Pieterpad deel 9

Pieterpad deel 9 – slot

In augustus 2017 ben ik met onze dochter Laura (toen 10) begonnen aan het wandelen van het Pieterpad. Samen zijn we helemaal tot in Limburg gekomen. Op deze pagina lees je mijn verslag van Montfort – Maastricht. Het verslag van onze eerdere wandelweken vind je onderaan deze pagina.

In dit negende deel lees je het verslag van het stuk van Montfort naar de Pietersberg in Maastricht in 3 dagen, 72 km. Ook dit keer weer zonder dochter, het waren 3 heerlijke dagen van mijmeren met mezelf.

27 februari 2023: Montfort – Sittard 26 km

Precies een week voor mijn 50e verjaardag vertrok ik met het OV van Hoofddorp naar Montfort voor de laatste 3 etappes. Vorige keer was ik daar op de Markt geëindigd, dus nu zou ik vanaf daar weer verder lopen, richting Sittard. Na een reis van bijna 4 uur kwam ik om half 10 aan. Mijn eerste doel was: een oplaadsnoertje. Ik had een fijne powerbank mee, maar het snoertje dat ik ‘s morgens in het donker had meegegraaid bleek het niet te doen.

Een lege telefoon, dat was toch wel mijn ergste doembeeld. Niet alleen voor de kaart met GPX van de route, maar gewoon om foto’s te maken en muziek of podcasts te luisteren. In de enige supermarkt van Montfort kocht ik het laatste snoertje dat ze hadden, maar buiten op de parkeerplaats bleek dat niet het goede plugje te hebben… gelukkig kon mijn man me niet ter plekke uitlachen. Dan maar beginnen zonder snoertje. Telefoon op vliegtuigstand, zo min mogelijk erop kijken om die batterij te sparen. Zo liep ik een lang stuk ook zonder muziek, wat natuurlijk niet verkeerd is, in die prachtige natuur.

Er kwam wel een volgend dorpje, op 8 km afstand, maar daar loopt het Pieterpad meer omheen dan doorheen. Aangezien ik inmiddels 2 hoge noden had (snoertje en WC) koos ik voor tweemaal 1,5 km extra lopen naar het centrum van Pey (bij Echt), op zoek naar dubbele verlossing. De aardige jongen in de Lidl had geen snoertje, maar gelukkig wel een WC. De Jan Linders deed ook niet aan snoertjes. Radeloos probeerde ik nog een vage bazaar, zo’n van-alles-en-nog-wat-toko. En wat schetste mijn verbazing, die oude man toverde zomaar het juiste snoertje van achter de toonbank. Ik was gered!

Opgelucht en met muziek liep ik het dorp weer uit, terug naar het Pieterpad, en nam plaats op een grote steen: tijd voor de eerste koffie uit mijn thermoskan. Het was zo zonnig dat de dikke winterjas zelfs uit kon. Een aardig stel uit Warmond liep langs en we spraken wat over onze Pieterpadplannen. We gingen ervan uit dat we elkaar deze dagen nog wel vaker zouden zien, maar dat is niet gebeurd.

Het landschap was schitterend en afwisselend, de hele dag. En twee keer dook het pad ook een stuk Duitsland in. Daar was het flink glibberen in dikke modder, maar ik ben overeind gebleven. De Duitse dorpjes waren een leuke exotische afwisseling, het ziet er daar toch nét even anders uit dan bij ons.

De entree in Sittard was langer dan ik dacht, alsmaar slingeren rondom het centrum langs een prachtig stroompje in de avondzon, tot ik plots in het leuke centrum stond. Ik liep door, op zoek naar de nonnen, want ik had een plekje gereserveerd in het ‘bezinningshuis’ Regina Carmeli van de zusters Karmelitessen. Een oude dame in zusterskledij stond voor de deur te bellen met haar mobiel. Ze stopte met praten om me te vragen of ik mevrouw Dietz was. Ik bleek de enige gast… Het is een enorm complex met heel veel slaapkamers, gebruikt voor conventies en gewoon mensen die even willen ‘bezinnen’ op het leven. Ik friste me een beetje op in mijn kamer en vertrok het centrum in voor wat eten van de supermarkt. Terug bij de zusters heb ik wat dingetjes op internet gekeken, want ondanks dat er geen tv was, hadden ze gelukkig wel wifi!

28 februari 2023: Sittard – Strabeek/Valkenburg 26 km

Om 7 uur was de ochtendmis van de zusters, maar helaas… ik werd net te laat wakker! Ik had mijn eigen ontbijt al bij me, dus kon snel op pad. Nou ja, ik moest eerst volgens de instructies nog even zelf de kamer schoonmaken voor ik vertrok. Eenmaal op straat stond ik direct op het Pieterpad. De zon scheen, de lucht was strak blauw, het beloofde weer een geweldige dag te worden. Het feit dat ik nu een powerbank mét snoertje had, zorgde natuurlijk ook voor een gerust gemoed!

Meteen om de hoek begon de kruisweg omhoog richting de kapel van de heilige Rosa. Deze heilige Rosa van Lima beschermt de stad Sittard tegen ‘besmettelijke ziekten, jicht, roos en astma’. Vanaf haar kapel ging de heuvel nog verder omhoog. Snel was ik de stad uit, het open veld in. Het was zó prachtig allemaal, het leek wel Toscane met al die kleuren. De hele ochtend ging verder met heuvel af, heuvel op, ik was ze gaan tellen maar raakte al snel de tel kwijt. En tegelijkertijd was het muts op, muts af, zonnebril op, zonnebril af.

Deze etappe Sittard-Strabeek is in mijn ogen de allermooiste van het hele Pieterpad. Misschien dat de weersomstandigheden ook meehielpen, het was echt zo enorm genieten. Het enige lelijke was het stukje bij station Spaubeek waar je even onder en langs de snelweg moet, maar dat heb je nu eenmaal in zo’n dichtbevolkt land.

Het meest herinner ik me nog een plateau bovenop een hoge heuvel, waarop een bord stond ‘pas op voor overvliegende vliegtuigen’, met aan alle kanten vrij uitzicht. Toen voelde ik me echt ‘on top of the world’!

Uiteindelijk naderde ik Strabeek, waar het pad mooi slingert langs het riviertje met dezelfde naam. In Strabeek eindigt deze etappe, maar ik sloeg er linksaf om 1,5 km verder in een hotel van Fletcher te slapen. Even lekker luxe na zo’n lange dag. Aan het einde van de middag ben ik nog even door het centrum van Valkenburg gaan wandelen. Ik was hier ooit op mijn 18e op kampeervakantie met een vriendin geweest, eens kijken of ik nog iets herkende. Sowieso was alles weer netjes opgeknapt na de vreselijke overstromingen van 2021. Het was gelukkig weer aardig vol toeristen, zelfs op zo’n winterse doordeweekse dag.

1 maart 2023: Strabeek/Valkenburg – Pietersberg/Maastricht 20 km

Bij het ontbijtbuffet van het hotel nam ik het er even van: wat extra kopjes koffie zodat ik niks mee hoefde te nemen voor onderweg. De laatste dag was begonnen! Ik wandelde terug naar Strabeek, waar het Pieterpad snel de natuur in ging, langs de rivier de Geul. De zon prikte door de nevel heen, het was weer supermooi.

En daar langs de geul kwam een andere muts me tegemoet. Het bleek een man te zijn die me aansprak: “Verderop zijn allemaal reetjes”. Ik had al lang geen levend wezen gesproken en moest wennen aan zijn Limburgse tongval: “Wat zegt u?” “Daar! Allemaal reetjes, zo leuk!”. Hij vertelde enthousiast waar ik op de uitkijk moest gaan staan en dan zou ik ze vanzelf zien. We namen afscheid en ik was gewoon even ontroerd: zomaar een blije man die iets leuks deelt in de ochtend, wat is het Pieterpad toch leuk, en wat jammer dat dit de laatste dag is! Ik heb een tijdje op de aangewezen plek staan kijken, ter ere van die man, maar heb geen reetje gezien. Dus beklom ik door het bos een steile heuvel en kwam uit bij het dorpje Berg. Ik snapte de naam wel, en bij de afdaling zag ik Terblijt. Oh ja, dat klinkt wel bekend, Berg en Terblijt.

Even later liep ik over weer een berg, de Bemelerberg, en steeds keek ik uit of ik in de verte al iets van Maastricht zag. Na de Bemelerberg kwam ik langs mergelgrotten, wat bijzonder! Eerst een kleintje, ik maakte enthousiast wat foto’s. Terwijl er verderop nog een grotere en nóg een grotere langs de route kwam. En ik zag allemaal grazende sjoapen, de mergellandschapen!

Tenslotte slingerde het pad door een vlak natuurgebied zo een buitenwijk van Maastricht in. En daar volgde een lange rustige weg, die steeds drukker werd hoe meer ik in het centrum kwam. Voorbij het station ging het richting de brug over de Maas, waar het drukke oude centrum ligt. Ik voelde me daar wat lomp ontheemd tussen al die sjiek geklede mensen, ik had een doel en stapte in flink tempo door.

Eindelijk, toen ik het centrum uitkwam, zag ik daar een heuvel in de verte. Dat moest de Pietersberg zijn! Op de heuvel stond een fort en ik dacht: ik ben er. Maar daar had ik niet goed opgelet: het Pieterpad loopt achter het fort langs, en gaat dan nog meer heuvelopwaarts, er lag nog een heel natuurgebied achter. Dat was mentaal een dompertje, terwijl dit juist de kortste etappe van vandaag was. Maar uiteindelijk… vond ik het eindpunt! Een soort uitkijkplek over een steengroeve. Dat was het dan, het Pieterpad! Na de nodige foto’s vervolgde ik de tocht aan de andere kant van de berg. Je zou onderaan de heuvel een bus naar het station kunnen nemen, maar die staakten die dag. Ik was sowieso wel van plan om ook terug te lopen. Dus dezelfde route weer terug door het centrum, langs de sjieke mensen en terrasjes. En tegen 15:00 in de middag kon de treintocht beginnen.

Dit was zomaar als leuk project begonnen in 2017, samen met onze dochter van destijds 10. Ik ben zeven keer met haar op pad geweest en twee keer alleen, het was een mooie reis zo met al die bijzondere slaapplekken! Op naar het volgende doel… Misschien de Dutch Mountain Trail, of anders binnen enkele jaren de Via Francigena van de Zwiters-Italiaanse grens helemaal naar Rome!