Het schoolproject

“Mam, we zijn begonnen aan het schoolproject, ik zit in een groepje met Tim, Mark en Mees. We gaan een boek lezen en dan de verfilming ervan kijken. Ik heb al gezegd dat we hier een slaapfeestje houden voor de film”

Zo begon het allemaal… en een paar dagen later lag Doktor Proktors Schetenpoeder bij ons in huis. Het boek verdween naar zijn kamer, en de DVD heb ik even op tafel zien liggen.

Dr Proktors schetenpoederWeer een week later: “Mam, het lukt steeds niet een datum voor de filmavond te prikken, want Mees kan nooit en Tim reageert nooit.”

En: “Tim moest huilen in de klas, want ik had tegen de juf gezegd dat hij niet meewerkt, hij heeft het boek ook nog niet uit.”

En: “Oh ja, de DVD is kwijt”.

Wat?!

Een eerste alarmbelletje gaat af: “Wat?! De DVD kwijt?”. Die heb ik op tafel zien liggen. We halen de hele woonkamer overhoop, het hele huis. Het zal toch niet gebeuren dat dat ding in óns huis zoek is geraakt? Daar gaat z’n schoolproject.

“Weet je eigenlijk wel zeker dat hij nog steeds bij ons thuis lag?”

“Ja. Eeh…Nee. Misschien heb ik hem wel weer mee naar school genomen. Ik weet het niet meer!”

Heel fijn. We zoeken dus iets waarvan we niet eens weten of we het kwijt zijn. Ik zeg hem dat hij het maar met zijn groepje moet oplossen en anders maar naar de juf moet.

De volgende dag:

“Niemand heeft de DVD thuis, en in de klas ligt hij ook niet, we hebben echt overal gezocht.”

“En wat zei de juf?”

“Die zei: ‘Dat is niet mijn probleem. Los het maar op’”.

De harde lijn

Sja. Begrijpelijk. Zij trekt ook de harde lijn. Nou, dan doe ik dat ook maar. Na een allerlaatste zoektocht in huis laat ik het onderwerp rusten.

Ik onderdruk met moeite al mijn neigingen om contact met school op te nemen. Of met de bibliotheek, van waaruit dit project georganiseerd is.

Op een zondag…

Een maand later… op een zondag: “Donderdag hebben we onze presentatie over het boek en de film”.

“En nu? Hebben jullie de film al gevonden?”

“Nee, niemand heeft hem.”

“Dus? Wat gaan jullie nu doen?”

“Ik weet het niet. Niemand weet het meer.”

Ik krijg het opeens op mijn heupen. dr proktors schetenpoederIk zie hem zo vechten in dit project, ze zijn pas 11, ze zijn allemaal aan het zoeken hoe zoiets werkt. Samenwerken, de leiding nemen, initiatief nemen, feedback geven, samen je mening over iets formuleren…

Ik Google even en zie dat de DVD voor 9,95 te koop is. “Voor 23:00 besteld, morgen in huis”. Klik, klaar…

Maandag…

Via Whatsapp organiseert hij een kijkmiddag bij ons thuis. Met popcorn en alles erop en eraan. De DVD is gelukkig nét op tijd bezorgd. Twee van zijn groepje komen kijken, alleen Tim is er niet niet.

Dinsdag…

Mark komt op school met 2 A4-tjes, met daarop de tekst die ieder gaat zeggen tijdens de presentatie.

Woensdag…

Mees en zoonlief maken er na schooltijd een gelikte Powerpoint bij. Klaar.

En ja, dat klopt, Tim heeft bijna niks gedaan. Ja jongen, dat is een leerervaring, later op je werk zal ook niet iedereen in het team meewerken.

Donderdag…

In de ochtend oefenen ze nog een laatste keer, en dan is de Grote Presentatie.

Nieuwsgierig vraag ik hoe het gegaan is. “Goed! We hadden een ruim voldoende”.

Terloops voegt hij eraan toe: “Oh, en we hebben de DVD gevonden op school, hij lag onderin de doos van het project. Misschien kun je die nieuwe nog terugsturen?”

Aaaaargh.

 

*Tim, Mark en Mees heb ik een andere naam gegeven

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *