Mijn vader

Mijn vader

Vandaag (23 oktober 2018) is het alweer 12 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik vond hem toen best al oud, hij was tenslotte ‘al’ 67. Maar met het voorbijgaan van de jaren besef ik pas hoe jong hij eigenlijk nog was. Hij had nog een heel leven als opa voor zich: geboortes van nog meer kleinkinderen, schoolrapporten, schoolkeuzes, profielkeuzes… als oud-leraar klassieke talen zou hij daar een enorme belangstelling voor hebben gehad.

Hij zou zich de afgelopen jaren geen moment verveeld hebben, met zijn computer, zijn bridgeclubs, zijn bridgereizen, de kerk, alle reizen met mijn moeder, de gesprekken met zijn kinderen, aanhang en kleinkinderen… Wat had ik hem dat nog gegund!

Hij hield van zekerheid

Dit weekend was de feestelijke opening van het Ketelhuis, mijn nieuwe praktijkruimte. Hij was er vanuit het hiernamaals bij, zei mijn moeder (84) in haar mooie toespraak. Wat zou hij trots geweest zijn. Eerst zou hij me voor gek verklaard hebben een paar jaar geleden: dat ik een goed betaalde vaste baan wilde opzeggen, om fulltime ondernemer te worden. Hij was meer van de zekerheid: waarom zou je risico’s nemen als het niet nodig is?

Aan de andere kant, zoveel van mijn ondernemerskwaliteiten heb ik van hem doorgekregen: het multitasken, het regelen, het organiseren, het schrijven, het zelf willen uitvogelen van technische dingetjes… ik voel nog altijd een lijntje naar hem. En soms wat meer aanwezig: als ik in het verkeer wel een auto voor me zie met FD in het kenteken, de initialen waarmee hij zijn mailtjes ondertekende, dan denk ik “Hey, ben je daar weer!”.

Zo gezellig was ik niet als dochter

Ik was vroeger thuis geen aardige puber. School en leren waren geen probleem, maar ik liet over mezelf niets los en had veel kritiek op anderen. Ik schaamde me voor van alles en nog wat: mijn vader die als leraar door de gangen van zijn school liep, met sokken en sandalen aan. En dat hij smakte met zijn eten. Wat moesten de anderen wel niet van ons denken? Ik besefte niet hoe onuitstaanbaar ik eigenlijk zelf deed. Het grappige is nu dat het lot mij bij een man heeft gebracht, die gerust sokken in zijn slippers draagt, en het boeit me echt helemaal niets…

In zijn voetsporen

Langzaamaan komen er meer oude herinneringen boven: hoe we met het gezin wandelingen maakten, hoe mijn vader speurtochten uitzette met pijlen van takjes of strepen op de grond. En als we dan moe waren, gingen we ergens zitten wachten, terwijl hij vooruit liep om ons met de auto op te halen. Toe maar!

En ik weet nog hoe ze niets begrepen van mijn liefde voor George Michael, maar hoe hij mij wel helemaal met de auto naar Best-West reed, voor de fanclubdag. Of hoe geweldig hij het vond dat ik gymnasium deed en in Leiden Italiaans ging studeren, dat was toch een beetje in zijn voetsporen, omdat hij leraar Grieks en Latijn was. Algemene taalwetenschappen vonden we allebei zo interessant.

We deelden ook de liefde voor Italië en Rome. Ik herinner me nog hoe stoer hij was die zomer van 1991, waarin mijn moeder een verre reis maakte: hij is zonder haar met de caravan naar Italië gereden, waar ik een paar maanden werkte op een camping in Toscane. Daar heeft hij toch mooi voor zichzelf gezorgd en voor het eerst zijn eigen eten bereid…!

Hij regelde alles altijd en overal

Praten deden we niet zoveel, niet over gevoelszaken, daar waren we allebei niet zo goed in. Hij was meer geïnteresseerd in feiten, hoe het met werk ging en of ik goed verzekerd was. Ik snap dat ook wel, hij verloor al jong zijn vader en moest op zijn 15e ook de zorg voor zijn jongere broers en zussen dragen.

Hij had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en dingen regelen kon hij als de beste! Niet voor niets was hij degene die op zijn school jarenlang de roosters uitpuzzelde (nog vóór de computer dat deed!). Probeer maar eens alle wensen van leraren en leerlingen op één lijn te krijgen, zonder gaten en tussenuren…

En toen we in het pré-TomTom-tijdperk met 3 auto’s naar Italië reden, had hij de hele route in een boekje voor ons uitgetypt. Er stond zelfs in welke afslag we NIET moesten nemen, zo behoedde hij ons voor zijn eerdere fouten. Telkens als ik nu bij Antwerpen rijd, denk ik “Níet afslag Boom!”.

Hij was echt zelden boos

Zijn gevoel uitte zich in een ontroerde blik, of in een klein gebaar. En zeg nou zelf: welke ouders komen op de werkplekken van hun volwassen zoon of dochter een bezoekje brengen, gewoon om te kijken hoe het er is? Die van mij deden dat gewoon, ik vond het stiekem geweldig, die aandacht en interesse. Hij was zo’n vriendelijk en lief persoon: ik heb hem zelden boos gezien, en ruzie maakte hij al helemaal niet.

Wat ik enorm bewonder, is de relaxte manier waarop mijn ouders reageerden, toen ik op mijn 25^e kwam aanzetten met een 15 jaar oudere gescheiden man met 2 kinderen… Dat moet toch niet makkelijk voor ze geweest zijn. Maar met flair leidde hij ons tijdens een vakantie rond door Assisi, als volleerd reisleider vol verhalen. En toen deze relatie plots voorbij was en ik overstuur naar huis belde, was hij degene die dezelfde dag naar me toe reed om mij mee uit eten te nemen.

Un pequeno azucar

Gelukkig vond ik toen een fijne nieuwe man, die ook nog eens van bridgen hield (sinds jaar en dag hun grote hobby!). Zo hebben we heel wat avondjes kaartend doorgebracht. Alles was op zijn plek gevallen in mijn nieuwe leven: een fijne baan, een fijne man… hoe trots en blij was hij dat we zwanger waren! ‘Un pequeno azucar’, smste ik als raadseltje naar mijn ouders in Spanje. Ze moesten het door andere mensen laten vertalen om te snappen dat er een kleine Suiker op komst was, de achternaam van mijn man. En hij pinkte een traantje weg.

Toen ik 1,5 jaar later hoogzwanger was van het tweede Suikertje, zat ik aan zijn sterfbed. Ik heb hem de proefdruk van het geboortekaartje laten zien: het is een meisje en dit worden haar namen, we vernoemen haar ook naar jou”.