Kebam! Ik zag zo’n ronde wegdrempel te laat en knalde er met een van mijn voorwielen tegenaan, en met mijn Fiat moet ik eigenlijk enorm afremmen voor die dingen. Ik schrok van de klap en had meteen het idee dat er iets mis was.
Voorzichtig reed ik verder, en ja hoor, ik voelde iets raars, alsof mijn auto hobbelde. Ik zag het al helemaal voor me, dat straks tijdens het rijden dat hele wiel eraf zou vallen en zou wegrollen. Heel rustig reed ik mijn auto naar huis, snelwegen vermijdend, en daar stond ik dan. Ik belde mijn garage op en ze zeiden: “Komt u maar rustig deze kant uit, dan gaan we hem nakijken”.
Rustig blijven op zo’n moment… Dat doet me denken aan een jaar of 10 geleden met een andere auto met panne, die kon niet meer harder dan 10 km/u en pruttelde flink. Ik reed stapvoets verder, richting de garage. Achter me aan slingerde een rij auto’s me die er niet langs konden. Uit angst dat dat ding zomaar zou stilstaan midden op de weg, ben ik in een parkeerhaven gaan staan en belde ik de garage.
En dan denk ik, waar in mijn leven ben ik zo’n mieperd geworden als het op autorijden aankomt? Op m’n 22e reed ik al in mijn Seat Marbella koekblik naar Italië, met een vriendin die geen rijbewijs had. Ik was in charge en redde me prima in dat oude wagentje met 4 versnellingen. Ik maakte mijn eigen keuzes, verkende de route en loste mijn zorgjes zelf op.
Als je er alleen voor staat dan besef je ook: je kunt veel meer aan dan je denkt. Ik had destijds gewoon vertrouwen in mezelf en in de techniek. En die vakantie naar Cinqueterre werd een van de leukste in mijn leven.
Maar ja, daar stond ik dus 10 jaar terug, in dat parkeervak met mijn auto die niet harder kon dan 10 km/u. En daar kwam Jelmer van de Peugeotdealer aanrijden in zijn witte busje: “Ik ga voorop in uw auto, rijdt u maar in mijn busje achter me aan naar de garage”. Ik denk met warmte aan hem terug en was oprecht bedroefd toen hij later bij een andere garage ging werken. Ik raak toch wel gehecht aan mijn redders, denk ik.
Want inmiddels ben ik gehecht aan Bob en Harry, de verkoper en de monteur van mijn Fiat. Dus toen Bob had gezegd dat ik met mijn hobbelende auto langs mocht komen, reed ik voorzichtig hun kant uit, bang dat elk moment mijn wiel eraf zou rollen.
Na een half uurtje kwamen ze bij me staan in de showroom, Bob en Harry: mevrouw, we hebben alles gecontroleerd, het wiel eraf gehaald, ermee gereden, maar we hebben niks geks gemerkt.
Een beetje verward maar ook opgelucht nam ik afscheid en reed ik weg. En wat denk je? Alles voelde weer prima! Als ik al iets van een hobbeltje voelde dan weet ik dat aan het wegdek op die plek. Puur omdat ze me hadden gerustgesteld, voelde alles opeens weer normaal. Voor mij was dit echt hét voorbeeld van wat je gedachten met je gevoel kunnen uithalen.
Wat je hierboven hebt gelezen is hypnose
Dat ik door te denken aan dat wegrollende wiel ook echt het idee had dat ik mijn auto raar hobbelde, is eigenlijk al een vorm van hypnose, wel een erg onhandige. Je gedachten maken dat je iets voelt.
Maar het hele bovenstaande verhaal is ook een voorbeeld van van hypnose: mensen raken ervan in trance. Het is een techniek die ik hieronder uitleg, je kunt hem voor een groep gebruiken of 1 op 1 met mensen. Om iemand meer zelfvertrouwen te geven, om iemand in actie te krijgen. Het is vooral handig om wat voor boodschap dan ook op een onbewuste manier over te brengen.
Als je goed kijkt, zijn het 3 verhalen ineen… En van de eerste 2 hoor je eerst maar een gedeelte. Je maakt gebruik van het onbewuste, dat dingen graag wil afronden. Terwijl een verhaal nog niet af is, begin je met een listig bruggetje een volgend verhaal.
Door dat verspringen raakt het onbewuste in de war en dat veroorzaakt trance. Ik heb verhaal A en B half verteld, toen kwam C, en daarna heb ik B en A afgerond.
Als je iemand een versterkende boodschap wilt meegeven dan doe je dat in het middelste verhaal (C): je citeert dan iemand en zegt een versterkende zin: “Jij kunt alles bereiken” of “Jij bent sterk”, “Jij kunt het”. Zo’n zinnetje komt door die opbouw, door die trance, rechtstreeks binnen in het onbewuste van de ander.
Leuk om eens mee te experimenteren, in een groep, met je kind. Laat een paar verhalen halverwege overlopen in andere verhalen, en in het middelste verhaal stop je een boodschap (kijk de ander dan ook even recht aan), en dan rond je alle verhalen weer af.
Sommige mensen zijn echte trance-experts, mijn moeder van 90 kan verhalen beginnen en dan halverwege een zijstap maken en nog een zijstap… je blijft dan extra gefocust omdat je die losse draadjes uiteindelijk weer aan elkaar wilt koppelen 😊
