Laat op school

Als ik ’s morgens de kinderen naar school heb gebracht, kom ik ze op de terugweg tegen: oververhitte ouders die beseffen dat ze de strijd tegen de klok weer verloren hebben. Het zijn meestal dezelfde kinderen die te laat komen. Ik zou erom kunnen gniffelen… mij is het gelukt vandaag!

Ochtendstress

Maar ik herken hun wanhoop, die dagelijkse stress tussen 7.00 en 8.30: kinderen die niet wakker willen worden, niet weten wat ze aan moeten, strijd voeren over van alles, treuzelen met eten en drinken, die van alles kwijt zijn… En dat terwijl je zelf ook nog zoveel moet: aankleden, ontbijt maken, rugzakjes vullen met drinkbekers, fruit en overblijfbrood. Terwijl ik roer in m’n eigen soja-havermoutpapje, dat anders overkookt.

Mama valt in herhaling

Tegen achten begint het altijd spannend te worden. Dan moeten ze nog tanden poetsen, gel in (hij) en tenslotte schoenen en jas aan. Dat zou toch haalbaar moeten zijn in 15 minuten. Maar ja, hij begint te voetballen met een verdwaalde ballon in de kamer. En zij speelt liever met de jonge katjes. Mijn stem wordt steeds strenger en vervalt in herhaling. Om 8.10 roep ik dat als ze nú niet naar school gaan, ze te laat komen.

Driftbuien komen nooit handig uit

En soms krijgt dochterlief precies dán een driftbui om ’t een of ander. Niet handig: ik kan haar niet even laten begaan -kost teveel tijd- , en van binnen voeren de zenmoeder en de koppige moeder strijd: ingeven of consequent blijven. En de klok tikt verder… “Boehoehoe ik krijg altijhijhijd de schuld”. Om 8.15 besef ik dat A) ik geen keuze heb en B) zij gewoon een verdrietig meisje is dat een knuffel wil en dat op een onhandige manier vraagt. Dus ik houd haar vast en zeg troostend dat het niet leuk is als je broer je zo plaagt. Dat helpt, ze sluiten weer vrede.

Te laat? Wij? Echt niet…

Om 8.20 roep ik met gevoel voor drama: “Jongens, NU gaan de schooldeuren open, wegwezen!”. Even later lopen we toch nog keurig op tijd de school in. Trots en opgelucht fiets ik weer terug. En op dát moment kom ik die andere ouders tegen. Ik herken hun blik…