Pieterpad – deel 4

Pieterpad – deel 4

In augustus 2017 ben ik met onze dochter Laura (toen 10) begonnen aan het wandelen van het Pieterpad. Dat is een langeafstandswandelroute, die loopt van Pieterburen in Groningen, naar de Pietersberg in Maastricht. Inmiddels is ze 12 jaar en gaan we in de meivakantie van 2019 weer een stukje verder! Het verslag van onze eerdere wandelweken:

  • deel 1: Pieterburen-Gasteren (Drenthe) – aug 2017
  • deel 2: Gasteren-Schoonloo (Drenthe) – okt 2017
  • deel 3: Schoonloo-Coevorden (Drenthe) – okt 2018

In dit vierde deel lees je ons verslag van het stuk van Coevorden naar Hellendoorn, in 4 dagen:

22 april 2019: Coevorden – Anevelde (18 km)

Vandaag zijn we lekker vroeg vertrokken uit Coevorden, na een voor-overnachting en heerlijk ontbijt bij Wil Hutten van “Vrienden op de Fiets” (aanrader!). Bij het station liepen we langs de aanbouw van de nieuwe voetgangerstunnel, die veel bekijks trok. Het wandelen ging prima, gelukkig nauwelijks last van de knieblessure die vorige week opeens begon. Ik had de afgelopen nachten enorm in de war gezeten, maar de oefeningen van de fysio en het sporttape doen hun werk goed. En dat terwijl ik een minuut voor vertrek van huis ontdekte dat mijn wandelschoenen van onderen helemaal versleten waren, en dat de dag voor Pasen. Ik voelde me zó stom, met een blessure en dan ook nog kapotte schoenen… Maar gelukkig gaat het nog prima.

Gisteren vroeg Laura nog bezorgd: “Waar gaan we het al die dagen over hebben?”… lekker direct! We hebben toen zelfs gegoogled naar antwoorden op deze vraag. Maar vandaag wist ze het zelf: “Als jij mij nou Italiaans leert onderweg, dan kunnen wij dat thuis praten, zodat de anderen ons niet begrijpen!”. Zo gezegd zo gedaan, ze kan inmiddels in het Italiaans tot 100 tellen, zeggen wie ze is en hoe oud ze is, waar ze vandaag komt, en om de rekening en een ijsje vragen. Heel belangrijk!

Na een kilometer of 10 kwamen we aan in Gramsbergen. Wat een leuk dorpje! Eigenlijk ‘stadje’, want het kreeg in 1816 stadsrechten van Koning Willem I. We hebben daar uitgebreid geluncht en gechilled op een terrasje met uitzicht op de kerk. Het was warm, dus het was heerlijk even in de schaduw.

Daarna was het nog een kilometer of 9 naar onze volgende slaapplaats, net boven Hardenberg. Tussendoor hebben we ook nog een keer ons kleedje gespreid en liggen lezen. De warmte is heftig tijdens het lopen, maar met de wind is het heerlijk!

En onze B&B, Erve ‘t Hacht, is echt een pareltje… het ligt wel 1,5 km van de route, maar dat is het zeker waard! Zo goed verzorgd, luxe kamer met terras en prachtig uitzicht, volle koelkast en we hebben net een overheerlijke Thaise maaltijd gekregen.

23 april: Anevelde -Junne (18 km)

Vandaag vertrokken we lekker vroeg, om 9 uur al, om de warmte voor te zijn. Maar het waaide zo hard, eigenlijk hadden we het gewoon koud! Door het Engelandbos op weg naar Hardenberg. Best een saai stukje, langs en over drukke weg, maar uiteindelijk liepen we langs de Vecht het stadje in. Bij de Lidl doken een het klantentoilet in en kochten we wat broodjes. Daarna via het zuidwesten de stad weer uit, richting Rheeze.

Na de laatste huizen van Hardenberg hielden we onze eerste pauze, in de schaduw van een boom. Ik zag een paar kleine rupsjes op ons kleed. En dacht achtereenvolgens: wat schattig, zouden ze geen kwaad kunnen, is dat niet die beruchte eikenprocessierups?En ja hoor, volgens Google wel. Van die haartjes krijg je vreselijke jeuk. Gelukkig waren de babyrupsjes nog zonder haar, maar ik zat niet lekker meer. We pakten ons boeltje in en liepen naar Rheeze. Onderweg hadden we heel asociaal muziek op een boxje opgezet en zongen we heel hard mee. Gelukkig was er niemand in de buurt!

Onze hoop was in Rheeze een terrasje te pakken, maar dat zagen we niet. Dus toen spreidden we ons kleedje maar even na het dorp, in de koude wind. Aan de overkant zag ik allemaal campings, en het Pieterpad bleek ook die kant op te gaan. Na een kwartiertje kwamen we erlangs en zo pakten we toch nog ons terrasje: cappuccino voor mij en warme chocomelk met slagroom voor de onderkoelde jongedame. We waren op de Sprookjescamping: voorlopig de laatste horeca-gelegenheid langs dit traject. Ik genoot even van het peuterspul dat daar rondliep en mijmerde over ons gezin 10 jaar geleden….

Daarna was het een zandpad door het bos, alsmaar zuidwaarts, vaak was het nog mul zand ook. Laura stapte dapper door, maar werd wat stiller. Na een uurtje zagen we een ouder stel op het fietspad. We kwamen in gesprek, ze kwamen net als wij van verre en waren hier op vakantie. We hebben even gekletst over het Pieterpad, en ze boden Laura vol bewondering een rol pepermunt aan. Dat bracht de stemming er weer in!

De oversteek over de N36 met al het razende verkeer vond ik wel gevaarlijk, maar we hebben hem overleefd. Daarna weer verder richting Junne, ons doel van de dag.

Ergens hadden we een aanwijzing gezien dat er een koelbox met toetjes en kazen klaarstond voor wandelaars, smachtend keken we ernaar uit. Maar toen we er uiteindelijk langs liepen, was de picknicktafel al bezet en zijn we doorgelopen. Wat lief dat iemand uit de buurt steeds voor die koelbox zorgt!

Uiteindelijk kwamen we aan in Junne, en bleek het nog maar liefst 20 minuten verder naar onze B&B. Hup, weer een pauze voor de laatste loodjes.

Met maar liefst 5 pauzes hebben we deze dag voltooid. Laura vroeg zich af hoe vaak en hoe lang andere Pieterpadders pauzeren. Ik zal het eens in de groep gooien.

Nu zitten we in the middle of nowhere in een fijn appartement van Erve Hesselink. Gelukkig kunnen we vanuit Ommen pizza’s laten bezorgen. Nu snap ik waarom mevrouw Hesselink me van de week vroeg of ze nog boodschapjes voor ons kon inslaan!

Zo klonk het vanmorgen uit ons raam

24 april: Junne-Lemele (19 km)

Na ons ontbijtje in Junne zijn we tegen tienen op weg gegaan. Gapend liep ze naast me, het viel allemaal niet mee: het was ook drukkend warm. Het was nog zo’n 8 km naar Ommen, en dat wilden we in elk geval halen zonder pauze. Ergens opperde ik nog dat we ook een bocht kunnen afsnijden, meteen links naar Besthmen, maar dat vonden we allebei toch niet echt ‘chill’: we zullen alles lopen!

Vanaf Ommen (en met een ijsje voor het meisje) ging het lopen steeds beter: we bleven maar doorlopen zonder pauze. De natuur veranderde langzaamaan van bos naar hei, over een mul zandpad dat ons aan het Balloërveld deed denken. Uiteindelijk hadden we pas na 10 km onze eerste pauze: in de schaduw bij de uitkijktoren bovenop de Besthemener Berg – de eerste van de drie heuvels van vandaag. We waren trots op onszelf en bleven een heel uur rusten.

Na de eerste heuvel liepen we weer omlaag, langs het oorlogsmonument voor Kamp Erika:

De weg slingerde verder naar beneden, naar het plaatsje Nieuwebrug, waar we een terrasje pakten. En daarna… begon de ‘helse’ tocht! De beklimming van de Archemerberg startte door een soort verlaten woestijnlandschap, met overal gekapte bomen om ons heen, en ook nog een brandende zon boven ons.

Bij de waterpomp vonden we wat verkoeling, en we raakten aan de praat met een opa en kleindochter, terwijl we pompten voor elkaar. Hij had het Pieterpad ooit al helemaal gedaan en was nu ‘gewoon’ aan het wandelen. Zoals zoveel mensen: we hebben vandaag meer gewone dagjesmensen gezien dan Pieterpadders, het is een populair gebied! De opa legde uit dat de ontbossing speciaal is om de heide meer kans te geven. Dat kan wel zijn, maar nu ziet het er spooky uit allemaal! We gingen weer verder. Hoe hoger we kwamen, hoe meer het landschap veranderde naar heide. Dapper klommen we verder zonder schaduw, tot we uiteindelijk bovenop het uitkijkpunt stonden.

Daarna verder naar het bos op de Lemelerberg, onze laatste kilometers. Voor ons gevoel kwam er geen einde aan dat bos: als je eenmaal weet dat je over een paar km op je bestemming bent, dan lijkt het opeens héél langzaam te gaan!

We zijn nu in een heerlijk appartement van B&B de Glinthaar. Gloednieuw en pal aan de route. Superluxe allemaal, keuken, woonkamer, badkamer, met prachtig uitzocht. Heel vriendelijke ondernemers, die ook bezig zijn om hier een lunchroom op te zetten m. Hou ze in de gaten, want er is verder weinig horeca langs dit stuk tussen Nieuwebrug en Hellendoorn!

We hebben eten gehaald uit de supermarkt en maken er nog een gezellige laatste avond van. Morgen nog een ‘klein’ stuk naar Hellendoorn, 10 km, en dan is het klaar voor deze vakantie.

25 april: Lemele-Hellendoorn (10 km)

De laatste loodjes… begonnen weer zwaar! Even na Lemele begon een hele lange kaarsrechte weg zuidwaarts, de Knollenhaarweg. We stapten stil door, ieder met onze eigen gedachten. Het weer was ook flink afgekoeld na het onweer van de afgelopen nacht, en ik had mijn enige vest aan Laura gegeven die niets warms mee had… dus liep zelf met blauwe vingers te rillen. Om de beurt verwarmde ze mijn linker- en rechter zijkant, heel knus.

Na een tijdje dook onze route het bos in, dat gaf beschutting en ook afwisseling. We beklommen de laatste heuvels van deze vakantie: de Eelerberg en de Hellendoornsche Berg.

Na een uur lopen hebben we pauze gehouden in het zonnetje. Laura ging verder met haar boek “De jongen die 10 concentratiekampen overleefde” (van Alan Gratz). Het is voor het eerst dat ze over dit thema leest en zo tijdens onze wandelingen vertelt ze steeds hoe het de hoofdpersoon vergaat. Een bizarre vergelijking natuurlijk: in het boek moest de jongen ook hele dagen van kamp naar kamp lopen, zonder eten of goede schoenen, door weer en wind. Het is voor een kind in deze tijd nauwelijks voor te stellen. Voor mij al niet… het leert ons in elk geval relativeren in wat voor mooie tijd we nu leven.

Op de top van de Hellendoornsche Berg

Toen we het bos uitliepen, zagen we dan eindelijk Hellendoorn in de verte. Ons doel voor vandaag! Terwijl we deze laatste lange rechte weg arm in arm bewandelden, hoorden we rechts van ons de vrolijke geluiden van het attractiepark. Wie weet doen we dat de volgende keer als we weer verder gaan. We hadden besloten vanaf nu geen etappes in stukken te hakken, want we kunnen 19-20 km best aan. Nu blijkt dat de volgende etappes maar 15-17 km zijn!

In het dorp zag ik een bordje ‘De koffie is klaar’ en stapte naar binnen. Het bleek het Bakkerij- en IJsmuseum te zijn, en meteen ook de VVV. De oudere dames schrokken wakker en zeiden: “Oh koffie, die is op en moeten we nog even zetten!”. Ik zei dat ik ook wat anders kon nemen, maar nee, ze stonden erop dat ik koffie nam: “Er staat buiten wel ‘de koffie is klaar’, maar daarmee bedoelen we dat het altijd vers is”. Haha, mijn dag was weer goed.

Na de koffie en pitstop namen we de bus naar het station van Nijverdal, om vandaar de trein naar huis te nemen. De Man thuis appte dat hij nog snel even ging opruimen… want zijn weekje rust is ook voorbij!

Bedankt voor het meelezen en tot ziens in deel vijf!

Compleet overzicht van onze etappes

  • deel 1Pieterburen-Gasteren (Drenthe) 66 km – aug 2017
  • deel 2: Gasteren-Schoonloo (Drenthe) 40 km – okt 2017
  • deel 3: Schoonloo-Coevorden (Drenthe) 40 km – okt 2018
  • deel 4: Coevorden-Hellendoorn (Overijssel) 65 km – apr 2019
  • deel 5: Hellendoorn-Laren (Gelderland) 40 km – dec 2019
  • deel 6: Laren – Millingen aan de Rijn (Gelderland) 80 km – aug 2020
  • deel 7: Millingen aan de Rijn – Afferden (Limburg) 51 km – feb 2021
  • deel 8: Vierlingsbeek- Montfort (Limburg) 90 km – aug 2022
  • deel 9: Montfort – Maastricht (Limburg) 72 km – feb 2023