Kun je jongere kinderen wel coachen?

Kun je jongere kinderen wel coachen?

“Mijn kind is 4, zou jij hem kunnen helpen met zijn boze buien?”

“Eeeh nou eigenlijk coach ik alleen maar ouder dan 8, ik moet wel een beetje met ze kunnen praten”

“Maar je kunt echt goed met hem praten hoor”

“Ok laten we een afspraak maken”

Een paar keer heb ik deze fout gemaakt de afgelopen jaren. Ook bij kinderen van 6 of 7. Het werkt gewoon niet. Of misschien ben ik niet speels genoeg. Ik ben geen coach die maandenlang gaat spelen, knutselen en tekenen met je kind. Ik werk liever met korte trajecten die snel resultaat geven.

Wat er vaak gebeurt met zo’n jong kind, is dat ze binnenkomen en beginnen rond te rennen. Alles open maken, alles aanraken, overhoop gooien, al hun zintuigen staan op AAN. Maar een recente boze bui bespreken, dat willen ze niet. Logisch, wat dat kúnnen ze vaak niet. Ze leven zo in het hier en nu. En dat ze vaak boos zijn, of hyperactief, dat hoort erbij, daar hebben ze zelf ook weinig last van. Ze zijn wie ze zijn.

Het is ook wel zo natuurlijk dat het de ene coach beter ligt dan de ander. Want natuurlijk kun je ook veel bereiken met leuk materiaal, zoals poppetjes en knuffels, en situaties naspelen. En samen fantaseren hoe je óók kan reageren zodat je niet steeds de schuld krijgt van je ouders of van de juf of meester. Het geeft al inzichten en ik denk in elk geval dat het meeste werk er vervolgens in zit hoe de ouders er thuis mee verder gaan, op de momenten dat het gebeurt.

Voor wie is het een probleem?

Vaak zijn het de ouders die er last van hebben: deze kinderen brengen onrust in het gezin. Ze confronteren hun ouders met machteloosheid, dat niet alles zo makkelijk op te lossen is. De ouders gaan op zoek naar oorzaken en quick fixes: hoe komt het dat dit kind zo is? Kun je geen hypnose met hem doen om daarachter te komen? Of om hem rustiger te maken? Al onze vrienden hebben rustiger kinderen, lijkt het soms.

Een tijd terug had ik weer zo’n sessie die niet helemaal lekker liep. Prompt heb ik op mijn website de minimale leeftijd zelfs naar 10 verhoogd – dat past me toch wat beter. Zo’n lieve stuiterende 8-jarige, daar moet je niet mee praten of vulkanen tekenen, hij wilde gewoon actie. Sowieso vond hij zelf niet echt dat hij ergens last van had, dat hij hulp nodig had. Ze weten vaak best wel goed hoe hun drukke hoofd werkt en worstelen er vooral mee dat de wereld om hun heen (ouders, de juf/meester) ander gedrag verwachten. Dus dan ga ik liever met díe mensen aan de slag: laten we het kind vooral gewoon kind zijn en laten we creatieve oplossingen bedenken hoe we zijn of haar talenten maximaal tot uiting laten komen.

Spiegeltje spiegeltje…

Wist je dat kinderen onder de 8 gewoon spiegels en sponzen zijn? Alles wat ze laten zien in hun gedrag heeft te maken met jou of met de andere ouder. Als ze snel boos zijn, kun je je afvragen: hoe ga ik zelf om met boosheid? Soms herken je jezelf, of soms laten ze juist zien hoe je het liefst óók zou zijn: dat jij ook wat duidelijker je grenzen aangeeft en eens een keer écht boos wordt – wat vroeger misschien niet mocht. En als je kind weinig zelfvertrouwen heeft, kun je je afvragen: hoe is het met míjn zelfvertrouwen? Welk voorbeeld geef ik door? Of als je kind veel aandacht vraagt, terwijl je het zelf al zo druk hebt… kijk dan eens hoe je je leven een tijdje zo kunt inrichten dat je wél die aandacht kunt geven.

Juist ook als een kind zelf niet zo open staat voor hulp, is het vaak een teken dat de oplossing meer bij de omgeving ligt. En dan is het goed om uit te zoeken welke hulp passend is.

Wat als we ze gewoon laten zijn wie ze zijn?

En wat als we ze gewoon laten zijn wie ze zijn, met hun ‘neurodivergente brein’? Lekker laten bewegen, extra taakjes geven, hun kwaliteiten (zoals hun creatieve brein) extra uitdagen? Niet alle kinderen willen naar meditaties luisteren zoals ‘Stilzitten als een kikker’ om rustig te worden, ze willen gewoon actie! Lekker stoeien! Jammer dat jij om acht uur ‘s avonds rust wilt in huis… soms is het gewoon niet wat je verwacht had.

Soms hebben ouders zelf een heel ontwikkelingstraject achter de rug om zen te worden en gun je nu hetzelfde aan je kind. “Oh doe jij NLP? wil je dat ook met mijn kind doen?”. Wat ik ook heel goed snap, je wilt niet dat je kind er 30 jaar over doet om al die dingen te ontdekken!

Als je wat meer mee-veert met je kind en je verwachtingen loslaat (de kinderen van je buren en vrienden zullen nu eenmaal makkelijker lijken) en als je kijkt naar de gebruiksaanwijzing van jouw kind, dan valt er een enorme last van je schouders. Een van de belangrijkste lessen van Berthold Gunster (de man achter Omdenken) is: “Wat als het gedrag van je kind nu precies de bedoeling is?”. Lees maar eens hoe ze dat bedoelen, het is een heerlijke invalshoek om anders naar je kind te kijken.

Daarnaast raad ik deze ouders ook aan om de ‘Calm parenting podcast’ op te zoeken en op social media te volgen. De tips van deze man zijn zo fijn, juist voor die jonge kinderen met een sterke wil.

Veel vervelend gedrag van jonge kinderen is eigenlijk best normaal

Het is bijvoorbeeld heel normaal dat er veel ruzie is tussen je kinderen, dat je politie-agent moet spelen, dat er gestoeid wordt en gevochten. En dat je kind zúlke boze buien heeft dat er lelijke woorden vallen of kwetsende dingen gezegd worden. Dat betekent niet dat je het als ouders moet accepteren, maar het is niet aan een coach om dat op te lossen met het kind. Dit gaat over grenzen bieden, creatief zijn, consequenties hanteren, geduld tonen, volwassen blijven, aanwezig zijn, behoeften erkennen, je kind opties aanleren.

Maar wat als papa het geduld wel heeft maar mama niet? Of andersom? Dan komen we bij de kern van het probleem: dan moet het kind naar een coach, om de sfeer in huis of zelfs de relatie van de ouders te redden. Omdat papa of mama gevoelig is voor bepaald gedrag, misschien getriggerd wordt, niet met de eigen irritatie of boosheid om kan gaan. En dán is het tijd dat de ouders bij me langskomen: als jij of je partner in de spiegel durven te kijken, dan gaat alles opeens een stuk beter. Met een paar gesprekken of misschien zelfs hypnotherapie, zullen jullie als ouders een stuk steviger staan.

En het grappige is: dan gaat je kind zich opeens ook heel anders gedragen!

Dus ja, je kunt een jong kind naar een coach brengen, maar zoek er dan eentje die veel met jonge kinderen én hun ouders werkt, want mijn tip is: blijf als ouders open staan om dingen bij jezelf aan te pakken. En sowieso is het al fijn om met iemand van buiten te kijken hoe jullie de juiste modus kunnen vinden. De manier die voor je kind én voor jullie het beste werkt…