met die opdracht van aardrijkskunde.”
“Hoezo?”
“Nou het moest geloof ik deze week af”
“Geloof ik?”
“Nou ja ik weet het niet zeker”
“En hoever ben je al?”
“Weet ik niet. Het is met een groepje, maar niemand doet iets. Misschien moet ik het maar alleen doen, samen met jullie, komend weekend?”
“En je groepje dan? Moeten die niet meedoen?”
“We hebben al zoveel tijd verloren, niemand doet iets. Ik weet ook niet of ze iets hebben gedaan in de vakantie”
“Hebben jullie wel een idee hoe je de opdracht gaat aanpakken?”
“Weet ik niet.”
“Kun je niet bij een ander groepje aansluiten?”
“Weet ik niet.”

Ik heb het gevoel dat ik een hoop informatie mis over wat er gebeurd is in dat groepje, en vertrouw al die weet ik niet’s niet, maar soit. Zijn leven.

“Maar komend weekend zijn we kamperen, dan kun je niet aan die opdracht werken”
“Oh. Misschien mag ik wel uitstel.”

 

Ik hoef het niet op te lossen

Een paar uur later zit ik op mijn werk na te denken over een oplossing. En ik vraag me daarbij af waarom ik nou weer het gevoel heb dat dit aapje op mijn schouder is komen zitten. Mij heeft hij niks gevraagd, ik hoef helemaal niet te helpen. Dat wil hij niet eens. Omdat hij het met me deelt, voel ik me opeens verantwoordelijk.

Waarom moeten die arme kinderen toch altijd van die rare creatieve opdrachten doen, om het vak leuker te maken? Die van mij blokkeert compleet, en als je dan ook nog in een groepje zit met kinderen die ook niet vooruit te branden zijn… Best lastig om dat als doe-moeder te verduren.

Ik hoef het niet op te lossen.
Ik hoef het niet op te lossen.

Ik app hem ’s middags: “Hoe gaat het?”

Antwoord: “Goed. Niemand van het groepje heeft iets aan de opdracht gedaan”

Ik besluit niet te gaan preken of moederen, daar heeft hij niks aan: “Vervelend voor je hoor, zoiets”.
Maar ik sla de plank weer mis, want: “Het is juist positief, want als zij iets hadden gedaan, dan had ik als enige niks, zeg maar”.

 

Die avond…

Na het eten open ik sinds lange tijd weer eens Magister en zie dat hij over 4 dagen een proefwerk voor hetzelfde vak heeft, terwijl hij maar wat met zijn telefoon zit te spelen. “Moet je niet eens gaan leren voor je proefwerk aardrijkskunde?”, vraag ik. Hij kijkt verward op: “Waar staat dat?”. Blijkt dat die leraar het net 5 minuten ervoor in Magister heeft gezet. Een proefwerk nog wel, deze week nog!

“Mag dat wel?” vraag ik hem, “zo kort van tevoren?”
“Weet ik niet” en hij gaat googelen naar de schoolregels.
“Of heeft hij het voor de vakantie al gezegd en nu pas in Magister gezet?”
“Weet ik niet. In de groepsapp zeggen ze van wel.”
“En nu?”
“We gaan wel protesteren en vragen of het later kan. En ondertussen ga ik het maar gewoon leren.”

Nou ja. Hij heeft in elk geval een relaxte vakantie gehad… klaar voor de laatste ruk tot de zomervakantie!

 

 

Tip

Herkenbaar dit? Wil je meer weten over hoe je je kind kunt helpen als het gaat om motivatie? Vraag dan hier mijn gratis e-book aan!

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *